Decyzja Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego o nałożeniu opłaty za czynności nadzoru sanitarnego jest zgodna z prawem, gdy podczas kontroli w zakładzie stwierdzono naruszenie wymagań higienicznych i zdrowotnych.

Pracodawca, zgodnie z art. 227 k.p., jest zobowiązany do przeprowadzania badań czynników szkodliwych w środowisku pracy, niezależnie od spełnienia norm emisji pojazdów. Wniesiona przez K. Sp. z o.o. skarga kasacyjna nie zawierała podstaw do podważenia decyzji inspektora sanitarnego oraz wyroku WSA.

Przedawnienie karalności wykroczeń powoduje obowiązek umorzenia postępowania, niezależnie od chwilowego zawieszenia biegu przedawnienia ustawą o COVID-19; upływ terminu przedawnienia jest bezwzględną przesłanką umorzenia postępowania.

Nałożenie opłaty za czynności zapobiegawczego nadzoru sanitarnego, w tym przygotowanie postanowienia przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, jest zasadne i podlega uiszczaniu przez stronę postępowania, jeżeli wykazano ich związek z nadzorem sanitarnym.

Skarga kasacyjna K.P. na decyzję odmowną w sprawie dofinansowania nawozów mineralnych została oddalona, gdyż NSA uznał, że organy prawidłowo oceniły dowody i zastosowały przepisy. Pomoc finansowa mogła być przyznana tylko na grunty rzeczywiście użytkowane rolniczo.

Odpowiedzialność podmiotu wprowadzającego artykuły rolno-spożywcze do obrotu za zgodność z wymogami jakości handlowej jest obiektywna i dotyczy zarówno producentów, jak i dystrybutorów. Uzasadnia to nałożenie sankcji administracyjnej nawet przy braku wpływu na oznakowanie produktu.

Skarga kasacyjna C. sp. z o.o. została oddalona, gdyż decyzje organów administracyjnych dotyczące egzekucji świadczeń pieniężnych pozostają w mocy oraz są wymagalne, mimo zastrzeżeń proceduralnych i zarzutów skargi kasacyjnej.

Orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym PPS, mające charakter prawomocny na mocy art. 124n ustawy o PSP, uniemożliwia przyznanie nagrody rocznej za rok zakończenia postępowania dyscyplinarnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nałożenie obowiązku rozbiórki utwardzenia z kostki brukowej przez organy nadzoru budowlanego było prawidłowe, a dowód z opinii biegłego nie był obligatoryjny, podtrzymując decyzje organów administracyjnych i WSA.

Postanowienie NSA z dnia 9 lipca 2025 r. oddala skargę kasacyjną Głównego Geodety Kraju, uznając odmowę wszczęcia postępowania w kwestii ponaglenia za niezgodną z prawem, jako istotne naruszenie proceduralne i materialne.

Bratanica osoby z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności nie jest uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli nie ciąży na niej obowiązek alimentacyjny względem tej osoby, jak wymaga tego art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Termin na złożenie wniosku o legalizację w razie wstrzymania budowy biegnie od dnia doręczenia ostatecznego postanowienia organu pierwszej instancji, co NSA potwierdził, oddalając skargę kasacyjną Podkarpackiego WINB.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że decyzje organów obu instancji były prawidłowe i zgodne z prawem, nie stwierdzając naruszeń prawa materialnego ani procesowego w kontekście oddalenia wniosku o większe zwolnienie z opłat za pobyt w DPS. Żadna z podniesionych okoliczności nie spełniła przesłanek art. 64 u.p.s.

Nieruchomość położona w Sopocie przy ul. [...] użytkowana była zgodnie z celem użyteczności publicznej; wniosek o jej zwrot nie znajduje podstaw prawnych, a wywłaszczone prawa użytkowania wieczystego nie podlegają zwrotowi.

Zbyt ogólnikowy i niejednoznaczny opis zdarzenia przyszłego we wniosku o interpretację przepisów podatkowych uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania interpretacyjnego, co zgodnie z art. 165a Ordynacji podatkowej przesądza o prawidłowości odmowy rozpoznania skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna jest bezzasadna; uchybienia proceduralne w ocenie wniosku z 1985 r. uzasadniały uchylenie decyzji administracyjnych dotyczących użytkowania wieczystego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, iż mimo błędnej wykładni części przepisów przez Sąd I instancji, wyrok odpowiada prawu, potwierdzając prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na zasadach zgodnych z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.

Artykuł 9 ust. 1 ustawy nowelizującej w zw. z art. 115a ustawy o Policji nie wyklucza stosowania zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy według przepisów obowiązujących od 19 października 2001 r., mimo że uznaje się je za wtórnie niekonstytucyjne.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie uniemożliwia stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu od 1 października 2020 r. do stanów faktycznych sprzed tej daty. Przepis ten jedynie kształtuje zasady ustalania ekwiwalentu, a nie jego wysokość.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że art. 9 ust. 1 ustawy z 14 sierpnia 2020 r. nie stanowi przeszkody w stosowaniu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. dla stanów faktycznych sprzed tej nowelizacji, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej i utrzymaniem wyroku WSA w mocy.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody dla stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r., co uzasadnia stosowanie przelicznika 1/21 dla ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż przepisy art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej dotyczące ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, w zakresie odmiennych interpretacji, nie naruszają norm konstytucyjnych, co jednak nie wyklucza ich zastosowania z nowym współczynnikiem 1/21 od 1 października 2020 r.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wyłącza zastosowania nowego brzmienia art. 115a ustawy o Policji dla stanów faktycznych sprzed jego wejścia w życie; wykluczenie stosowania normy niekonstytucyjnej art. 115a jest zasadne mimo braku formalnego wyroku organu w tej sprawie.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody do stosowania wobec policjanta zasad ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, określonych w konstytucyjnym brzmieniu art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu nadanym od 1 października 2020 r.