Zgodnie z art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach.

Nie każda norma prawna, determinująca elementy stanu faktycznego zaistniałego w sprawie, w której podejmowane jest ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej, może być uznana za podstawę tego orzeczenia, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Obowiązkiem skarżącego jest wskazać jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone.

Do podstawowych wymogów skargi konstytucyjnej należy uprawdopodobnienie naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, którego źródłem jest zaskarżony akt normatywny oraz sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności.

Gdy zachodzą podstawy do odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej - jako niespełniającej wymogów formalnych - mają one, co oczywiste, pierwszeństwo przed kontrolą merytoryczną i stwierdzeniem podstaw do umorzenia postępowania.

Wziąwszy pod uwagę, że komornik jest organem samofinansującym się oraz ponoszącym ryzyko, a w konsekwencji także osobistą odpowiedzialność za prowadzoną działalność, zdaniem obecnego składu Trybunału Konstytucyjnego sposób ukształtowania mechanizmu odszkodowawczego tego rodzaju funkcjonariusza publicznego ma znaczenie dla konstytucyjnej ochrony jego praw majątkowych.

Samoistne powołanie się na naruszenie zasad wynikających z art. 2 i art. 32 Konstytucji, bez wskazania konkretnego prawa podmiotowego o charakterze konstytucyjnym, które doznało uszczerbku na skutek ich naruszenia, nie spełnia wskazanych powyżej przesłanek skargi konstytucyjnej, co uniemożliwia tym samym merytoryczne rozpoznanie wniesionego środka prawnego.

Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia w danej sprawie jest zbędne lub niedopuszczalne.

Uznanie osoby za repatrianta automatycznie powoduje uznanie za obywatela polskiego ze wszystkimi wynikającymi stąd obowiązkami i prawami; w tym zwłaszcza do bezpłatnej nauki i opieki zdrowotnej, rent i emerytur i wszelkich innych świadczeń socjalnych, zarówno dla samych repatriantów, jak i ich rodzin.

Status repatrianta nie gwarantuje, że okres zatrudnienia, w którym składki były odprowadzane za granicą, będzie stanowił podstawę wymiaru emerytury.

Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

W świetle dotychczasowego orzecznictwa Trybunału, o zbędności orzekania można mówić między innymi wtedy, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli zgodności z Konstytucją w innej sprawie.

W odniesieniu do sprawy rozstrzyganej w postępowaniu cywilnym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, co do zasady, rozpoczyna bieg wraz z doręczeniem skarżącemu prawomocnego wyroku, a uruchomienie innych środków prawnych służących zmianie prawomocnych orzeczeń, w tym również skargi kasacyjnej, nie powoduje jego zawieszenia lub przerwy.

W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 39 ust. 3 ustawy o TK. Zawarta w tym przepisie regulacja stanowi wyjątek od zasady kontroli konstytucyjności aktów normatywnych obowiązujących i - jak każde odstępstwo - nie może być interpretowana rozszerzająco. Dlatego też przyjąć należy, że powołany przepis określa kryterium materialno-prawne oceny aktów normatywnych, które utraciły moc obowiązującą

Wniosek wycofany przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega kontroli Trybunału Konstytucyjnego, co w konsekwencji oznacza konieczność umorzenia postępowania.

Kontrola konstytucyjna inicjowana w wyniku skargi konstytucyjnej nie jest kontrolą abstrakcyjną, lecz kontrolą konkretną. Dlatego też jej przedmiotem jest norma, która wiąże się ze stanem faktycznym skargi.

Skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji niezbędne jest wskazanie przez skarżącego praw i wolności konstytucyjnych. Pozostałe przepisy mogą stanowić dopełnienie oceny zgodności zaskarżonego przepisu, nie mogą jednak w postępowaniu w przedmiocie skargi konstytucyjnej odgrywać roli wzorców samodzielnych.

Z treści art. 471, art. 3621, jak i art. 39823 k.p.c. w żadnym stopniu nie wynika jakakolwiek norma prawna, determinująca problem dopuszczalności podejmowania określonych czynności przez asesorów sądowych.

Prezes PFRON i gmina nie są - z punktu widzenia zasady równości wobec prawa - „podmiotami podobnymi”. O podobieństwie decyduje bowiem cecha istotna, za którą, w rozpatrywanej sprawie, należy uznać bycie adresatem ustawowego prawa do dotacji.

Jeśli w chwili wejścia w życie nowych przepisów postępowanie toczy się w konkretnej instancji sądowej, to przepisy dotychczasowe pozostają właściwe aż do zamknięcia postępowania w tej instancji.