Na postanowienie sądu wyższego rzędu nad sądem właściwym o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 26 k.p.k. zażalenie nie przysługuje. Artykuł 26 k.p.k. dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji. Przepis ten nie zmienia rzeczywistej właściwości miejscowej, uwarunkowanej okolicznościami wymienionymi w art. 21 i 22 k.p.k., a o przekazaniu sprawy w trybie

W świetle znowelizowanych ustawą z dnia 7 kwietnia 1989 r. (Dz.U. Nr20, poz. 105) przepisów art. 1 i 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 października 1982 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 32, poz. 216 ze zm.) dopuszczalne jest utworzenie w zakładzie pracy związku zawodowego zrzeszającego nie wszystkich pracowników tego zakładu, lecz tylko pracowników określonych rodzajów zatrudnienia.

W świetle znowelizowanych przepisów art. 1 ust. 1 i art. 11 ust. 3 ustawy z 8 października 1982 r. o związkach zawodowych (j.t. Dz.U. z 1985 r. nr 54, poz. 277 ze zm.) dopuszczalne jest utworzenie w zakładzie pracy związku zawodowego zrzeszającego nie wszystkich pracowników tego zakładu, a tylko pracowników określonych rodzajów zatrudnienia.

1. Przyczyny usprawiedliwiające zwłokę w udzieleniu odpowiedzi na krytykę prasową nie zmieniają prawnej oceny niedotrzymania terminu określonego w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./, który nie przewiduje możliwości przekroczenia miesięcznego okresu przygotowania odpowiedzi; w przypadku sprawy szczególnie zawiłej w ciągu miesiąca powinna być udzielona

1. Ciężar dowodu zmierzającego do wykazania okoliczności dotrzymania terminu udzielenia odpowiedzi na krytykę prasową /art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe - Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./ spoczywa na organie /jednostce/ zobowiązanym do jej udzielenia. 2. W razie udzielenia odpowiedzi na krytykę prasową po wniesieniu skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ale przed jej

W wypadku współuczestnictwa jednolitego między pozwanymi; z których jeden bez zgody drugiego uznał roszczenie, sąd nie może nadać z urzędu wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 w zw. z art. 73 § 2 k.p.c.) także w stosunku do tego pozwanego, który uznał powództwo.

1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając – w ramach art. 90 § 1 k.k. – zachowanie

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest wstanie rozpoznać skargę, która została wniesiona przez skarżącą od decyzji organu I instancji.

Nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego dokument /orzeczenie/ Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych zawierający wyniki badań laboratoryjnych jakości towaru /art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych - Dz.U. nr 16 poz. 137 ze zm./.

Uchwała organu ZBoWiD w sprawie przyjęcia na członka podopiecznego, o którym mowa w par. 11 Zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lipca 1986 r. w sprawie ustalenia i ogłoszenia statutu stowarzyszenia wyższej użyteczności "Związku Bojowników o Wolność i Demokrację" /M.P. nr 23 poz. 171/, nie jest decyzją administracyjną i nie służy na nią skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W świetle uchwały połączonych Izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r. VI KZP 23/77 – wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy (OSNKW 1919, z. 1-2, poz. 1 – teza 2) „warunek faktycznego odbycia w całości lub w części kary należy uważać za spełniony również w wypadku

a) Czy założenie krat zewnętrznych w otwory okienne, drzwiowe, bądź okratowanie balkonu, loggii itp. wymaga pozwolenia na budowę określonego w art. 28 i następnych ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ b) czy w przypadku założenia takich krat poza środkami przewidzianymi w art. 36 prawa budowlanego, organowi administracji państwowej przysługują środki

Niedopuszczalna jest skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na zawarte w decyzji administracyjnej rozstrzygnięcie o kosztach postępowania administracyjnego /art. 264 Kpa/.

Jeżeli najemca, z którym umowa najmu mieszkania zakładowego została rozwiązana, odmawia zwolnienia tego mieszkania, wynajmujący (zakład pracy) jest uprawniony do wystąpienia na drogę sądową o nakazanie opróżnienia mieszkania.

Nowa decyzja administracyjna, wydana na skutek uchylenia lub zmiany - zgodnie z art. 154 par. 1 i par. 2 Kpa - decyzji ostatecznej, stanowi rozstrzygnięcie sprawy w I instancji, dlatego skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na taką decyzję jest niedopuszczalna /art. 198 Kpa/.

Czy organ II instancji administracji państwowej po wydaniu decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa w wyniku wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego może wydać ponowną decyzję w tym trybie?

Celem instytucji wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej, od której wniesiono skargę do sądu administracyjnego jest zapobieżenie przymusowemu wyegzekwowaniu nałożonego nią obowiązku albo dobrowolnemu zrealizowaniu przyznanego uprawnienia administracyjnego. Natomiast decyzja "odmawiająca wznowienia postępowania administracyjnego" /art. 149 par. 3 Kpa/ nie podlega ani przymusowemu, ani dobrowolnemu

Jeżeli zasady wyodrębnienia własności poszczególnych lokali nie stoją temu na przeszkodzie, dopuszczalne jest, aby na podstawie umowy pomiędzy właścicielami wyodrębnionych lokali w tym samym budynku następowały zmiany w składzie tych lokali przez odłączenie części jednego i przyłączenie ich do drugiego lokalu mieszkalnego.

Osoba udzielająca wywiadu dziennikarzowi /art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe - Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./ jest źródłem informacji podanej w szczególnej formie, natomiast autorem - w rozumieniu ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./ oraz prawa prasowego - jest osoba, która wywiad przeprowadziła.