Cofnięcie uprawnień diagnostycznych jest uzasadnione w przypadku stwierdzenia istotnych naruszeń przepisów dotyczących badań technicznych pojazdów, niezależnie od stopnia winy czy okoliczności zawinionego działania diagnosty, co umacnia zasadność decyzji administracyjnych opartych na art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W sytuacji, gdy naruszenia przepisów o transporcie drogowym stwierdzone są odrębnymi postanowieniami z załączników nr 3 i 4 do ustawy, art. 92a ust. 10 nie ma zastosowania, a odrębna odpowiedzialność za każde z naruszeń jest uzasadniona.

Wyznaczenie przez gminę miejsca handlu zlokalizowanego w pasie drogowym, bez umocowania do rozporządzania tym terenem, narusza przepisy ustawy o drogach publicznych, wymaga bowiem decyzji zarządcy drogi i nie realizuje celu ułatwień w handlu przewidzianych ustawą z dnia 29 października 2021 r.

Sąd uznał, że organ administracyjny prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego oraz procesowego przy nakładaniu kary na przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Wobec poważnych wad w uzasadnieniu wyroku WSA i niewystarczającej analizy stanu faktycznego, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ten wyrok, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, celem prawidłowej kwalifikacji działań beneficjenta względem przepisów dotyczących wydatkowania środków unijnych.

Dopuszczalne jest przenoszenie kosztów kwalifikowalnych w zakresie do 20% do części niekwalifikowalnej, bez ich zwiększania względem pierwotnych wartości budżetowych, celem zgodności z wytycznymi o regionalnej pomocy inwestycyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Komendanta Głównego Policji, uznając za słuszne uchylenie rozkazów personalnych ze względu na proceduralne uchybienia w postępowaniu dotyczącym badań na zawartość alkoholu, wskazując na konieczność przestrzegania standardów postępowania administracyjnego.

Dopuszczenie egzekucji administracyjnej z nieruchomości przeniesionej na nabywcę, jeśli spełnione są przesłanki formalne, a odpowiedzialność ogranicza się tylko do obciążeń hipoteką przymusową. Postanowienia nie uchyla się, gdy naruszenia proceduralne nie wpływają istotnie na rezultat sprawy.

Garaż wielostanowiskowy, stanowiący odrębną nieruchomość i związany z działalnością gospodarczą, podlega opodatkowaniu stawką właściwą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, co uzasadnia stosowanie wyższej stawki podatkowej.

Odmowa przyznania dotacji dla placówki oświatowej przed początkiem nowego roku budżetowego, nawet w przypadku planowania edukacji dzieci z niepełnosprawnością, mieści się w granicach uznania administracyjnego, gdy organ uzasadnia swoją decyzję finansowaniem innych zadań obligatoryjnych i brakiem środków.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną Zarządu Powiatu Żagańskiego, stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności odmowy udzielenia dotacji, wskazując na naruszenie zasady związania oceną prawną sądu oraz brak pełnego uzasadnienia decyzji.

Ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy wymaga spełnienia przesłanek wynikających z eksploatacji statku w transporcie międzynarodowym. Podatnik, pracujący na statku badawczym, nie spełnia warunków do uzyskania ulgi podatkowej.

Przewóz wykonywany przez A. Sp. z o.o. został prawidłowo uznany za przewóz okazjonalny, a nałożenie kary pieniężnej było zasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a koszty postępowania zasądzone na rzecz organu.

Podleganie opłacie paliwowej jest immanentnie związane z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy. Niepodważenie decyzji w zakresie akcyzy implikuje nałożenie obowiązku opłaty paliwowej na obecnego posiadacza oleju napędowego. Skarga kasacyjna, nie obalając ustaleń faktycznych, pozostaje bezskuteczna.

Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się zasadą praworządności i zaufania obywateli do organów państwowych, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak zgody sądu rodzinnego za niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że decyzja Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o odmowie pomocy finansowej była wadliwa ze względu na niezastosowanie prawidłowej procedury wezwania do uzupełnienia braków formalnych, określonej w rozporządzeniu wykonawczym, co skutkuje utrzymaniem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zastosowanie sankcji cofnięcia uprawnień diagnosty pojazdów na podstawie art. 84 ust. 3 p.r.d. jest zgodne z prawem materialnym i postępowanie organów nie naruszyło prawa. Sankcja ta jest obligatoryjna w przypadku uchybień diagnoście przy przeprowadzaniu badań technicznych.

Naruszenie wymogów formalnych uzasadnienia wyroku skutkuje uchyleniem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia, celem prawidłowego sporządzenia uzasadnienia zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że policjantowi przysługuje wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop sprzed 6 listopada 2018 r. wg stawki 1/21, a art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie może temu przeciwdziałać.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wyklucza stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu od 1 października 2020 r., do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop przed 6 listopada 2018 r. Wyrok WSA, pomimo błędnego uzasadnienia, jest zasadny.

Wyznaczenie miejsc handlu dla rolników i domowników na targowiskach miejskich musi być dokładne i jednoznaczne, co wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o handlu rolniczym, pod rygorem nieważności uchwały lokalnego prawodawcy.

W przypadku przewozu okazjonalnego pojazdem niezgłoszonym do licencji oraz niewyposażonym zgodnie z wymogami transportu drogowego, organ nadzoru ma prawo do nałożenia kary przewidzianej w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, niezależnie od sposobu zamówienia przewozu.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego istotny jest rzeczywisty zakres i charakter opieki sprawowanej nad osobą niepełnosprawną, a istnienie innych osób zobowiązanych do alimentacji nie stanowi podstawy do odmowy przyznania świadczenia.