Ze względu na realizację prawa do obrony możliwe jest wyłączenie odpowiedzialności karnej osoby składającej w konkretnym postępowaniu zeznania w charakterze świadka, pomimo zrealizowania przez jej zachowanie znamion typu czynu zabronionego opisanego w art. 233 § 1 k.k. Podstawę wyłączenia odpowiedzialności stanowi w tych przypadkach niemożność przypisania temu zachowaniu cechy bezprawności. Wyłączenie

p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Kluczowe znaczenie dla dopuszczalności nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ma spełnienie przez skarżącego przesłanek formalnych, do których należy uzyskanie przez niego prawomocnego wyroku lub postanowienia sądu, wydanych na podstawie zaskarżonych przepisów, prowadzących do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności oraz dochowanie trzymiesięcznego terminu zakreślonego dla wniesienia skargi

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Wyrażający zasadę dwuinstancyjności przepis art. 176 ust. 1 Konstytucji jest przede wszystkim przepisem o charakterze ustrojowym, organizacyjnym, a tym samym w toku kontroli dokonywanej w trybie skargi konstytucyjnej - ze względu na jej zakres wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji - ma znaczenie uzupełniające i pomocnicze.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie art. 149 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.).

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do art. 107 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) oraz w zakresie odnoszącym się do art. 1302 § 1-2 i 4-5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.).

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

To nie z treści przepisu rozporządzenia z 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, wynika podstawa prawna do uwzględnienia (lub zanegowania) prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Podstawę taką dawała bezpośrednio i samoistnie sama ustawa upoważniająca do wydania tego aktu. Unormowanie § 54 ust. 3 rozporządzenia z 1995 r. winno

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie kontroli zgodności: 1) art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 35 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 496, ze zm.) rozumiany jako

Do naruszenia prawa skarżącej do decydowania o życiu osobistym doszło już bowiem z chwilą wydania decyzji o odmowie sporządzenia aktu małżeństwa; skarżąca winna była zatem skorzystać ze środków prawnych przysługujących jej w postępowaniu, w którym przedmiotem kontroli byłaby ta decyzja. Dopiero po jego zakończeniu spełniona byłaby przesłanka wyczerpania drogi prawnej, przewidziana w art. 46 ust. 1

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Nieporozumieniem jest utożsamianie prawa do ochrony własności z uprawnieniami do występowania w sprawie w charakterze strony postępowania. Zasadniczym przedmiotem przepisów art. 64 Konstytucji jest prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. Tymczasem skarżąca odnosi je do reguł określających reguły postępowania sądowego, wykraczając tym samym poza zakres art. 64 Konstytucji

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Istotą art. 49 § 1 u.s.p. jest możliwość natychmiastowego ukarania osoby, która narusza powagę, spokój czy porządek czynności sądowych. Nie ma jednak związku z wymogami zapewnienia skarżącemu prawa do sądu, nie prowadzi bowiem do ograniczenia dostępu do sądu, tj. prawo uruchomienia procedury przed sądem, ponadto pozostaje bez związku z określeniem odpowiedniej procedury sądowej oraz z prawem do wyroku

Postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym może stanowić alternatywę w stosunku do przysługującej każdemu na mocy art. 45 ust. 1 Konstytucji sądowej ochrony konstytucyjnych praw lub wolności. Skarżący - w zależności od tego, czy jego zarzuty dotyczą wadliwości indywidualnych rozstrzygnięć zapadłych w jego sprawie, czy też wadliwości treści normatywnych stanowiących oparcie dla wydawanych rozstrzygnięć

Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być naruszenie samej zasady równości, lecz naruszenie jej w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym.

Ponieważ skarżąca nie była stroną stosunku obligacyjnego ani podmiotem, na który nałożono obowiązek wypłaty zwaloryzowanych świadczeń pracowniczych, nie może we wskazanym naruszeniu upatrywać legitymacji do wniesienia skargi konstytucyjnej, jako że skarga służy ochronie tylko tych praw konstytucyjnych, których beneficjentem jest osoba występująca z tym środkiem nie zaś osoba trzecia, chociażby był