Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy -Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 48, poz. 554) dopuszczalność kasacji z punktu widzenia wartości przedmiotu zaskarżenia ocenia się według nowych przepisów (art. 3921 § 1 KPC)

W postępowaniu wywołanym zażaleniem na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające kasację (art. 39318 § 1 KPC) Sąd Najwyższy na wniosek strony może rozpoznać nie podlegające zaskarżeniu postanowienie o oddaleniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji (art. 380 KPC w związku z art. 39319 KPC).

Wyrażenie przez Sąd Najwyższy w uchwale stanowiska w sprawie interpretacji prawa, które w ocenie strony zwiększa prawdopodobieństwo wygrania przez nią procesu, nie stanowi okoliczności uzasadniającej twierdzenie, że przekroczenie terminu do wniesienia kasacji nastąpiło bez jej winy (art. 168 § 1 KPC).

Sposób obliczania miesięcznego terminu do wniesienia kasacji wynika z ustawy i nie może go zmienić informacja pochodząca od sądu (sekretariatu sądowego).

Kompetencje do orzekania o nieważności uchwały organu gminy /art. 91, art. 93 i art. 94 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ i kompetencje do orzekania o odszkodowaniu za szkodę powstałą w wyniku wydania sprzecznej z prawem uchwały powinny spoczywać w rękach tego samego organu, a więc wojewody, ponieważ to on w art. 86 powyższej ustawy został wyraźnie

Zarząd gminy nie jest właściwy do podjęcia uchwały w sprawie wniesienia skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze kwestionujące uchwałę rady gminy. Skoro strona skarżąca, mimo wezwania Sądu nie przedłożyła w wyznaczonym terminie uchwały rady w przedmiocie zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody, to wniesiona skarga, jako wadliwa, podlega odrzuceniu, na podstawie

1. Zasada bezpośredniości, w jej aspekcie formalnym, skierowana jest przede wszystkim do organu orzekającego (sądu) i doznaje koniecznych dla zapewnienia sprawności toku postępowania sądowego ustawowo określonych ograniczeń. Zasada ta stanowi tylko jedną z gwarancji praworządnego procesu i stosowana być winna w takim zakresie w jakim nie przeciwstawia się innym ogólnym regułom procesu karnego a w tym

Prawo realizacji zadań finansowych ze środków publicznych przysługujące ogółowi podmiotów, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych /Dz.U. nr 155 poz. 1014 ze zm./, nie stanowi uprawnienia, o którym orzeka się w drodze decyzji administracyjnej lub, które wynikałoby z przepisów prawa w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995

Nie odbieranie pism z urzędu pocztowego świadczy o nie zachowaniu szczególnej staranności przy dokonywaniu określonych czynności na etapie wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego.

Nie jest dopuszczalna droga postępowania administracyjnego w sprawie dochodzenia przez jednostki organizacyjne odsetek od nadpłaty opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska /art. 86g ust. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska - Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./. Sprawy takie podlegają rozpoznaniu przez sąd powszechny /art. 2 par. 1 Kpc/.

Sprawa o podwyższenie (przeliczenie podstawy wymiaru) emerytury nie jest sprawą o przyznanie lub wstrzymanie prawa do emerytury, w której kasacja przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921 § 1 zdanie drugie KPC).

Skarga o wymierzenie organowi administracji publicznej I instancji grzywny za niewykonanie przez ten organ orzeczenia Sądu /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, polegające na wydaniu rozstrzygnięcia w drodze decyzji, wbrew wiążącej ocenie prawnej wyrażonej w orzeczeniu Sądu /art. 30 ustawy o NSA/, wobec równoczesnego wniesienia

Skarga o wymierzenie organowi administracji publicznej I instancji grzywny za niewykonanie przez ten organ orzeczenia Sądu /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, przy równoczesnym wniesieniu przez stronę odwołania od tej decyzji, jest niedopuszczalna.

Obronę samodzielności naruszonej rozstrzygnięciem nadzorczym może podjąć tylko wspólnota samorządu terytorialnego, której z naruszeniem prawa pozbawiono tej samodzielności. Z tego względu, legitymację do wniesienia skargi będzie miała tylko wspólnota samorządowa, której interes prawny lub uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone.

Zawiadomienie bądź ogłoszenie, o jakim mowa w art. 115 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

O zamknięciu cmentarza wyznaniowego stosownie do treści art. 1 ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych /t.j. Dz.U. 2000 nr 23 poz. 295 ze zm./ decyduje władza kościelna po zasięgnięciu opinii właściwego inspektora sanitarnego.

Rzeczą sądów jest takie orzekanie, aby także w opinii publicznej nie powstawały wątpliwości co do tego, że wydawane orzeczenia są wolne od jakichkolwiek pozaprocesowych wpływów, podyktowane jakimikolwiek innymi przesłankami, niż te, które wynikają z materiału dowodowego i treści ustaw. Autorytet wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby sądy nie unikały prowadzenia spraw dla nich trudnych z uwagi na stanowisko

Zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim obowiązujące przepisy prawa przewidują działanie danego organu w określonej formie także wniosek o ukaranie grzywną może być skierowany tylko wobec organu właściwego w sprawie /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.