Rekomendacja, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /t.j. Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./ nie jest decyzją lub postanowieniem lub też innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącą przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających

Skargę wniesioną do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez adwokata lub radcę prawnego bez jednoczesnego uiszczenia wpisu sąd odrzuca na podstawie art. 17 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. nr 24 poz. 110 ze zm./ w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i przy uwzględnieniu

Redukcja ocen prawnokarnych, przeprowadzona z punktu widzenia tego, czy jakiś czyn jest, czy też nie jest czynem następczym współukaranym (tak zresztą, jak i redukcja ocen z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia współukaranego czynu uprzedniego) jest zawsze problemem teleologicznym, którego właściwe rozwiązanie może być dokonane nie w formie abstrakcyjnej, ale z uwzględnieniem realiów konkretnej

Przepis art. 310 § 1 k.k. przewiduje jednolitą ochronę, stanowiących papiery wartościowe, dokumentów uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej, w tym wszystkich czeków, bez względu na sposób oznaczenia osoby uprawnionej.

Dopuszczalne jest stosowanie art. 44 § 3 k.k. przy rozstrzyganiu na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 75, poz. 468 ze zm.) kwestii przepadku przedmiotów narzędzi, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Rada sołecka nie jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu. Radzie sołeckiej nie można bowiem przypisać zdolności sądowej /art. 29 i art. 31 Kpa w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Stosownie do przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ rada sołecka

W sprawie o wyrejestrowanie pojazdu /art. 79 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - Dz.U. nr 98 poz. 602 ze zm./, która jest inną sprawą administracyjną niż sprawa o zarejestrowanie pojazdu, właściwość organu ustala się według miejsca zamieszkania strony zgodnie z ogólnymi regułami sformułowanymi w art. 21 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

1. Kryterium oceny, czy dokonano nowego ustalenia faktycznego w określonej kwestii, jest - zarówno w kontekście zakazu reformationis in peius (art. 434 § 1 k.p.k.), jak i reguły ne peius (art. 454 § 2 k.p.k.) - merytoryczna zawartość rozważań, a nie aspekt formalny, przejawiający się używaniem w tych rozważaniach równoważnych pojęciowo wyrażeń i zwrotów ustawowych. 2. Sytuacja opisana w art. 25 § 3

Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczenia Sądu są prawomocne /z wyjątkiem, który w sprawie nie zachodzi/, w związku z czym, niedopuszczalne jest zażalenie.

Stosownie do przepisu par. 2 art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 36 noweli z dnia 6 września 2001 r. /Dz.U. nr 125 poz. 1368/ który obowiązuje od dnia 30.11.2001 r., na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego

Inspektor kontroli skarbowej określając stratę podatkową, winien to uczynić zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ w związku z art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w formie decyzji, a nie w formie wyniku kontroli.

Burmistrz działający w imieniu gminy jako organu założycielskiego szkoły (art. 91d pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112 ze zm.) może samodzielnie ustanowić pełnomocnika procesowego występującego w sprawie dotyczącej roszczenia wywiedzionego z art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Podmiot gospodarczy prowadzący w sposób racjonalny działalność gospodarczą i uzyskujący z tej działalności określone przychody powinien zabezpieczyć na potrzeby związane z ewentualnymi kosztami procesów odpowiednie sumy pieniężne. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, że zaskarżona decyzja jest wynikiem postępowania podatkowego, które toczy się już od ponad jednego roku. Tym samym strona skarżąca miała

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie przeprowadza się postępowania dowodowego, zaś wyraźne brzmienie art. 52 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, normujące w wyczerpujący sposób zakres postępowania dowodowego przed tym sądem i rodzaju ewentualnie dopuszczanych tu dowodów /dowody z dokumentu/ przesądza o niedopuszczalności

Zwolnienie od kosztów jest formą swoistego kredytowania przez Skarb Państwa, aby nie pozbawiać strony prawa do sądu. Nie znaczy to jednak, że za zasadny można uznać wniosek strony, w sytuacji, gdy ma ona co prawda pewne trudności finansowe, lecz reguluje swoje zobowiązania. Jak wskazano w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 13 września 1937 r. nawet przeciążenie majątku spółki ponad wartość

Ryzyko niepowodzenia takiej działalności nie powinno z reguły obciążać dochodów budżetowych państwa, związanych z działalnością sądów. Gdyby przyjąć odmienne stanowisko, budżet a w konsekwencji całe społeczeństwo musiałoby kredytować działania podmiotu gospodarczego, polegające na dochodzeniu przed sądem określonych roszczeń, czy też - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - na kwestionowaniu na drodze

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania skarg powszechnych w rozumieniu Działu VIII Kpa, a więc skarg związanych z krytyką należytego wykonywania zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników /art. 227 Kpa/.

W przypadku nie wyznaczenia pełnomocnika właściwego dla doręczenia organ podatkowy doręcza pismo jednemu z pełnomocników /art. 145 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.