Art. 9a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ jest przepisem "ustawy szczególnej", o jakiej mowa w art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie /Dz.U. nr 91 poz. 577 ze zm./. Obydwa te przepisy z kolei są "przepisami stanowiącymi inaczej", o jakich mowa w art. 17 pkt 1 Kpa. Daje to wojewodom status "organu

Dążenie sprawcy do zaspokojenia swojego popędu płciowego, nie należy do znamion przestępstwa zgwałcenia (art. 168 k.k. z 1969 r., analogicznie: art. 197 k.k.). Dla przyjęcia, że sprawca swoim czynem wyczerpał znamiona tego przestępstwa jest bowiem istotne nie to, w jakim sprawca działał celu, lecz to, czy swoim zachowaniem - odpowiadającym ustawowemu opisowi - dopuścił się zamachu na wolność seksualną

1. Art. 451 k.p.k., odnoszący się tylko do oskarżonych pozbawionych wolności, jest przepisem szczególnym w stosunku do unormowania art. 450 § 2 i 3 k.p.k., regulującego - w zgodzie z art. 6 ust. 1 i 3 lit. c Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności - prawo (a nie obowiązek) uczestniczenia w rozprawie odwoławczej zarówno tych oskar-żonych, jak i odpowiadających z wolnej stopy. Stanowi

Kasacja nie przysługuje od orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie wydanego na skutek odwołania od orzeczenia Wyższej Komisji Dyscyplinarnej w sprawie odpowiedzialności dyscyplinarnej członka korpusu służby cywilnej.

1. Wykonywanie zawodu radcy prawnego przez prokuratora jest zajmowaniem innego stanowiska w rozumieniu art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70 ze zm.), nie zaś wykonywaniem zajęć, o których mowa w art. 49 ust. 2 i 3 tej ustawy. Nie jest prawnie dopuszczalne udzielenie prokuratorowi zezwolenia na wykonywanie zawodu radcy prawnego

Nie ma możliwości kwestionowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym braku działania Prezesa Narodowego Banku Polskiego w sprawie odmowy udzielenia informacji o kursie dolara.

Na podstawie art. 59 in fine ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ pełnomocnikiem procesowym strony w postępowaniu przed sądem administracyjnym może być wyłącznie podmiot wymieniony w art. 87 par. 1 Kpc, jeżeli przepisy innych ustaw nie będą w tym przedmiocie stanowić inaczej. Powyższe stanowi zasadę całościowego i wyczerpującego unormowania

Od decyzji wydanej przez organ I instancji przysługiwało skarżącej odwołanie do Ministerstwa Finansów. Tego trybu postępowania skarżąca nie wyczerpała.

Z zestawienia art. 34 i art. 35 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika, iż w przypadku skargi na bezczynność w zakresie czynności organu administracji publicznej z art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy stosuje się termin 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa a gdy odpowiedzi nie doręczono, od dnia upływu dwumiesięcznego

Spóźniona skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Na podstawie art. 3921 KPC tylko w sprawach o przyznanie i wstrzymanie emerytury lub renty oraz objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego kasacja przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia, w pozostałych sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych kasacja nie przysługuje, jeżeli wartość ta, ustalona stosownie do art. 22 KPC, jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych.

Przepis art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie ma zastosowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej dokumentu podróży, ponieważ przepis ograniczający prawo do sądu nie może być poddany wykładni rozszerzającej.

Inspektor kontroli skarbowej nie jest władny wydać decyzji określającej wysokość straty.

Niespornym jest, że do podmiotów uprawnionych do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie należy organ administracji, któremu w tej samej sprawie, na którymkolwiek jej etapie przysługuje kompetencja do jej decyzyjnego rozstrzygnięcia.

W sprawie z zakresu prawa pracy dopuszczalność cofnięcia kasacji podlega ocenie z punktu widzenia przesłanek z art. 469 KP.

W sprawie o przywrócenie do pracy kasacja jest niedopuszczalna (art. 3921 § 1 KPC), gdy wartość przedmiotu zaskarżenia określona stosownie do art. 231 KPC jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych.