Prawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK - to jest wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw - wymaga przeprowadzenia rozważań, których treścią jest dekodowanie z kwestionowanych regulacji normy prawnej, a następnie porównanie jej z normą konstytucyjną, co ma na celu wykazanie sprzeczności między nimi.

Sprawa dotycząca uwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne kwot wypłaconych ubezpieczonym (pracownikom) w postaci bonów towarowych finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie jest sprawą o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (art. 3982 § 1 zdanie drugie k.p.c.).

Przewidziane w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U. z 2009 r. Nr 67, poz. 569) wymaganie, aby strony w umowie zastawniczej ściśle oznaczyły wartość przedmiotu zastawu oznacza - w odniesieniu do udziałów w spółce z o.o. - określenie ich wartości rynkowej.

Na podstawie art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) adwokat lub radca prawny upoważniony do reprezentacji, czy też będący stroną postępowania, składający we własnej sprawie skargę podlegającą wpisowi stałemu ma obowiązek jego uiszczenia bez wezwania. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stanisław

Na podstawie art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) adwokat lub radca prawny upoważniony do reprezentacji, czy też będący stroną postępowania, składający we własnej sprawie skargę podlegającą wpisowi stałemu ma obowiązek jego uiszczenia bez wezwania. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stanisław

Uiszczenie wpisu stałego od skargi na rachunek niewłaściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego przez adwokata lub radcę prawnego nie spełnia wymagań art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.) i stanowi podstawę do odrzucenia skargi w oparciu o art. 221 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny

Od pozycji prawnej komornika jako organu państwa (organu egzekucji sądowej), oddzielić należy kwestie osobistego i majątkowego statusu komornika jako określonej osoby, tzw. piastuna organu.

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.