W sytuacji, gdy Sąd drugiej instancji dochodzi do wniosku, że sprawa z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter sprawy o prawa niemajątkowe, to nie może odrzucić skargi kasacyjnej z powołaniem się na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia. Zbyteczne jest w tym wypadku wzywanie strony wnoszącej skargę do określenia wartości przedmiotu zaskarżenia i sposobu jej wyliczenia. Wartość przedmiotu zaskarżenia

Do prokuratora byłej Prokuratury Krajowej, który przeszedł w stan spoczynku na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze, nie może mieć zastosowania art. 73 § 2 Prawa o ustroju sądów powszechnych o przysługiwaniu odwołania do Sądu Najwyższego, gdyż przeniesienie prokuratora w stan spoczynku na mocy art. 71 § 3 Prawa o u.s.p. (w związku z art. 62a

Postanowienie Sądu Okręgowego oddalające wniosek o uzupełnienie - przez rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego - postanowienia oddalającego wniosek o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności jest postanowieniem sądu drugiej instancji w przedmiocie wniosku o uzupełnienie orzeczenia, nie zaś postanowieniem sądu drugiej instancji, o którym mowa w art. art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c

Postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokata, nie podlega zaskarżeniu na podstawie art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c., gdy strona nie została nimi obciążona, a więc w sytuacji, gdy koszty te sąd przyznał od Skarbu Państwa.

Zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę o wznowienie postępowania przysługiwało do Sądu Najwyższego (3941 § 2 k.p.c.), z zachowaniem wymagań wynikających z przepisu art. 871 § 2 k.p.c. Ich niedochowanie uprawniało Sąd drugiej instancji do odrzucenia zażalenia w oparciu o odpowiednio stosowany (na mocy art. 39821 k.p.c.) art. 373 k.p.c. w związku 397 § 2 k.p.c.