1. Jeżeli przed upływem okresu, na jaki – zgodnie z art. 222 § 1 lub 2 k.p.k. – zastosowano albo przedłużono tymczasowe aresztowanie, nie zostanie wydane przez uprawniony sąd postanowienie o przedłużenie czasu tymczasowego aresztowania, to ustaje stosowanie tego środka zapobiegawczego, a podejrzanego należy natychmiast zwolnić. 2. Pozbawienie podejrzanego wolności w okresie między upływem terminu,

W sprawie, do rozpoznania której właściwy jest sąd powszechny, nie zachodzi spór kompetencyjny o jakim mowa w art. 216b par. 1 pkt 2 Kpa.

Dokumentacja w postaci list i pism ewidencyjnych organizacji społecznej czy politycznej może mieć walor dokumentu w rozumieniu art. 120 § 13 k.k. w wypadkach, gdy dane w niej zawarte albo ona sama mogą stanowić podstawę do ustalenia istnienia stosunku prawnego albo okoliczności mogących mieć znaczenie prawne.

1. Komisja Majątkowa, działająca na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154/ nie jest organem administracji państwowej /ani samorządowej/ w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa ani innym organem powołanym z mocy prawa do załatwiania spraw ze sfery administracji państwowej na zasadzie art. 1 par. 2 Kpa. 2. Orzeczenie

Przeznaczenie nieruchomości do sprzedaży w drodze przetargu na podstawie art. 9 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego /Dz.U. 1989 nr 58 poz. 348/ nie jest decyzją administracyjną. Ani ta ustawa ani art. 196 Kpa nie zawierają zaś przepisu szczególnego,

W myśl obowiązujących przepisów ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności /Dz.U. nr 86 poz. 504/ skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego zawierająca wniosek o zobowiązanie do wydania, przez organ telekomunikacji, decyzji w przedmiocie przyznania abonamentu telefonicznego jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 207 par. 6 Kpa w związku z art. 204 par. 1 Kpa.

Rozkaz o powołaniu lub zwolnieniu ze służby żołnierza zawodowego jest aktem administracyjnym Ministra Obrony Narodowej nie jest jednak decyzją administracyjną w rozumieniu art. 107 par. 1 Kpa, a zatem nie może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Odmowa rejestracji związku zawodowego z powodu rozbieżności między postanowieniami jego statutu a obowiązującym prawem może i powinna nastąpić tylko wtedy, gdy statut jest niezgodny z przepisami ustawy o związkach zawodowych.

Bez względu na to, czy decyzję pierwszoinstancyjną w sprawie nadzoru budowlanego wydał rejonowy organ rządowej administracji ogólnej czy też organ samorządowy właściwy na podstawie porozumienia, o jakim mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, organem odwoławczym jest zawsze właściwy miejscowy wojewoda /art. 17 pkt 1 Kpa/.

Uchwała Rady Gminy o likwidacji Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego lub o jego przekształceniu ma charakter czynności cywilnoprawnej, wyłączonej z kognicji sądu administracyjnego.

Wyłączenie spod mocy obowiązującej przepisów ustawy z 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (Dz.U. z 1983 r. nr 11, poz. 55 ze zm.) budynków gospodarstw rolnych, nie podlegających podatkowi od nieruchomości albo od niego zwolnionych, utraciło swoje znaczenie z chwilą powszechnego opodatkowania tych budynków (lub ich części) podatkiem od nieruchomości na podstawie ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach

1. Wojewoda jako organ administracji rządowej nie może sprawować nadzoru nad orzecznictwem organów gmin w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej, jeśli nie wynika to wprost z przepisów prawa. 2. Rozpoznawanie odwołań od decyzji w sprawach nie należących obecnie do zadań zleconych organom gmin, a dotychczas należących do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej

Czy dopuszczalna jest droga postępowania administracyjnego w sprawie o zwrot nieruchomości w trybie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ nabytej przez Państwo w drodze umowy cywilnoprawnej?

Za niesłuszny uznać należy pogląd Sądu Najwyższego wypowiedziany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 1982 r. V KRN 50/82, opublikowany w urzędowym zbiorze orzeczeń (OSNKR 1982, nr 6, poz. 39), że nie można się powoływać na nieświadomość bezprawności czynu, jeżeli określone w dekrecie zakazy i nakazy zostały przed ogłoszeniem aktu prawnego w Dzienniku Ustaw podane do publicznej wiadomości przez

Przedmiotem skargi do sądu administracyjnego może być rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność uchwały organu gminy, a nie zaniechanie - obojętnie, w jakiej formie wyrażone - wydania przez organ nadzoru takiego rozstrzygnięcia, przy czym legitymacja do wniesienia skargi przysługuje wyłącznie gminie lub związkowi komunalnemu /art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym

1. Uczniowie zawodowych szkół budowlanych nie mają prawa zrzeszania się w związkach zawodowych. 2. Przynależność (nieprzynależność) związkowa nie może wpływać na przyjęcie do pracy, sytuację pracownika w zakładzie pracy lub stanowić pod stawy uzasadniającej rozwiązanie stosunku pracy.

1. Uchwała zarządu gminy o przeznaczeniu określonego lokalu w budynku stanowiącym składniki mienia komunalnego na cele prowadzenia apteki przez określoną osobę z pominięciem żądań innej osoby , ubiegającej się o najem tego samego lokalu na te same cele nie rozstrzyga sprawy z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16

1. "Bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia", stanowiące w myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ przesłankę dopuszczalności skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie może być rozumiane jako wystosowanie takiego wezwania przez inną niż skarżący osobę, której interes prawny lub uprawnienie zostało również naruszone zaskarżoną

Wprawdzie przepis art. 74 § 4 k.k.w. operuje – verba legis – kategorii powinności, niemniej jednak stwierdzić należy, że w sytuacjach, które dotyczą zachowania fundamentalnych gwarancji procesowych oskarżonego czy skazanego, ową powinność rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu.