Przepisy Konstytucji, które gwarantują określone wolności jednostki lub statuują jej prawa mogą być adekwatnym wzorcem kontroli także dla przepisów nakładających obowiązki, o ile występuje rzeczywisty związek pomiędzy wymogiem realizacji danego obowiązku a ingerencją prawodawcy w sferę konkretnej wolności lub prawa jednostki, gwarantowanych przez Konstytucję.

Nie można przyjąć, aby wprowadzenie w zaskarżonym przepisie [§ 54 ust. 3 rozporządzenia MF z 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym] pojęcia „oryginału faktury” skutkowało ustanowieniem nowego, nieznanego ustawie upoważniającej, obowiązku nałożonego na podatnika (skarżącego). Nie sposób zwłaszcza uznać za uprawniony argument, że

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach jednostki nie stanowią czynności faktyczne, a więc działania organów władzy publicznej, które nie mają charakteru aktów prawnych, nawet jeżeli wkraczają one w sferę praw i obowiązków jednostki.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Zarzut naruszenia konstytucyjnie chronionych praw i wolności w skardze konstytucyjnej może mieć miejsce tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej przez wydanie wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia orzekł o tych prawach i wolnościach.

Trybunał Konstytucyjny może poddać badaniu pod kątem zgodności z Konstytucją jedynie przepis, wyznaczający organowi władzy publicznej materialną lub proceduralną płaszczyznę rozstrzygnięcia.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

p o s t a n a w i a: umorzyć postępowanie: a) w zakresie objętym pytaniem prawnym Sądu Rejonowego w Chrzanowie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) ze względu na zbędność wydania wyroku, b) w zakresie objętym pytaniem

W sprawie skarżących nie została wydana decyzja administracyjna w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości. Nie sposób przyjąć, aby art. 112 ust. 3 u.g.n. stanowił podstawę prawną orzeczenia o prawach skarżących. Tylko taka zależność między przepisem kwestionowanym w skardze konstytucyjnej a treścią orzeczenia wydanego w sprawie skarżących pozwalałaby - zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji - na uznanie

Analiza przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że zarówno odsetki uiszczane przez ZUS za nieterminowe przekazanie składek do OFE (art. 47 ust. 10h), jak i odsetki za nieterminowe wpłacenie przez płatnika tej część składki na ubezpieczenie emerytalne, która odprowadzana jest do OFE (art. 23 ust. 2 ustawy), przekazywane są na rachunek ubezpieczonego do OFE. Oznacza to, że ostatecznie

Art. 32 Konstytucji może być wzorcem kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej jedynie wówczas, gdy jest powołany jednocześnie z konkretnym przepisem gwarantującym wolność, prawo lub obowiązek konstytucyjny.

Pełnomocnik nie posiada kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do złożenia wniosku.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Orzeczenie może zostać uznane za niezgodne z prawem wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo wydane zostało w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego stosowania prawa.

Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia.

Zażalenie w żadnej mierze nie może więc być wykorzystywane do formułowania ocen, postulatów i polemik z Trybunałem. Takie postępowanie musi zostać każdorazowo ocenione jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia.

Art. 2 Konstytucji wyrażający zasadę demokratycznego państwa prawnego nie może być traktowany jako ogólny i zastępczy wzorzec kontroli konstytucyjności zamiast innych przepisów wyrażających bezpośrednio prawa i wolności konstytucyjne.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Poprawne, zgodne z wymogami ustawy o TK, wykonanie obowiązku wskazania, jakie konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone przez przepisy stanowiące przedmiot skargi, polegać musi na szczegółowym, uzasadnieniu tezy o ich niekonstytucyjności.

Uzasadnienie skargi konstytucyjnej nie może pozostawać bez związku z postępowaniem prowadzonym w sprawie skarżącego, ani też z wydanymi w jego toku rozstrzygnięciami. Brak takiego związku ma natomiast miejsce w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje obowiązek ponoszenia opłaty wynikający w rzeczywistości z innych unormowań aniżeli te, stanowiące podstawę prawną wydanego orzeczenia.

Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wystąpić mogą tylko ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców.

Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, a przepisy ustawy o TK, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują możliwości jego przywrócenia.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.