Przepis art. 179 k.p.c. nie ma zastosowania do biegu terminów prawa materialnego.

Przyjęcie, że skarga o wznowienie postępowania oparta jest na ustawowej podstawie, o której mowa w art. 4011 k.p.c. w związku z art. 410 § 1 k.p.c., wymaga powołania się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, w którym stwierdzono niezgodność z Konstytucją RP, umową międzynarodową lub ustawą przepisu stanowiącego rzeczywistą podstawę rozstrzygnięcia objętego zaskarżonym wyrokiem.

Aby można było przyjąć fikcję prawną doręczenia, o której stanowi przepis art. 73 u.p.p.s.a., należy ustalić w sposób zupełny i przy tym zgodny z rzeczywistością jej podstawę faktyczną, na którą składają się pośrednie fakty dowodowe wypełniające jego hipotezę. Przede wszystkim należy więc zbadać czy rzeczywiście niemożliwe było doręczenie adresatowi przesyłki w sposób wskazany w art. 69 u.p.p.s.a.,

Przedmiotem zagadnienia prawnego, przedstawionego Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 § 1 k.p.c., może być jedynie kwestia prawna budząca poważne wątpliwości, której wyjaśnienie jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Droga sądowa jest niedopuszczalna, gdy powód żąda ustalenia, że złożył lekarski egzamin państwowy z wynikiem pozytywnym (art. 199 § 1 pkt 1 w zw. z art. 2 k.p.c.).

Wniesienie odwołania od decyzji o przedłużeniu obowiązywania decyzji tymczasowej (art. 88 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080 ze zm.) inicjuje odrębne postępowanie sądowe.

W sprawie z zakresu prawa pracy nie ma podstaw do przyjęcia, że wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu zawiera wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych lub jest z nim zrównany.

1. Zmiana wartości przedmiotu sporu musi być wyraźna i dokonana w trakcie postępowania przed sądem, a nie w postępowaniu międzyinstancyjnym. 2. Nie stanowi zmiany wartości przedmiotu sporu oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia w sposób odbiegający (niższy) od określonej w pozwie wartości dochodzonych roszczeń.

Odrzucenie przez sąd drugiej instancji zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji nie jest rozpoznaniem zażalenia w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c.