Na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. dopuszczalne jest przedstawianie zagadnień prawnych wyłącznie 'do rozstrzygnięcia', a nie 'do uzupełnienia'.

O zastosowaniu terminu przewidzianego w art. 407 k.p.c. decyduje data faktycznego dowiedzenia się przez stronę (jej pełnomocnika) o wydaniu wyroku, a nie dzień, w którym mogła się ona dowiedzieć przy zachowaniu należytej staranności.

O zastosowaniu terminu przewidzianego w art. 407 k.p.c. decyduje data faktycznego dowiedzenia się przez stronę (jej pełnomocnika) o wydaniu wyroku, a nie dzień, w którym mogła się ona dowiedzieć przy zachowaniu należytej staranności.

Przepis art. 42 ust. 1 Kpa nie wymaga aby doręczenie zastępcze do rąk domownika nastąpiło w mieszkaniu adresata. Przyjąć zatem należy, że prawidłowe jest doręczenie pism do rąk dorosłego domownika przebywającego w miejscu wykonywania działalności adresata.

1. Treść art. 127 ust. 4 zdanie drugie ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie stwarza podstaw do traktowania jako ostatecznej decyzji wydanej w tym trybie przez wojewodę. 2. W świetle treści unormowań zawartych w art. 127 i art. 128 cyt. ustawy nie może budzić wątpliwości, że przewidziane w nich zadania i kompetencje

Dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie z powództwa adwokata przeciwko izbie adwokackiej o ustalenie nieistnienia należności z tytułu składek członkowskich, wynikających z przynależności do samorządu adwokackiego.

Dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie z powództwa adwokata przeciwko izbie adwokackiej o ustalenie nieistnienia należności z tytułu składek członkowskich, wynikających z przynależności do samorządu adwokackiego.

Sama przewlekłość postępowania egzekucyjnego, wyrażająca się w niepodejmowaniu czynności egzekucyjnych, nie jest bezczynnością organu w rozumieniu art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, o takiej bezczynności może być mowa dopiero wówczas, gdy organ egzekucyjny, do którego wierzyciel na przewlekłą egzekucję wniósł skargę /w rozumieniu

Przewidziany w art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz. U. 1997 r. Nr 98 poz. 604) termin do przedstawienia sądowi danych wymaganych przy zgłoszeniu o wpis partii politycznej do ewidencji jest terminem zawitym (prekluzyjnym) prawa materialnego.

Na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające zażalenie na zarządzenie o zwrocie wniosku o wpis do rejestru zastawów, kasacja nie przysługuje.

Niepowiadomienie pokrzywdzonego, jako żalącego się, o terminie posiedzenia sądu, na którym zażalenie ma być rozpoznane, stanowi rażące naruszenie prawa procesowego, ale nie może być uznane za podstawę stwierdzenia nieważności wydanego na tym posiedzeniu orzeczenia sądu jako przyczyna określona w art. 101 § 1 pkt 8 k.p.k.

1. Izba Skarbowa w ramach sprawowanego przez siebie nadzoru nad egzekucją administracyjną nie jest właściwym organem do ustalenia /decyzją lub postanowieniem/ zaistnienia szkody, o której mowa w art. 418 Kc. Do orzekania w tej sprawie właściwy jest sąd powszechny. 2. Organ podatkowy, który udziela skarżącemu odpowiedzi oraz informuje go o swojej niewłaściwości, nie pozostaje bezczynny.

1. Prawo skarżącego do zwrotu kosztów od organu zostało wyraźnie powiązane z orzeczeniem sądu uwzględniającym skargę, a więc tym samym prawo to zostało ograniczone jedynie do tych sytuacji, gdy skargę uwzględnia sąd. Wynika to jednoznacznie z użytego w art. 55 ust. 1 zdanie drugie sformułowania ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, że sąd orzeknie

„Wykrycie” uchwały Sądu Najwyższego nie dotyczącej tego samego stosunku prawnego nie stanowi podstawy wznowienia postępowania (art. 403 § 3 KPC).

Podstawa faktyczna dochodzonego przez powoda roszczenia decyduje o tym czy sprawa jest o naruszenie posiadania (art. 393 pkt 4 k.p.c.).

Podstawa faktyczna dochodzonego przez powoda roszczenia decyduje o tym czy sprawa jest o naruszenie posiadania (art. 393 pkt 4 k.p.c.).

Wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego, wydanego na skutek odwołania (z wyjątkiem orzeczeń wymienionych w art. 426 § 3 kpk), nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a zwłaszcza nie obliguje sądu do podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych. Brak w szczególności podstawy prawnej do wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego w trybie określonym w art. 429 §

Niezłożenie w kasacji wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżanego wyroku w całości lub w części powoduje jej odrzucenie bez wzywania o uzupełnienie tego braku.

Niezłożenie w kasacji wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżanego wyroku w całości lub w części powoduje jej odrzucenie bez wzywania o uzupełnienie tego braku.

Wykładnia językowa art. 133 § 2 kpk nie pozwala na przyjęcie, iż spełnione są wymogi określone w tym przepisie w sytuacji, gdy zawiadomienie o pozostawieniu pisma w najbliższym urzędzie pocztowym zostało umieszczone w skrzynce do odbioru korespondencji (skrzynce listowej), gdyż zadość temu przepisowi czyni tylko umieszczenie owego zawiadomienia w sposób widoczny na drzwiach mieszkania adresata.

Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie „dostarczenia” innej osoby, nawet za jej zgodą, w „celu uprawiania nierządu”. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy „eksport” osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby