Skarga konstytucyjna nie ma charakteru actio popularis, dla jej uruchomienia nie jest wystarczające wskazanie, że norma o danej treści obowiązuje w porządku prawnym, istotne jest również uzyskanie orzeczenia potwierdzającego takie właśnie jej funkcjonowanie w obrocie prawnym.

Trybunał rozważył przyczyny i skutki wprowadzenia instytucji opłaty podstawowej ponoszonej przez osoby zwolnione z ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym oraz ocenił, że nie stanowi ona, w świetle wzorców konstytucyjnych, nadmiernego ograniczenia w korzystaniu z prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), prawa dochodzenia naruszonych praw na drodze sądowej (art. 77 ust. 2 Konstytucji)

Zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji musi zostać połączony z prawem podmiotowym skarżącego i musi także wskazywać grupę podmiotów legitymujących się tą samą - prawnie relewantną - cechą, w ramach której ustawodawca dopuścił się uprzywilejowania bądź dyskryminacji.

Samorząd terytorialny nie może być traktowany jako usługodawca. Ustalanie opłat za holowanie, a także wyznaczenie przez starostę jednostek świadczących usługi holowania pojazdów jest przejawem władztwa samorządowego, a częściowo wynika z kompetencji prawotwórczych jednostek samorządowych. Nieporozumieniem jest wyprowadzenie z tych kompetencji wniosku, stwierdzającego, że starosta staje się stroną stosunku

Procedura rozstrzygania o podziale terytorialnym nie powinna powodować zacierania granicy między stanowieniem a stosowaniem prawa. Ponadto mechanizm ten powinien być skonstruowany w sposób gwarantujący zastosowanie w odniesieniu do tych zmian konsekwencji zasady decentralizacji i zarazem zapewniający pełną realizację sądowej ochrony samodzielności jednostek samorządu terytorialnego.

Trybunał Konstytucyjny w procedurze hierarchicznej kontroli norm nie dysponuje instrumentarium prawnym, którego zastosowanie pozwoliłoby badać, czy stan faktyczny kreowany przez zaskarżony przepis pozostaje w granicach wyznaczonych przez zasady, wartości lub normy konstytucyjne. Trybunał Konstytucyjny nie może zatem rozstrzygać o legalności, gospodarności, rzetelności, a tym bardziej celowości repartycji

Każda oferta może bowiem zostać przyjęta przez przystąpienie do wykonania umowy; kompetencję do złożenia oświadczenia woli w ten sposób posiada jednak ten podmiot, który jest adresatem (nie autorem) kontroferty lub nowej oferty.

Jednym ze sposobów rozwiązania umowy OC jest trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, która jednak musi zostać udokumentowana z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm).

Kierowców pojazdów mechanicznych oraz kierowców pojazdów niemechanicznych, czyli m.in. rowerzystów łączy istotna z punktu widzenia regulacji prawnej cecha wspólna jaką jest kierowanie pojazdem. Art. 178a § 2 wraz z fakultatywnym środkiem karnym z art. 42 § 1 k.k. powoduje odstępstwo od zasady równości.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Zgodnie z art. 66 ustawy o TK „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

Byłoby wskazane, aby przy okazji nowelizacji ustaw (rozporządzeń wykonawczych) dotyczących służb mundurowych podjąć krytyczną ocenę sposobu rozwiązania szerszego problemu, a mianowicie charakteru uprawnienia do umundurowania i w konsekwencji deklaracji ustawodawcy, że umundurowanie to funkcjonariusze otrzymują bezpłatnie. Ustawodawca powinien jasno zakreślić granice między regulacją ustawową a wykonawczą

Jeśli skarżący dopatrywał się niekonstytucyjności rozumienia przepisu w procesie jego stosowania, to jego obowiązkiem było wykazanie, że „utrwalona i konsekwentna praktyka stosowania prawa w sposób bezsporny ustaliła wykładnię danego przepisu prawnego, a jednocześnie przyjęta interpretacja nie jest kwestionowana przez przedstawicieli doktryny.Tylko wtedy przedmiotem kontroli konstytucyjności mogłaby

Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. elementem składowym pisma procesowego, a więc i skargi konstytucyjnej, jest osnowa wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności. Osnowa jest zasadniczą częścią każdego pisma procesowego, w której strona wskazuje swoje żądanie wraz z okolicznościami je popierającymi. Skarga konstytucyjna, aby nosić znamiona cech tego środka ochrony wolności

Rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny, ze względu na uprawnione założenie, że będzie on działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

Dla umorzenia postępowania ze względu na zasadę res iudicata wymagana jest tożsamość podmiotowa, jak i przedmiotowa pisma inicjującego postępowanie. Brak podstaw do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej nie oznacza jednak, że rozpoznanie kwestii konstytucyjności przepisu (normy prawnej) z perspektywy zbieżnych zarzutów jest prawnie obojętne. Stabilizację sytuacji powstałych w wyniku ostatecznego orzeczenia

Rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny. Brak jest podstaw do uznania, że nałożony przez ustawodawcę rygoryzm związany z odrzuceniem nieopłaconej apelacji wniesionej przez stronę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika narusza prawo do zaskarżenia orzeczenia wydanego przez

Warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie przez skarżącego, iż w związku z wydaniem przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, doszło do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym.

Przedstawiciel (pełnomocnik) wnioskodawcy, również podmiot sporządzający czy podpisujący wniosek, jest zobowiązany do działania w granicach i w zakresie udzielonego mu umocowania. Nie posiada kompetencji do samodzielnego kształtowania tak przedmiotu, jak i wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.

Funkcja represyjna nie jest zasadniczym celem art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, ze zm.) Kara pieniężna wprowadzona przez ten przepis nie sprowadza się do wyrządzenia osobistej dolegliwości za naruszenie fundamentalnych zasad współżycia ludzi w społeczeństwie, ale ma zagwarantować należyte prowadzenie działalności gospodarczej

Posłużenie się przez ustawodawcę odesłaniem do odpowiedniego stosowania przepisów prawa o ustroju sądów powszechnych w celu ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów WSA nie daje podstaw do porównywania sytuacji sędziów sądów powszechnych i administracyjnych. W konsekwencji brak jest możliwości wypłaty sędziemu sądu rejonowego wynagrodzenia obliczonego z zastosowaniem mnożników przewidzianych dla

Twierdzenie, że prekluzja dowodowa uregulowana w art. 47912 § 1 i art. 47914 § 2 k.p.c. ma charakter absolutny nie znajduje podstaw w normatywnej treści tych przepisów.

Art. 32 ust. 1 Konstytucji nie może być samodzielnym wzorcem kontroli. Prawo do równego traktowania ma bowiem charakter niejako prawa „drugiego stopnia” („metaprawa”), tzn. przysługuje ono w związku z konkretnymi normami prawnymi lub innymi działaniami organów władzy publicznej, a nie w oderwaniu od nich - niejako „samoistnie”. Jeżeli te normy lub działania nie mają odniesienia do konkretnych określonych