Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.

W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz rozwijających to unormowanie postanowień ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 693, ze zm.) jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis wykazujący złożoną kwalifikację. Po pierwsze, winien być on podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego

Umowy międzynarodowe nie mogą stanowić wzorca kontroli konstytucyjności aktów normatywnych w postępowaniu skargowym.

Konstrukcja skargi konstytucyjnej, wymaga dla merytorycznego rozpatrzenia tego środka zaistnienia naruszenia przysługującego skarżącemu konstytucyjnego prawa o charakterze podmiotowym lub konstytucyjnej wolności.

Pomiędzy poszczególnymi procedurami sądowymi istnieją różnice, jednakże trudno twierdzić, by specyfika sądowej procedury administracyjnej była tak daleko idąca, aby można było a priori wykluczyć zasadę odpłatności w postępowaniu sądowoadministracyjnym, w tym w sprawach o ukaranie organu administracyjnego grzywną.

Osiągając ex lege korzyść majątkową z opłat eksploatacyjnych, gminy nie stają się jednak stroną w postępowaniach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które dotyczą ustalenia wysokości opłaty eksploatacyjnej.

Stwierdzenie, iż władze danej organizacji zawodowej są uprawnione do występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego, musi być poprzedzone oceną merytoryczną, czy organizacja ta ma rzeczywiście charakter ogólnokrajowy. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, badania takiego należy dokonywać, korzystając - przede wszystkim - z danych ujawnionych w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji społecznych

Osiągając ex lege korzyść majątkową z opłat eksploatacyjnych, gminy nie stają się jednak stroną w postępowaniach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które dotyczą ustalenia wysokości opłaty eksploatacyjnej.

Pełnomocnik wnioskodawcy (również podmiot sporządzający lub podpisujący wniosek) jest zobowiązany do działania w zakresie i granicach udzielonego pełnomocnictwa. Nie posiada tym samym kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.

Polski model skargi konstytucyjnej wyklucza bowiem skargę opartą na zarzucie zaniechania unormowania pewnej kategorii spraw.

Skoro art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie określa warunki prowadzenia działalności gospodarczej, a - co oczywiste - Rada Gminy przedsiębiorcą nie jest (nie jest tym samym adresatem przepisu), to zaskarżone unormowanie nie dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy [czego wymaga art. 191 ust. 2 Konstytucji].

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej w prawie polskim mogą być przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego spełniające dwojaką kwalifikację. Po pierwsze, winny stanowić podstawę prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej. Po drugie, to w nich winien skarżący upatrywać bezpośredniego źródła naruszenia przysługujących

Podjęcie przez Zarząd OZPPS uchwały, w której nie przedstawiono zarzutu niezgodności art. 63c ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej z wyraźnie wskazanym przepisem Konstytucji jako wzorcem kontroli, nie może być uznane za skuteczne złożenie przez ten organ oświadczenia woli o wystąpieniu do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie hierarchicznej zgodności norm.

Procedura zawierania umów w obrocie profesjonalnym określona w k.c. nie pozostaje w związku z wolnością pracy.

Art. 32 ust. 1 Konstytucji tworzy prawo podmiotowe o szczególnym charakterze: jego naruszenie może być rozpatrywane jedynie w zakresie innego konstytucyjnego prawa lub wolności (metaprawo).

Dyrektywy językowe i funkcja nadana podpisowi wymagają, aby wskazywał on jego autora i dane, które go indywidualizują. Funkcji tych nie może spełnić parafka, składająca się z inicjału, oznaczająca przyjęcie pewnych oświadczeń do wiadomości, niewskazująca na stanowczy charakter oświadczenia.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) obowiązkiem osoby występującej ze skargą konstytucyjną jest dokładne określenie konstytucyjnych praw podmiotowych przyznanych jej przez poszczególne unormowania Konstytucji.

Art. 3853 k.c. nie może być traktowany jako norma, na postawie której sąd orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub obowiązkach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Art. 3701 k.p.c. odnosi się do zasad kontroli formalnej apelacji. Sprawa, w której wniesiono apelację została już zatem rozpoznana przez sąd pierwszej instancji i tym samym nie można mówić o tym, by dopuszczalność kontroli tego pisma z punktu widzenia występowania braków formalnych naruszała którykolwiek z aspektów prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Art. 4 i art. 5 ustawy o denominacji złotego w żadnej mierze nie ingerują w sferę praw majątkowych osób zainteresowanych, tj. posiadaczy obligacji, skoro nie prowadzą do realnego obniżenia wartości inkorporowanych wierzytelności.

Ustawa o diagnostyce laboratoryjnej jedynie umożliwia lekarzom uzyskanie tytułu zawodowego diagnosty laboratoryjnego, nie nakładając na nich takiego obowiązku. Jeżeli jednak lekarz skorzysta z powyższej możliwości, to staje się diagnostą laboratoryjnym ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami. Po uzyskaniu wpisu na listę diagnostów laboratoryjnych, czynności diagnostyki laboratoryjnej

Na etapie administracyjnym organy administracji publicznej badały zaistnienie przesłanek stwierdzenia nieważności postępowania, z kolei na etapie sądowoadministracyjnym sądy kontrolowały legalność działania organów administracji w tym zakresie. Przepisami stanowiącymi podstawę rozstrzygnięć były więc regulacje dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Już sama ta okoliczność stanowi

Interes prawny podmiotu występującego ze skargą konstytucyjną w domaganiu się ochrony gwarantowanych w Konstytucji wolności i praw uzasadniony jest bowiem dopiero w sytuacji, gdy do naruszenia tych wolności i praw w istocie doszło, i to w sposób wskazany przez skarżącego w uzasadnieniu wnoszonej skargi.