Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji zbiegu z prawem do renty wymaga zawieszenia wypłaty renty, co wyklucza jednoczesne pobieranie obu świadczeń.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może zostać unieważniony z tytułu późniejszego wprowadzenia sprzecznych przepisów, gdy w dacie uchwalenia nie sprzeciwiał się obowiązującym regulacjom; ochrona krajobrazu i środowiska może uzasadniać ograniczenia planistyczne.

Na podstawie art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego, organy nadzoru budowlanego mogą nałożyć obowiązek przedłożenia oceny technicznej w przypadku uzasadnionych wątpliwości co do stanu technicznego obiektu, gdy inne środki nie są wystarczające.

Decyzja o pozwoleniu na budowę nie narusza z rażącym naruszeniem prawa interesu prawnego spadkobierców osoby zmarłej. Rażące naruszenie prawa nie zachodzi w przypadku skierowania decyzji do inwestora, a nie do zmarłego. Skarga kasacyjna oddalona z powodu braku podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji.

Zakaz zmiany kształtu dachu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego może być zniesiony w przypadkach powrotu do formy historycznej oraz dopuszczalnej rozbudowy, której wysokość nie przewyższa wysokości istniejącej kalenicy budynku.

Oddalenie skargi kasacyjnej R.K. o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z uwagi na brak związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z pracy a sprawowaną opieką, wobec braku wykazania niemożności podjęcia zatrudnienia przy jednoczesnym sprawowaniu opieki.

Nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej musi respektować zasadę proporcjonalności sankcji. Kara powinna uwzględniać wagę naruszenia oraz indywidualne okoliczności sprawy.

Nakładanie zryczałtowanej kary pieniężnej w wysokości 1500 zł za niezapłacenie opłaty elektronicznej na drogach krajowych, niezależnie od wagi naruszenia, jest sprzeczne z wymogiem proporcjonalności unijnej dyrektywy 1999/62/WE. NSA zaleca stosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., umożliwiającego odstąpienie od karania, gdy naruszenie ma znikomą wagę.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny, badając status prawny wód zbiornika Brzóze Duże – Brzóze Małe jako śródlądowe wody powierzchniowe stojące, powinien przeprowadzić pełną kontrolę legalności zarządzenia Wójta Gminy Rzewnie dotyczącego amatorskiego połowu ryb, nie ograniczając się do oceny jego zgodności z zarzutami skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że prawidłowa ocena stanu faktycznego i klasyfikacji odpadów przez WSA, oraz brak naruszenia prawa materialnego lub procesowego, uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej dotyczącej nielegalności przemieszczania odpadów.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na prawidłowe zastosowanie przepisów art. 138 § 2 k.p.a. o uchyleniu decyzji administracyjnej przez organ odwoławczy z powodu istotnych uchybień proceduralnych w postępowaniu dowodowym i formalnym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarządzenie pokontrolne PWIOŚ w sprawie gospodarki odpadami w Zakładzie [...] z o.o. jest zgodne z prawem i obowiązkami nałożonymi przepisami, jak również z ustaleniami kontroli. Skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

Uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji administracyjnej wskutek wadliwej interpretacji przepisów dotyczących możliwości odstąpienia od wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej, przy jednoczesnym podkreśleniu konieczności pełnej analizy przesłanek z art. 189f § 1 k.p.a.

Bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie w rozpoznaniu odwołania z dnia 7 listopada 2023 r. stanowiła rażące naruszenie prawa, skutkując przyznaniem skarżącym rekompensaty w wysokości 1.000 zł na osobę.

Decyzja Komisji stwierdzająca nieważność decyzji Prezydenta z 2011 r. została uchylona, gdyż brak było przesłanek rażącego naruszenia prawa kwalifikujących jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Art. 52 u.z.s.e.e. określa zamknięty katalog podmiotów uprawnionych do odbioru odpadów po demontażu sprzętu elektrycznego, wykluczając możliwość ich przekazywania osobom fizycznym, w zgodzie z przepisami ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym.

Sąd uznał za zgodny z prawem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, stwierdzając, iż proces jego uchwalenia spełniał wymogi proceduralne, a plan sam w sobie nie naruszał interesu prawnego jednostki względem zgodnego z prawem ładu przestrzennego.

Rozbiórka budynku nielegalnie usytuowanego przy granicy działki jest uzasadniona brakiem możliwości jego legalizacji. Przepisy prawa budowlanego obligują do zastosowania najsurowszej sankcji, gdy niezgodność z przepisami jest obiektywna i nieusuwalna, co wyklucza alternatywne rozwiązania.

Organ uzgadniający odmówił uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy gruntów rolnych, działając zgodnie z ustawą o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Ochrona gruntów rolnych stanowiła uzasadniony cel konstytucyjny, a działania organów uznano za zgodne z prawem.

Organ administracji, wykonując wyrok sądu administracyjnego dotyczący bezczynności, wypełnia swój obowiązek poprzez formalne wydanie decyzji lub podjęcie czynności, a ocena merytoryczna tej decyzji nie jest przedmiotem badania w skardze na niewykonanie wyroku.

Raport oddziaływania na środowisko, odpowiadający wymogom formalnym, może stanowić podstawę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jeśli organ uzna jego spójność i zgodność z ustawą. Sądy administracyjne oceniają przede wszystkim formalną kompletność raportu, nie dokonując merytorycznej oceny jego ustaleń.

W sprawach nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, kluczowe jest zebranie pełnego i wiarygodnego materiału dowodowego. Organ powinien rozważyć także przepisy dotyczące odstąpienia od kary z art. 189f k.p.a.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w trybie specustawy nie narusza interesów właścicieli nieruchomości w sposób nieproporcjonalny, bowiem przejście własności ma podstawę prawną oraz spełnia wszystkie wymogi proceduralne dotyczące ochrony środowiska i interesu publicznego.

Z dniem doręczenia decyzji wymiarowej, postępowanie dotyczące decyzji zabezpieczającej staje się bezprzedmiotowe, co uzasadnia umorzenie postępowania odwoławczego, zgodnie z art. 33a § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.