1. Upoważnione na podstawie art. 87 par. 1 Kpc w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ do występowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w charakterze pełnomocnika procesowego są jedynie osoby uprawnione do udzielania pomocy prawnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16

Przewidziana w przepisie art. 26 § 1 k.k.w. szczególna możliwość uchylenia lub zmiany postanowień odnosi się wyłącznie do orzeczeń wykonawczych, tj. do orzeczeń wydawanych w toku postępowania wykonawczego na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego. Przepis ten nie stwarza zatem podstaw do reformowania takich postanowień, które wydaje się w tym postępowaniu – w odniesieniu do określonych kwestii

1. Podstawą prawną decyzji administracyjnej /art. 104 Kpa/ jest przepis prawa powierzający organowi administracji państwowej załatwienie sprawy w tej formie prawnej. 2. Pismo wyjaśniające Banku PKO dotyczące dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe nie jest decyzją administracyjną.

Odpowiednie stosowanie przepisów dotyczących przeniesienia własności nieruchomości nie może stanowić podstawy ustanowienia hipoteki ustawowej na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste.

Adwokat może być pełnomocnikiem strony w postępowaniu cywilnym tylko wówczas, gdy - pomijając wykonywanie zawodu przez adwokata w obsłudze prawnej i w formach przewidzianych w art. 24 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324 ze zm.) - wykonuje zawód w zespole adwokackim, indywidualnie lub wspólnie z innym adwokatem (art. 4 ust. 1 i 3 z dnia 26 maja 1982 r.

Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych podejmuje decyzje w sprawach „wpłat” zakładów pracy na ten Fundusz, stosując przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm).

1. Istota postępowania upadłościowego nie wyłącza stosowania przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących właściwość komornika w sprawie o egzekucję z nieruchomości (art. 921 § 1 k.p.c). 2. Szacunek poszczególnych składników majątkowych, dokonany przez syndyka przy objęciu masy upadłości, nie może zastępować opisu i oszacowania nieruchomości przewidzianego w art. 942-951 k.p.c.

Jeżeli sąd wysłuchuje na posiedzeniu upadłego, syndyka, wierzyciela lub członka rady wierzycieli - gdy nie było obowiązku przeprowadzenia rozprawy - zachodzi przypadek wysłuchania w rozumieniu art. 73 Prawa upadłościowego, a wydane w wyniku takiego wysłuchania postanowienia nie są postanowieniami wydanymi na podstawie rozprawy; w związku z tym powinny być one zawsze doręczane z urzędu (art. 76 § 2

Szczególna ochrona przed wypowiedzeniem warunków pracy i płacy przewidziana w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) obejmuje również pracownika, który został wybrany do zarządu organizacji związkowej w okresie biegnącego wypowiedzenia. Ochrona ta może zostać uchylona w razie likwidacji działu pracy tego pracownika (art. 43 § 1 i 3 k.p.).

Minister Finansów jako organ wyższego stopnia w stosunku do Izby Skarbowej /art. 17 pkt 3 Kpa/ jest właściwy do rozpatrzenia zażalenia na niezałatwienie przez izbę skarbową w określonym terminie sprawy /art. 37 par. 1 Kpa/; w pojęciu załatwienie sprawy nie mieści się rozpoznanie zażalenia, o którym mowa w ostatnio cytowanym przepisie.

Na ostateczne postanowienie organu odwoławczego w przedmiocie odmowy wyłączenia spod egzekucji administracyjnej zajętej rzeczy - osobie trzeciej przysługuje jedynie uprawnienie do wystąpienia z powództwem przeciwegzekucyjnym do sądu powszechnego.

Pojęciu "domownik", zawartemu w art. 43 Kpa ustawodawca nie nadał żadnego specyficznego znaczenia, a zatem, zgodnie z wykładnią językową należy przypisać mu takie znaczenie, jakie ma w języku potocznym.

Skierowanie do wojewody pisma z wnioskiem o stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie spełnia warunku przewidzianego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ a polegającego na wezwaniu rady gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem nie jest dopuszczalna na podstawie zarzutu sprzeczności orzecznictwa z innymi wyrokami w podobnych sprawach.

Wymogu dokonania wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ nie spełnia skierowanie skargi równocześnie do sądu administracyjnego i do rady gminy.

1. Wniosek o ściganie tylko wówczas wywołuje skutki, o jakich mowa w art. 5 § 3 k.p.k., gdy jego złożeniu towarzyszy rzeczywista wola ścigania sprawcy przestępstwa uzewnętrzniona swobodnie podjętą decyzją. 2. Pouczenie o braku możliwości cofnięcia wniosku o ściganie nie jest w świetle art. 5 § 3 i 4 k.p.k. obligatoryjne. Brak takiego pouczenia, a także pouczenia o znaczeniu wniosku o ściganie dla możliwości

Artykuł 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368: zm. Dz.U. nr 104 poz. 515/ nie przewiduje skarg na bezczynność organów w sprawach rozstrzyganych w drodze uchwał gminy.

Art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, który określa zakres kontroli sądowej, nie upoważnia do wniesienia skargi na środki dowodowe w sprawie.

W razie wniesienia skargi na rozstrzygnięcie organu nadzorczego bez podjęcia przez właściwy organ gminy uchwały, o której mowa w art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, sąd administracyjny wyznaczy termin do złożenia tej uchwały.

Skarga na bezczynność organu w sprawie, w której nie ma podstaw do wydania decyzji administracyjnej jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu z mocy art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Czy przepis art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ stosuje się do obiektów budowlanych wzniesionych ponad pięć lat wstecz przed jej wejściem w życie, co do których zachodzą przesłanki do nakazania ich rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 i art