Karę pieniężną za posiadanie niezarejestrowanego automatu do gier można nałożyć, jeśli spełnione są przesłanki udostępniania lokalu, w którym odbywa się działalność oraz znajduje się taki automat, co wynika z art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o grach hazardowych. Teza od Redakcji

Żądanie udostępnienia informacji, które w rzeczywistości wiąże się z uzyskaniem interpretacji przepisów prawa bądź porady prawnej, nie spełnia kryteriów informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Decyzja administracyjna o umorzeniu postępowania na poziomie ochrony danych osobowych pozostaje ostateczna i nie podlega ponownemu rozpatrzeniu, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki wznowienia postępowania określone w kodeksie postępowania administracyjnego.

Zapytanie o wyjaśnienie sensu wypowiedzi piastuna organu nie stanowi wniosku o udzielenie informacji publicznej, chyba że odnosi się do istniejących faktów, dokumentów czy zdarzeń, które należycie dokumentują rzeczywistość organizacyjną, faktyczną lub prawną danego organu.

Odpowiedzialność administracyjna za naruszenia przepisów o transporcie drogowym ma charakter obiektywny, co oznacza, że podmiot wykonujący przewóz drogowy ponosi karę niezależnie od winy, a jedynie na podstawie stwierdzenia samego faktu naruszenia. Możliwość zwolnienia z odpowiedzialności wymaga wykazania braku wpływu na powstanie naruszenia oraz nieprzewidywalności okoliczności tego naruszenia.

Podmiot, który aktywnie uczestniczy w organizacji i funkcjonowaniu automatów do gier hazardowych, nawet jeżeli formalnie jedynie dzierżawi lokal, w którym te automaty się znajdują, może zostać uznany za urządzającego gry hazardowe w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych.

W świetle art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy nie ma obowiązku poszukiwania elementów stanu faktycznego, które nie mają bezpośredniego wpływu na materialnoprawny stan faktyczny konkretnej sprawy podatkowej. Działania dowodowe organów podatkowych są ograniczone do kwestii istotnych dla ustalenia lub zaprzeczenia warunkom hipotezy normy materialnoprawnej, mającej zastosowanie w danej sprawie