Doręczenie odpisu wyroku sądu pierwszej instancji z uzasadnieniem byłemu pełnomocnikowi strony po zawiadomieniu sądu przez mocodawcę o wypowiedzeniu pełnomocnictwa (art. 94 § 1 k.p.c.) jest nieskuteczne i nie powoduje rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia apelacji.

1. Żądanie skargi ukarania osoby, która nie udostępnia informacji publicznej jest niedopuszczalne w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w świetle art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i w myśl art. 27 ust. 2 tej ustawy żądanie to podlega odrzuceniu.

Celem instytucji uregulowanej w art. 113 par. 2 Kpa jest usunięcie niejasności decyzji, zwłaszcza gdy jest ona niejednoznaczna lub dotknięta zawiłością utrudniającą zrozumienie sensu rozstrzygnięcia. Postanowienie wyjaśniające wątpliwości decyzji jest powiązane z tą decyzją.

1. Uzyskanie świadectwa jakości handlowej towaru, nie jest samo w sobie sprawą administracyjną w rozumieniu przepisów, której załatwienie wymaga wydania decyzji. Jest to procedura kontrolna kończąca się wydaniem świadectwa jakości, który to dokument podlega ocenie celnej w ramach wykonywanej kontroli celnej. 2. W ramach skarg wnoszonych do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje organów celnych

Termin dokonania czynności procesowej w formie pisma procesowego (art. 125 § 1 k.p.c.) jest zachowany wówczas, gdy pismo zostało przed upływem terminu wniesione do właściwego sądu, co oznacza zarówno złożenie pisma w biurze podawczym sądu, jak i w jakimkolwiek jego wydziale, nawet niewłaściwym do podjęcia dalszych czynności sądowych.

1. Skarga, o której mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ przysługuje także na zarządzenie komisarza rządowego powołanego na podstawie art. 97 ust. 3 tej ustawy, w sytuacji gdy doszło do zawieszenia organów gminy i ustanowienia zarządu komisarycznego. 2. Wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, określone

Błędne pouczenie przez organ egzekucyjny nie może kształtować właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji /art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez ten Sąd.

1. Jeżeli sąd, naruszając reguły określone w art. 414 § 1 k.p.k., wyda wyrok umarzający postępowanie z przyczyn wskazanych w art. 17 § 1 pkt 1 lub 2 k.p.k., zamiast wymaganego wówczas wyroku uniewinniającego, to ograniczenie strony we wnoszeniu kasacji na niekorzyść oskarżonego od wyroku umarzającego, przewidziane w art. 523 § 3 k.p.k., nie ma zastosowania, gdyż ten ostatni przepis dotyczy jedynie

O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu.

Powierzenie stanowiska kierownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest czynnością z zakresu prawa pracy zobowiązaniową prowadzącą do nawiązania stosunku pracy. Nie ma ona więc charakteru czynności z zakresu publicznej administracji samorządowej. Odmienny pogląd prowadziłby do wniosku, iż stosunek pracy kierownika wspomnianego zakładu jest administracyjnym stosunkiem pracy. Konkurs

O uznaniu, że doszło do szczególnego udręczenia ofiary przestępstwa, kwalifikowanego z art. 189 § 2 k.k., nie przesądza, będący jego następstwem, stopień rozstroju zdrowia pokrzywdzonego, lecz decyduje ocena sposobu podjętego wobec określonej osoby, w konkretnych okolicznościach faktycznych działania, polegającego na zadaniu pokrzywdzonemu, wykraczających ponad miarę wynikającą z samego faktu pozbawienia

Kwestia konstytucyjności ustawy nie może być przedmiotem zagadnienia prawnego przekazanego przez sąd odwoławczy do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu w trybie określonym w art. 441 § 1 k.p.k.

Wystąpienie pokontrolne o jakim mowa w art. 9 pkt 5 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy /Dz.U. 1985 nr 54 poz. 276 ze zm./ nie stanowi formy działania inspektora pracy, przybierającego postać decyzji administracyjnej. Wystąpienie to nie stanowi również innego aktu z zakresu administracji publicznej dotyczącego stwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa

Ponowny wniosek strony o całkowite zwolnienie od uiszczenia kosztów sądowych oparty na tej samej podstawie faktycznej jest niedopuszczalny.

W drodze wyjątku od ustanowionej w art. 31 ust. 1 ustawy z 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (obecnie w art. 6262 § 3 k.p.c.) zasady, że podstawę wpisu stanowi tylko dokument, podstawą tą może być także przepis prawa, gdy stwierdza nabycie ex lege prawa podlegającego ujawnieniu w księdze wieczystej, bez ustawowego wymogu poświadczenia tego nabycia. Taką właśnie sytuację regulował przepis art

1. Wymagana przez przepisy dawnej ustawy karnej skarbowej (art. 4 u.k.s.) - podobnie zresztą, jak i obecnego kodeksu karnego skarbowego (art. 4 § 1 k.k.s.) - jako warunek odpowiedzialności karnej, umyślność zachowania się sprawcy, odnosząca się także do przestępstw i wykroczeń z zakresu obowiązków podatkowych, nie może być wywodzona z samego faktu zaistnienia znamion strony przedmiotowej danego czynu