Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 kwietnia 2008 r., SK 77/06 (Dz.U. Nr 59, poz. 367; OTK-A 2008 nr 3, poz. 39) nie stanowi podstawy wznowienia postępowania (art. 4011 k.p.c.) w sprawie zakończonej postanowieniem Sądu Najwyższego o odrzuceniu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia porządkowego wydanego na podstawie art. 49 i 50 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.

1. Jeśli wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego ma charakter abstrakcyjny, oderwany w swej treści od konkretnego przypadku, to taki wniosek należy uznać za niedopuszczalny w rozumieniu art. 58 par. 1 pkt 6 w zw. z art. 64 par. 3 P.p.s.a. 2. Niedopuszczalność wniosku w konsekwencji prowadzić musi do odrzucenia wniosku.

Wskazana w pozwie wartość przedmiotu sporu, która nie została sprawdzona przez sąd pierwszej instancji w myśl art. 25 § 1 i 2 k.p.c., pozostaje aktualna w postępowaniu apelacyjnym (art. 368 § 2 k.p.c.) i kasacyjnym (art. 368 § 2 w związku z art. 3984 § 3 i art. 39821 k.p.c.).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 września 2007 r., P 21/06, może stanowić przewidzianą w art. 4011 k.p.c. podstawę wznowienia jedynie w sprawach, w których stwierdzenie przy zastosowaniu art. 1059 k.c. dziedziczenia gospodarstwa rolnego wchodzącego w skład spadku otwartego przed wejściem w życie przepisów kodeksu cywilnego o dziedziczeniu gospodarstw rolnych było przedmiotem orzeczenia wydanego

Wniesienie skargi o wznowienie postępowania ograniczone jest dwoma terminami przewidzianymi w art. 407 i art. 408 k.p.c. Trzymiesięczny termin do wniesienia skargi wynikający z art. 407 k.p.c. określa czasową dopuszczalność żądania wznowienia postępowania, opierającą się na powiązaniu przyczyny wznowienia ze świadomością jej istnienia. Natomiast pięcioletni termin wynikający z art. 408 k.p.c. określa