Zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym, orzekany jako środek karny, musi mieć określony czas trwania zgodnie z art. 43 § 1 k.k., co obliguje sąd do sprecyzowania okresu jego obowiązywania w wyroku.

Regulacja intertemporalna z art. 25 ustawy nowelizującej nie odnosi się do uproszczonego postępowania legalizacyjnego, które można wszcząć w stosunku do obiektów nieobjętych decyzją o nakazie rozbiórki wydaną przed 19 września 2020 r., nawet jeśli dotyczących ich spraw wszczęto przed tą datą.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy może być pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej za manipulacje tachografem dokonane przez kierowcę, jeżeli nie wykaże, że działania te były wynikiem okoliczności, na które nie miał wpływu i których nie mógł przewidzieć, mimo zachowania wymaganej staranności i przezorności.

Minimalna kara grzywny przewidziana w art. 145 § 1 k.w. wynosi 500 złotych, a orzeczenie kary poniżej tej granicy bez podstaw prawnych stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W sprawach dotyczących pozwoleń wodnoprawnych krąg stron postępowania określa ustawa Prawo wodne, a nie ogólna zasada wynikająca z art. 28 k.p.a. Teza od Redakcji

Cofnięcie zezwolenia na zbieranie odpadów może być zasadnie podtrzymane, jeśli organy administracyjne wykazują, że decyzja była zgodna z prawem i nie doszło do istotnych uchybień w toku postępowania administracyjnego oraz sądowego.

Rada gminy, wprowadzając wewnętrzne definicje pojęć związanych z odpadami komunalnymi w ramach obowiązujących ustawowych granic i w celu technicznego uporządkowania ich odbioru, nie narusza ustawowych przepisów, jeżeli takie działania mieszczą się w zakresie ustawowo dopuszczonych sposóbów realizacji zadań gminy. Teza od Redakcji

Przetwarzanie odpadów bez wymaganego zezwolenia przez przedsiębiorcę uzasadnia wymierzenie administracyjnej kary pieniężnej, a organy administracyjne muszą przeprowadzić kompleksową ocenę zebranego materiału dowodowego i uwzględnić wpływ naruszenia na środowisko oraz zdrowie ludzi, zgodnie z art. 199 ustawy o odpadach. Teza od Redakcji

Usunięcie drzew bez zezwolenia, nawet w celach zapobiegawczych, stanowi delikt administracyjny, jeżeli brak jest dowodów potwierdzających faktyczne i natychmiastowe zagrożenie. Organ wymierza administracyjną karę pieniężną zgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie załatwienia sprawy przez właściwy organ administracji publicznej.

Decyzja administracyjna wydana w indywidualnej sprawie stanowi informację publiczną, która podlega udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, chyba że zachodzą przesłanki do ochrony informacji ze względu na prywatność lub tajemnice ustawowo chronione.

W postępowaniach dotyczących robót budowlanych na obszarach chronionych nie występuje naruszenie prawa o ochronie przyrody, jeśli przebudowa drogi nie zmienia istotnie ukształtowania terenu i nie powoduje szkód na sąsiednich działkach.

W postępowaniu dotyczącym wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzew stroną postępowania jest albo posiadacz nieruchomości, albo podmiot działający bez jego zgody, przy czym należy precyzyjnie określić krąg stron oraz przeprowadzić dokładną ocenę materiału dowodowego, aby ustalić, czy zgoda posiadacza faktycznie została wyrażona.