Skarga kasacyjna P. S.A. dotycząca zwolnienia z opłat za wprowadzanie ścieków w oparciu o Prawo wodne i Prawo geologiczne i górnicze pozostaje niezasadna, a NSA podtrzymuje decyzję WSA o braku przesłanek do jej uwzględnienia.
Podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczy w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w VAT, nie działa w dobrej wierze i nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego.
Umorzenie postępowania zażaleniowego w sprawie przedłużenia terminu zwrotu VAT nie było zasadne, gdyż istniały przesłanki do merytorycznego rozstrzygnięcia, a wydanie decyzji wymiarowej nie czyniło postępowania bezprzedmiotowym.
Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje, jeśli czynności udokumentowane zostały fakturami nierzetelnymi, nie odzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, których oszukańczy charakter został wykazany przez organy podatkowe.
Dotacje, subwencje i inne dofinansowania, które nie są przypisane konkretnym usługom i służą realizacji całego projektu, nie stanowią podstawy opodatkowania VAT, jeśli nie mają bezpośredniego wpływu na cenę świadczeń podatnika.
Skarga kasacyjna jest niezasadna, gdyż nie wykazano istotnego wpływu naruszeń proceduralnych na wynik sprawy; nie ma podstaw do zastosowania art. 189f k.p.a. w przypadku deliktu jednoczynowego. Prawidłowe ustalenia faktyczne i zgodność z prawem uzasadniają nałożoną karę pieniężną.
Skarga kasacyjna M.K. dotycząca kary za brak opłaty elektronicznej za przejazd została oddalona z uwagi na brak dowodzenia istotnych naruszeń prawa materialnego lub procesu, które mogłyby wpłynąć na wynik postępowania.
Nieuznanie za stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce sytuacji, gdy zagraniczna spółka zleca usługi polskim podmiotom, niemając wpływu kontrolującego na ich zaplecze techniczne i personalne.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził naruszenie przepisów dotyczących prawa do odliczenia VAT poprzez nieuprawnioną kwalifikację usługi "analizy ekonomicznej" jako fikcyjnej. Nie zastosowano zasady in dubio pro tributario, co doprowadziło do uchylenia decyzji podatkowej w zaskarżonej części. Jednakże, co do usług pośrednictwa przez U., ich fikcyjność i wadliwość dokumentacji należycie uzasadniały
Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte po 5 października 2018 r., któremu do 1 stycznia 2019 r. nie doręczono skutecznie wypowiedzeń opłat wszystkim użytkownikom, podlega umorzeniu zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej.
Postępowanie dotyczące aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, niezakończone przed 1 stycznia 2019 r., należy umorzyć jako bezprzedmiotowe, z uwagi na przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Działalność wodno-kanalizacyjna realizowana po przekształceniu zakładu budżetowego przez spółkę komunalną bez zamiaru osiągania zysku nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l., co wyklucza opodatkowanie jej infrastruktury jako związanej z działalnością gospodarczą.
W stanie upadłości likwidacyjnej spółki, nieruchomości nie są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, mimo przynależności do przedsiębiorstwa, jeśli brak zgody sędziego-komisarza na prowadzenie przedsiębiorstwa i nie są faktycznie wykorzystywane w działalności gospodarczej po ogłoszeniu upadłości.
Ogłoszenie upadłości spółki skutkuje zmianą prawnego statusu nieruchomości, uniemożliwiając uznanie ich za związane z działalnością gospodarczą. Wobec braku faktycznego związku z działalnością gospodarczą, nieruchomości w masie upadłości nie mogą być opodatkowane stawkami najwyższymi.
Obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym, wynikający z ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, pozostaje wykonalny pomimo wyroku Trybunału Konstytucyjnego odraczającego utratę jego mocy, a roszczenia związane z jego wymagalnością mogą być dochodzone w trybie postępowania egzekucyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja Ministra Rodziny i Polityki Społecznej w sprawie zobowiązań P. sp. z o.o. z tytułu wpłat na PFRON była prawidłowa, a zarzuty skargi kasacyjnej były bezzasadne, co skutkowało jej oddaleniem.
Dokonując wykładni art. 22 ust. 4 ustawy o rehabilitacji i zatrudnieniu, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ogranicza on czas na korektę wpłat, odmówił prawa do korekty zobowiązań P. sp. z o.o. i oddalił skargę kasacyjną.
Zaskarżone postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinny zostać przemyślane od nowa, uwzględniając spójność prawną i precyzję w uzasadnieniu, ponieważ sąd pierwszej instancji nie odniósł się do kluczowych zarzutów dotyczących prawa materialnego i proceduralnego.
Skuteczne ustalenia organów podatkowych i ich subsumcja uzasadniają oddalenie skargi kasacyjnej przez NSA, przy braku naruszeń proceduralnych oraz materialnoprawnych, które mogłyby skutkować zakwestionowaniem decyzji organów administracyjnych i sądu pierwszej instancji.
Organ zobowiązany jest do szczegółowego uzasadnienia odmowy udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na tajemnicę przedsiębiorcy, w tym wykazania obiektywnych przesłanek określających wartość gospodarczą żądanych informacji i potencjalne szkody z ich ujawnienia.
Fundacja korzystająca z majątku publicznego, realizując zadania o charakterze publicznym, jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej; nie może skutecznie powoływać się na tajemnicę przedsiębiorcy bez wykazania spełnienia materialnych przesłanek tajemnicy.
Zasada dobrego sąsiedztwa wyklucza możliwość lokalizacji jednostanowiskowej stacji kontroli pojazdów w sąsiedztwie zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej i rolnej. Decyzja o odmowie wydania warunków zabudowy była prawidłowa, także przy uwzględnieniu zasad postępowania administracyjnego.
NSA uznał, że zastosowanie grzywny jako środka przymuszającego do wykonania obowiązku administracyjnego jest uzasadnione, gdy zobowiązany nie realizuje obowiązku dobrowolnie. Wybór środka egzekucyjnego należy do organu, a umorzenie grzywny jest zależne wyłącznie od pełnego wykonania nałożonego obowiązku.