Orzeczenia
Wprowadzenie kar porządkowych, przewidzianych za zakłócanie porządku rozprawy oraz obrazę sądu jest środkiem służącym zapewnieniu sprawnego przebiegu postępowania sądowego. Środek ten nie służy innym niż wymienione cele, zaś zakres jego wykorzystania określony w odpowiednich przepisach nie pozostawia wątpliwości co do faktu, że stanowią one jedynie środek egzekucji postawy poszanowania dla sądu i sprawności
1. Jeden i ten sam mankament psychiki sprawcy występujący w chwili popełnienia czynu przestępnego, nie może być na jego korzyść uwzględniony podwójnie, raz jako przesłanka kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 4 k.k., a po raz drugi jako podstawa do uznania, że został on popełniony w warunkach art. 31 § 2 k.k. Przyjęcie, że sprawca zbrodni zabójstwa dopuścił się w stanie silnego wzburzenia usprawiedliwionego
1) W licznych orzeczeniach Sąd Najwyższy zawarł jednolite stanowisko co do charakteru normy prawnej, której naruszenie może stanowić podstawę zarzutu obrazy prawa materialnego, wskazując, że winna to być norma o treści stanowczej, zawierająca niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz. Takiego charakteru nie ma przepis art. 53 k.k., formułujący dyrektywy sędziowskiego wymiaru
p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.
Jeżeli w toku postępowania przed sądem pierwszej lub drugiej instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., w kasacji nie można skutecznie sformułować zarzutu naruszenia art. 41 § 1 k.p.k.
Instytucjonalne usytuowanie urzędu asesora w polskim wymiarze sprawiedliwości
p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.
1) Wskazane w kasacji jako naruszone przepisy art. 434 § 1 k.p.k. i art. 454 § 2 k.p.k., wyrażające zakazy reformationis in peius oraz ne peius, zakazują wprawdzie orzekania „na niekorzyść”, ale przecież nie nakazują orzekania „na korzyść”. 2) Należy się w pełni zgodzić z tezą o konieczności „związania” środka karnego z konkretnym przestępstwem, co wynika zarówno z treści art. 413 § 2 k.p.k., a także