Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zgodnie z przepisami o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, jedynie umowy z przedsiębiorstwami cukrowniczymi są kwalifikowane do uzyskania płatności. Interes skarżącego nie uzasadnia zmiany wykładni przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o płatnościach.

Skarga kasacyjna K.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalona; postępowanie w przedmiocie zwolnienia ze składek umorzone jako bezprzedmiotowe z powodu braku należności na dzień decyzji ZUS.

Brak posiadania tytułu prawnego do gruntów Skarbu Państwa na dzień 31 maja uniemożliwia uzyskanie płatności w ramach systemów wsparcia. Skarżącym ciążą obowiązki do zapewnienia ciągłości umowy dzierżawy.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed 13 lutego 2019 r., nie może być umorzone na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej, jeśli cofnięcie wniosku nastąpiło po tej dacie. Sąd administracyjny jest właściwy do badania zgodności takiego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż sprawa o umorzenie postępowania aktualizacyjnego opłaty za użytkowanie wieczyste podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny, gdyż nie dotyczy merytorycznej oceny wysokości opłaty, lecz zgodności z procedurami administracyjnymi.

Rozbudowa budynku mieszkalnego skutkująca zmianą jego parametrów technicznych i konstrukcyjnych, wymaga uzyskania stosownego pozwolenia na budowę, w przeciwnym razie stanowi samowolę budowlaną, co uzasadnia wydanie nakazu rozbiórki rozbudowanej części.

Na właściciela obiektu budowlanego lub jego zarządcę, w razie wątpliwości dotyczących stanu technicznego, organ nadzoru budowlanego może nałożyć obowiązek przedstawienia ekspertyzy technicznej, co NSA uznał za zasadne w przypadku wiaduktu podlegającego zarządowi Gminy Lubrza i Gminy Głogówek.

Skarga kasacyjna E. sp. z o.o. dotycząca decyzji Naczelnika UCS została oddalona przez NSA. Puste faktury i brak rzeczowych transakcji uzasadniały wymiar podatku oraz odpowiedzialność komplementariusza. Nie stwierdzono naruszeń proceduralnych.

Działania inwestora polegające na rozbudowie budynku bez odpowiedniego pozwolenia są uznawane za samowolę budowlaną, co skutkuje wstrzymaniem prac budowlanych oraz koniecznością legalizacji inwestycji zgodnie z art. 48 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Dla ustalenia statusu strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę decydujący jest rzeczywisty obszar oddziaływania obiektu. Brak wykazania tego obszaru skutkuje odmową uznania statusu strony i prawa do wniesienia odwołania.

Umowy zawarte przez Skarżącą, będące podstawą do wygłoszenia wykładów, są umowami o świadczenie usług podlegającymi obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu, a nie umowami o dzieło. Wykłady nie skutkowały powstaniem zindywidualizowanego dzieła, które mogłoby być ocenione pod kątem istnienia wad.

Ogłoszenie upadłości spółki eliminuje domniemanie związku należących do niej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej, co implikuje brak podstaw do stosowania wyższych stawek podatku od nieruchomości, chyba że wykazano faktyczne prowadzenie działalności. (NSA, III FSK 1111/24)

Artykuł 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach nie może blokować retroaktywnego zastosowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r.; ekwiwalent za niewykorzystany urlop sprzed tej daty powinien być wyliczony zgodnie z konstytucyjną wykładnią.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie została oddalona. Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych stosuje się przepisy względniejsze z daty wydawania decyzji administracyjnej, co odpowiada zasadom praworządności i pogłębiania zaufania do organów administracyjnych.

Decyzja Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad o nałożeniu kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia została uznana za wadliwą z uwagi na nieprawidłową interpretację relacji między przepisami ustawy o drogach publicznych a ustawą terminalową, która zwalnia inwestora z obowiązku uzyskania dodatkowych zezwoleń.

W przypadku czynu polegającego na przekroczeniu terminu zajęcia pasa drogowego określonego w zezwoleniu, brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, gdy przedsiębiorca miał świadomość zbliżającego się wygaśnięcia zezwolenia i świadomie zaniechał podjęcia działań w celu jego przedłużenia.

Umowy zawarte przez E. B. z uczestniczką postępowania stanowią umowy zlecenia o świadczenie usług, a nie umowy o dzieło, co uzasadnia podleganie ubezpieczeniu zdrowotnemu przez uczestniczkę (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit.e ustawy o świadczeniach).

Wykonywanie pracy na podstawie umów, które w swojej istocie są umowami zlecenia, nakłada na wykonawcę obowiązek podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu. Nazwanie umowy przez strony jako "umowy o dzieło" nie przesądza jej charakteru prawnego, który wynika z jej rzeczywistego przedmiotu i okoliczności wykonania.

Zarzuty kasacyjne M.M. nie zostały uznane przez NSA za usprawiedliwione, a ponowne wniesienie tożsamych zarzutów na tej samej podstawie prawnej i faktycznej wobec tej samej decyzji administracyjnej jest nieuprawnione i nieskuteczne.

Uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z powodu nienależytej obsady sądu odwoławczego naruszającej niezawisłość sędziowską zgodnie z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Dostępność działki inwestycyjnej do drogi publicznej przez ustanowioną służebność jest wystarczająca przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy, niezależnie od faktycznego istnienia zabudowy sąsiedniej oraz wnioskowany krąg stron postępowania wymaga wykazania interesu prawnego przez pominięte podmioty.

Od decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie aktualizacji opłaty rocznej wydanej na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy przekształceniowej, nie przysługuje sprzeciw do sądu powszechnego, lecz kontrola sądu administracyjnego z uwagi na charakter procesu umorzenia.