Sprawa wszczęta odwołaniem od decyzji rozstrzygającej o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy, kwestionującym wyłącznie stopień tej niezdolności, jest sporem o wysokość świadczenia, w którym o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia.

Odwołanie się w wyjątkowych okolicznościach do treści art. 5 k.c. wymaga uwzględnienia szczególnego charakteru wynikającego z użycia w nim klauzul generalnych, a zatem rozważenia charakteru dochodzonego roszczenia, przyczyn opóźnienia i jego nadmierności, jej rodzaju, ciężaru i czasu trwania. W zależności od tych okoliczności opóźnienie może być uznane za nadmierne lub nie.

Do zażalenia wnoszonego do Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji (art. 3941 § 2 k.p.c.) nie ma zastosowania art. 3984 § 2 zdanie drugie k.p.c., dotyczący dołączenia do skargi kasacyjnej dwóch dodatkowych jej odpisów.

Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.

Rozważając kwestię uprawdopodobnienia okoliczności wskazującej na brak winy w uchybieniu terminu, o której mowa w przepisach art. 86 § 1 i art. 87 § 2 , należy rozróżnić dwie sytuacje, a mianowicie taką, gdy wskazana przez ubiegającego się o przywrócenie terminu okoliczność nie świadczy o braku jego winy w uchybieniu terminu i drugą sytuację, gdy wnioskodawca nie uprawdopodobnił istnienia okoliczności