Cofnięcie przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wniosku, o którym mowa w art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.), nie podlega kontroli Sądu Najwyższego i powoduje umorzenie postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym).

Na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie wykładni jego orzeczenia zażalenie nie przysługuje.

Nadzwyczajny środek zaskarżenia zostaje uwzględniony jedynie wtedy, gdy prowadzi do jednoznacznego przekonania, że podniesione w nim uchybienia nie tylko mogły mieć znaczenie z punktu widzenia kwestionowanego rozstrzygnięcia, ale wpływ ten można ocenić jako istotny, a więc ważący, prowadzący do ukształtowania jego treści w znacząco inny sposób niż powinno to nastąpić w orzeczeniu wolnym od wad, z konsekwencjami