Trzymiesięczny termin, o jakim stanowi art. 277 p.p.s.a jest terminem procesowym zawitym. Bieg tego terminu nie podlega przerwaniu ani też nie może być przywrócony. Wniesienie skargi o wznowienie postępowania po upływie tego terminu jest niedopuszczalne i powoduje odrzucenie skargi.

Prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Natomiast koszty sądowe należy traktować, jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami.

1. W świetle art. 6268 § 2 k.p.c. sąd wieczystoksięgowy nie ma uprawnień ani możliwości prowadzenia postępowania dowodowego, nie może więc weryfikować danych podawanych przez strony. 2. Samo stwierdzenie wygaśnięcia umocowania do dokonania w imieniu uprawnionego rzeczowo czynności prawnej będącej podstawą wpisu w księdze wieczystej nie prowadzi do nieważności tej czynności i nie może być podstawą odmowy

Podjęcie uchwały zawierającej rozstrzygnięcie przedstawionego na podstawie art. 390 k.p.c. zagadnienia prawnego jest dopuszczalne jedynie, gdy istnieje rzeczywista potrzeba wyjaśnienia wątpliwości. Jest tak tylko wtedy, gdy od rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego zależy rozstrzygnięcie sprawy. Inaczej mówiąc, konieczne jest istnienie związku przyczynowego między przedstawionym zagadnieniem prawnym,

Nie można (…) jednoznacznie (…) przyjąć, że podobieństwo popełnianych przestępstw zawsze stanowi okoliczność łagodzącą w sprawie, ponieważ może również świadczyć o niepoprawności sprawcy i jego konsekwencji, czy wręcz premedytacji w dążeniu do łamania porządku prawnego. Z tych względów, nie sposób przyjąć, że sąd rejonowy, a w ślad za nim sąd okręgowy w sposób rażący naruszył przepisy prawa materialnego

1. Nie było dopuszczalne przypisanie oskarżonemu - jako wartości przedmiotu zagarnięcia - w sposób alternatywny różnych sum z oznaczeniem górnej i dolnej granicy. Jeśli Sądy obu instancji po wyczerpaniu wszystkich dowodów nie były w stanie dokładnie ustalić, wartości zagarniętego mienia, należało przyjąć sumę nie budzącą wątpliwości i taką przypisać sprawcy. Wolno było w takiej sytuacji oznaczyć tą