Jeżeli, zgodnie z obowiązującymi przepisami, doszło do przekazania rozpoznania sprawy innemu sądowi równorzędnemu, nie można skutecznie występować do Sądu Najwyższego o dalsze jej przekazanie w trybie art. 37 k.p.k., dopatrując się dobra wymiaru sprawiedliwości w tym, że pokrzywdzony, którego miejsce zamieszkania lub pobytu jest bardziej odległe od siedziby sądu obecnie właściwego, niż było to przed

Podstawa umorzenia postępowania jest dla Pawła T. de facto obojętna. W obu przypadkach występuje przesłanka, która nie pozwala na prowadzenie postępowania. Wznowienie postępowania i tego rodzaju potencjalne zakończenie postępowania, jak opisane we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia, nie byłoby rozwiązaniem ani na korzyść, ani na niekorzyść Pawła T. Tym samym nie została spełniona przesłanka z art

1. Użyte w art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. sformułowanie „uzasadniona obawa”, iż w państwie wzywającym może dojść do naruszenia praw i wolności osoby wydanej, oznacza, że prawdopodobieństwo takie musi zostać wykazane za pomocą określonych faktów lub informacji o faktach, które pozwalają na obiektywną ocenę realności zagrożenia. Ustaleń zaś takich nie można czynić wyłącznie na podstawie twierdzeń osoby ściganej

Wojewódzkie sądy administracyjnej nie są zobowiązane na mocy art. 49 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) do wzywania stron o uzupełnienie wniosków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., w sytuacji braku ich należytego uzasadnienia przez strony.