Ciężar dowodu w zakresie wykazania okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie kontrolowanego aktu faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków.

O właściwości sądu administracyjnego przesądzają przepisy regulujące postępowanie sądowoadministracyjne obowiązujące w dniu rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej.

Przepisy procedury sądowoadministracyjnej przewidują możliwość jedynie wstrzymania wykonania aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy, na podstawie których prowadzona jest egzekucja, nie udzielają natomiast kompetencji do wstrzymania czy też zawieszenia samego postępowania egzekucyjnego.

Skarga unormowana w art. 4241 i nast. k.p.c. przysługuje od wyroków, które uprawomocniły się po 17 października 1997 r. (po wejściu w życie Konstytucji RP), z tym że jeżeli do uprawomocnienia doszło przed 1 września 2004 r., skarga mogła być wniesiona w ciągu dwóch lat od 25 września 2010 r., czyli przed 25 września 2012 r. Od wyroków, które uprawomocniły się po 1 września 2004 r., skarga przysługiwała

Podkreślenia wymaga, na co również zwrócił szczególną uwagę Sąd I instancji, że zawodowy charakter działalności adwokata powoduje, iż odpowiedzialność pełnomocnika względem swojego mocodawcy obejmuje działania wszystkich osób, którymi posługuje się wykonując swój zawód. Innymi słowy to na profesjonalnym pełnomocniku ciąży odpowiedzialność, wywierająca skutki w sferze podmiotu, który reprezentuje, za