Niepowiadomienie pokrzywdzonego, jako żalącego się, o terminie posiedzenia sądu, na którym zażalenie ma być rozpoznane, stanowi rażące naruszenie prawa procesowego, ale nie może być uznane za podstawę stwierdzenia nieważności wydanego na tym posiedzeniu orzeczenia sądu jako przyczyna określona w art. 101 § 1 pkt 8 k.p.k.

1. Izba Skarbowa w ramach sprawowanego przez siebie nadzoru nad egzekucją administracyjną nie jest właściwym organem do ustalenia /decyzją lub postanowieniem/ zaistnienia szkody, o której mowa w art. 418 Kc. Do orzekania w tej sprawie właściwy jest sąd powszechny. 2. Organ podatkowy, który udziela skarżącemu odpowiedzi oraz informuje go o swojej niewłaściwości, nie pozostaje bezczynny.

1. Prawo skarżącego do zwrotu kosztów od organu zostało wyraźnie powiązane z orzeczeniem sądu uwzględniającym skargę, a więc tym samym prawo to zostało ograniczone jedynie do tych sytuacji, gdy skargę uwzględnia sąd. Wynika to jednoznacznie z użytego w art. 55 ust. 1 zdanie drugie sformułowania ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, że sąd orzeknie

„Wykrycie” uchwały Sądu Najwyższego nie dotyczącej tego samego stosunku prawnego nie stanowi podstawy wznowienia postępowania (art. 403 § 3 KPC).

Podstawa faktyczna dochodzonego przez powoda roszczenia decyduje o tym czy sprawa jest o naruszenie posiadania (art. 393 pkt 4 k.p.c.).

Podstawa faktyczna dochodzonego przez powoda roszczenia decyduje o tym czy sprawa jest o naruszenie posiadania (art. 393 pkt 4 k.p.c.).

Wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego, wydanego na skutek odwołania (z wyjątkiem orzeczeń wymienionych w art. 426 § 3 kpk), nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a zwłaszcza nie obliguje sądu do podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych. Brak w szczególności podstawy prawnej do wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego w trybie określonym w art. 429 §

Niezłożenie w kasacji wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżanego wyroku w całości lub w części powoduje jej odrzucenie bez wzywania o uzupełnienie tego braku.

Niezłożenie w kasacji wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżanego wyroku w całości lub w części powoduje jej odrzucenie bez wzywania o uzupełnienie tego braku.

Wykładnia językowa art. 133 § 2 kpk nie pozwala na przyjęcie, iż spełnione są wymogi określone w tym przepisie w sytuacji, gdy zawiadomienie o pozostawieniu pisma w najbliższym urzędzie pocztowym zostało umieszczone w skrzynce do odbioru korespondencji (skrzynce listowej), gdyż zadość temu przepisowi czyni tylko umieszczenie owego zawiadomienia w sposób widoczny na drzwiach mieszkania adresata.

Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie „dostarczenia” innej osoby, nawet za jej zgodą, w „celu uprawiania nierządu”. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy „eksport” osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby

1. Domaganie się od pracodawcy zaniechania sporządzania tzw. notatek służbowych, a więc zachowania mającego prawną doniosłość w świetle przepisów prawa pracy o zasadach prowadzenia dokumentacji zatrudnieniowej, jest sprawą o roszczenie ze stosunku pracy (art. 476 § 1 pkt 1 KPC). 2. Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. Nr 133, poz. 883 ze zm.) mają zastosowanie

Sprawa, w której mianowany nauczyciel akademicki domaga się od szkoły wyższej określonych zachowań w związku z kwestionowaniem sposobu i trybu przeprowadzenia okresowej oceny, o jakiej stanowi art. 104 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), jest sprawą z zakresu prawa pracy.

Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny nie jest prawnym obowiązkiem pracodawcy.

Sprawa, której przedmiotem jest roszczenie potencjalnego nabywcy towaru w stosunku do producenta lub sprzedawcy, powstałe w związku z promocją towaru, jest „sprawą o ochronę konsumentów” w rozumieniu art. 61 § 1 k.p.c.

1. Komornik sądowy nie jest stroną postępowania egzekucyjnego. 2. Przepis art. 770 zd. czwarte k.p.c., nie może stanowić podstawy wnoszenia przez komornika zażalenia na inne postanowienia sądu wydane w postępowaniu egzekucyjnym.

1. Komornik sądowy nie jest stroną postępowania egzekucyjnego. 2. Przepis art. 770 zd. czwarte k.p.c., nie może stanowić podstawy wnoszenia przez komornika zażalenia na inne postanowienia sądu wydane w postępowaniu egzekucyjnym.

Na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie udzielenia współużytkownikowi wieczystemu uprawnienia do przekształcenia współużytkowania wieczystego we współwłasność kasacja przysługuje.

Na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie udzielenia współużytkownikowi wieczystemu uprawnienia do przekształcenia współużytkowania wieczystego we współwłasność kasacja przysługuje.

Rozbieżności w orzecznictwie i związane z tym postulaty ujednolicania wykładni prawa i praktyki sądowej, nie mogą uzasadniać dopuszczalności kasacji w sprawach, w których w świetle obowiązujących przepisów, kasacja jest niedopuszczalna.

Doręczenie stronie pisma zagranicznego może być uznane za skuteczne na obszarze Polski tylko wtedy, gdy dokonane zostało według reguł przewidzianych w art. 131 i nast. k.p.c., albo gdy strona sama potwierdziła fakt otrzymania takiego pisma.

Rozbieżności w orzecznictwie i związane z tym postulaty ujednolicania wykładni prawa i praktyki sądowej, nie mogą uzasadniać dopuszczalności kasacji w sprawach, w których w świetle obowiązujących przepisów, kasacja jest niedopuszczalna.