W braku wykazania przez skarżącego "ważnego interesu publicznego" nie było podstaw do umorzenia kosztów egzekucyjnych na podstawie art. 64e § 2 pkt 2 u.p.e.a. Zastosowanie przepisów obowiązujących przed 19 lutego 2021 r. wykluczało naruszenie przez organ egzekucyjny zasad konstytucyjnych.

Na podstawie obowiązku wynikającego z ustawy SENT przewoźnik jest zobowiązany zapewnić nieprzerwane przekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych, a w razie niespełnienia tego obowiązku, brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z uwagi na interes publiczny.

Odmowa wydania zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym jest uzasadniona, gdy brak jest zgody zarządcy drogi stosownej do wymogów art. 64d ust. 2 pkt 2 p.r.d. w połączeniu z wymogami technicznymi określonymi w rozporządzeniu; brak zgody stanowi przeszkodę prawną w wydaniu zezwolenia.

Skarga kasacyjna, zawierająca nieskuteczne podstawy naruszenia prawa procesowego oraz materialnego, nie dostarcza przesłanek do uchylenia wyroku WSA w przedmiocie oddalenia zarzutów od postanowienia ZUS; stąd, Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. została oddalona, jako że zarzuty dotyczące błędnej wykładni prawa materialnego i proceduralnego naruszenia były niezasadne. Zarzuty przeciw ocenie nowatorskości technologii przez PARP nie znalazły uzasadnienia.

Decyzje wydane przez podmiot nieuprawniony, dotyczące opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, są nieważne z mocy prawa ze względu na naruszenie zasady właściwości organów administracyjnych.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, powinien wykazać, że w okresie pełnienia funkcji nie zaistniały podstawy do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, przy czym brak wiedzy o kondycji finansowej spółki nie zwalnia go z odpowiedzialności.

Ciężar dowodu w zakresie przesłanek egzoneracyjnych, tj. wykazania złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, braku winy w jego niezgłoszeniu lub wskazania mienia spółki pozwalającego na zaspokojenie zaległości podatkowych, spoczywa na członku zarządu spółki, a nie na organie podatkowym.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie nałożenia kary porządkowej przez organ podatkowy jest uzasadnione, gdyż naruszenia proceduralne nie miały wpływu na treść decyzji. Organ działał w granicach uprawnień, a żądania organu mieściły się w ramach czynności sprawdzających.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, ponosi odpowiedzialność solidarną za zaległości podatkowe tejże spółki, jeśli nie wykaże koniecznych przesłanek uwalniających jak brak winy w niezgłoszeniu wniosku o jej upadłość.

Opodatkowanie nieruchomości najwyższymi stawkami podatku jest uzasadnione, jeśli znajduje się ona w posiadaniu przedsiębiorcy i potencjalnie może służyć działalności gospodarczej, niezależnie od czasowych ograniczeń prowadzenia takiej działalności.

Brak winy, o jakim mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p., ma charakter obiektywny i może być skutecznie powoływany jedynie wówczas, gdy członek zarządu rzeczywiście nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a stan ten wynikał z przyczyn od niego niezależnych.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Grunty pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy mogą być opodatkowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeśli istnieje potencjalna możliwość ich wykorzystania do tej działalności, niezależnie od faktycznego ich użytkowania.

Decyzje o solidarnej odpowiedzialności podatkowej byłego prezesa zarządu spółki zostały prawidłowo uchylone przez WSA z uwagi na naruszenie przepisów dotyczących właściwości miejscowej organu podatkowego.

1. W świetle wyroku TSUE z 27.02.2025 r., C-277/24 (ECLI:EU:C:2025:130) uniemożliwienie skutecznego podważenia przez osobę trzecią (byłego członka zarządu spółki) w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 116 § 1 ustawy z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) w sprawie jego odpowiedzialności jako członka zarządu, ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych dokonanych

Nieruchomość pozostająca we współposiadaniu dewelopera nie traci charakteru opodatkowanego budynku pomimo czasowego braku dachu, jeżeli remont ma na celu kontynuację działań gospodarczych. Obiekty związane z remontami deweloperskimi podlegają opodatkowaniu w ramach prowadzonej działalności, nawet w przypadku tymczasowego braku generacji zysków.

O związaniu nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych decyduje faktyczne lub potencjalne jej wykorzystanie do prowadzenia tej działalności, a nie samo posiadanie jej przez przedsiębiorcę.

Przywrócenie terminu wniesienia odwołania wynikającego z art. 67b ust. 1 ustawy PROW nie dotyczy czynności procesowych dokonywanych po zakończeniu postępowania pierwszoinstancyjnego, takich jak samo wniesienie odwołania.

Oddalenie skargi kasacyjnej, wobec braku zasadności zarzutów dotyczących naruszenia zarówno przepisów prawa materialnego, jak i ustrojowego, potwierdza prawidłowość zastosowania prawa przez sąd pierwszej instancji oraz organ administracyjny w sprawie odpowiedzialności solidarnej za zobowiązania z tytułu zwrotu dofinansowania.

Status grupy producentów rolnych musi być utrzymany w dniu wydania decyzji o wypłacie pomocy; utrata wpisu w rejestrze wyklucza wsparcie finansowe.

Dopuszczalne jest miarkowanie wysokości dodatkowej opłaty od środków spożywczych, zgodnie z konstytucyjną zasadą proporcjonalności, w przypadku gdy nieterminowa zapłata daniny nie wynika z nadużycia prawa i zamiaru uszczuplenia wpływów beneficjenta.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że oddalenie skargi kasacyjnej jest uzasadnione w przypadku, gdy skarga nie spełnia ustawowych wymogów i nie wpływa na istotę sprawy, a wyrok sądu pierwszej instancji został zgodnie z wytycznymi wcześniejszego orzecznictwa administracyjnego, zobowiązując organ do ponownego rozpatrzenia sprawy.