Pozostawienie wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania ma miejsce, gdy strona złożyła wniosek w innej formie niż na urzędowym formularzu, jak również gdy strona nie uzupełniła w zakreślonym przez sąd terminie braków wniosku, uniemożliwiając tym samym ocenę możliwości płatniczych lub zakresu wniosku.

Z treści art. 61 § 3 p.p.s.a. wynikają dwa rodzaje obowiązków. Z jednej strony to wnioskodawca (skarżący) zobligowany jest do złożenia stosownego wniosku, w którym powinien wykazać okoliczności opisane wspomnianym przepisem. Uzasadnienie takiego wniosku musi więc odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do strony wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. Z opisanym

Obowiązek świadczenia w postaci zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ze złożonych przez Podatnika deklaracji podatkowych albo decyzji Organu określającej prawidłową wysokość tego zobowiązania, a nie z decyzji odmawiającej przyznania ulgi.

Instytucja prawa pomocy stanowi wyjątek od ogólnej zasady ponoszenia przez Stronę kosztów związanych z jej udziałem w sprawie i jego przyznanie uwarunkowane jest wykazaniem - a więc udowodnieniem - przez Stronę, że nie jest ona w stanie sama tych kosztów ponieść w całości bądź części.

Przez brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego, określony w art. 13 § 2 k.k., należy uznać brak obiektywny, nie zaś zdyskwalifikowanie przez sprawcę przedmiotu ze względu na nieprzydatność dla niego.