Ustalony w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 1991 r. o referendum gminnym /Dz.U. 1996 nr 84 poz. 386/ 60-dniowy termin na zebranie podpisów mieszkańców gminy popierających inicjatywę przeprowadzenia referendum nie może być przedłużony w trybie art. 12 ust. 4 tej ustawy, a wniosek o przeprowadzenie referendum nie poparty przez co najmniej 1/10 mieszkańców uprawnionych do głosowania podlega

Ustawa z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie uregulowała problematyki objętej art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8 ze zm./. Oznacza to, że art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. zachował moc obowiązującą.

Na postanowienie sądu drugiej instancji, odrzucające pismo nazwane apelację od wyroku tego sądu sprzed dnia 1 lipca 1996 r. nie przysługuje zażalenie.

Zasiedzenie nie biegnie na rzecz posiadacza, który jest współwłaścicielem, w zakresie odpowiadającym jego udziałowi we współwłasności. W takiej sytuacji, przy przeniesieniu posiadania, obecny posiadacz nie może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czasu posiadania swego poprzednika, w zakresie odpowiadającym jego udziałowi we współwłasności (art. 176 § 1 k.c.).

Ponadzakładowa organizacja związkowa nie jest reprezentatywna w rozumieniu art. 24117 § 1 pkt 2 KP, jeżeli zrzesza wprawdzie co najmniej pięć tysięcy pracowników, lecz liczba czynnych zawodowo członków-pracowników nie stanowi równocześnie przynajmniej 10% ogółu pracowników objętych zakresem oddziaływania statutu tej organizacji.

Skarga, wniesiona w imieniu organu, który nie posiadał umocowania prawnego do działania i nie mógł reprezentować spółki, gdyż na skutek rozstrzygnięcia organu odwoławczego zarząd, powołany spoza członków spółki tzw. "komisaryczny" nie przejął uprawnień dotychczasowego zarządu powołanego przez Ogólne Zebranie Członków Spółki, nie może być wniesiona do sądu administracyjnego. Zarząd komisaryczny nie

W wypadku skargi na bezczynność organu /art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, przez "wyczerpanie środków odwoławczych" o jakich mowa w art. 34 ust. 1 cytowanej ustawy, należy rozumieć wyczerpanie środka prawnego służącego na drodze administracyjnoprawnej, przewidzianego w art. 37 par. 1 Kpa.

Wynikający z treści art. 464 § 2 k.p.k. obowiązek sporządzenia kasacji przez adwokata nie może polegać na odwołaniu się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma skazanego.

Na gruncie art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ gmina, której organ został wyposażony w uprawnienia władcze z tytułu funkcji własnych lub funkcji zleconych w sprawach, w których organ ten orzeka jako organ administracji publicznej, nie może powoływać się na swój interes prawny jako przesłankę legitymującą do wniesienia skargi

Wydawanie zaświadczeń nie należy do ogólnego postępowania administracyjnego, wobec czego trudno uznać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ może mieć zastosowanie szersze od wyrażonego werbalnie w ustawie i obejmować takie postanowienia, o których mowa w art. 219 Kpa.

1. Wyznacznikiem czynności lub aktu "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest to, żeby czynność lub akt upoważnionego organu miały na celu bezpośrednie wywołanie skutków o charakterze publicznoprawnym w stosunku do podmiotów nie powiązanych organizacyjnie z organem orzekającym

Ustalenie, czy na konkretnej osobie ciąży obowiązek podatkowy czy też jest ona od tego zwolniona, po pierwsze nie jest domeną sądu karnego, lecz organów finansowych, orzekających w postępowaniu administracyjnym (aż do szczebla NSA), a po wtóre ustalenie istnienia obowiązku podatkowego nie może być utożsamiane z obowiązkiem swoistej samodenuncjacji, uzasadniającym odpowiedzialność karną na podstawie

1. Postanowienie sądu kasacyjnego o pozostawieniu kasacji bez rozpoznania nie stanowi orzeczenia „zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji”, może zatem być ono zaskarżone w trybie kasacji (arg. ex art. 463 § 1 w związku z arg. a contrario art. 467a § 2 kpk). 2. Wobec treści art. 468 kpk i statusu osoby represjonowanej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nie jest dopuszczalne wniesienie

Brak jest przeszkód prawnych do ujawnienia w księdze wieczystej nieruchomości współzarządu kilku państwowych jednostek organizacyjnych, ustanowionego na udziale we współwłasności tej nieruchomości, przysługującym Skarbowi Państwa.

1. Dopłata do wypoczynku przysługująca strażakom jest świadczeniem socjalnym nie wchodzącym w skład uposażenia /art. 86 i 87 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej Dz.U. nr 88 poz. 400 ze zm./. 2. Przepisy wymienionej ustawy oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 października 1992 r. w sprawie świadczeń socjalnych w zakresie korzystania z wczasów i rekreacji

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jako instytucja określona przez ustawę z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wymaga wystąpienia do właściwego organu z konkretnym pismem procesowym zawierającym wprost żądanie usunięcia ściśle określonego naruszenia prawa. Nie można zatem uznać spełnienia warunku wezwania do usunięcia naruszenia prawa jeżeli

Warunkiem dopuszczalności skargi na bezczynność organu administracji, o której mowa w art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, jest przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony.

1. Faktura wystawiona przez Państwową Agencję Radiokomunikacyjną za wykorzystywanie częstotliwości - nie jest decyzją administracyjną. 2. "Faktura" nie jest pojęciem prawnym lecz ekonomicznym i w związku z tym nie mieści się w żadnej kategorii orzeczeń, które podlegają kognicji sądu administracyjnego; nie jest to też element rodzący skutki prawne przewidziane w zarządzeniu Ministra Finansów z dnia