„Potwierdzenie transmisji danych”, o jakim mowa w art. 65 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) należy rozumieć jako dokument, z którego niezbicie wynika, że faks lub list elektroniczny zawierający odzwierciedlenie pisma sądowego zapisał się w pamięci faksu adresata, natomiast w przypadku doręczenia

Wystąpienie z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość (sporu kompetencyjnego) na podstawie art. 4 w związku z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) musi być poprzedzone dokładnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy, aby można precyzyjnie określić przedmiot sprawy. Spór kompetencyjny o właściwość

W świetle treści art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego jest jedynie celowe, gdy rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego stanowi podstawę rozstrzygnięcia sprawy głównej, a wątpliwości co do tego zagadnienia sąd orzekający w tej sprawie podziela i nie jest władny samodzielnie rozstrzygnąć to zagadnienie.

Przeprowadzając kontrolę formalną skargi kasacyjnej w zakresie prawidłowości uiszczonego wpisu sądowego, Naczelny Sąd Administracyjny - stosując § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) - jest obowiązany do uwzględnienia prawidłowej wysokości wpisu od skargi, a

W przypadku gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji prasowej (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. - Prawo prasowe Dz.U. Nr 5, poz 24 ze zm.) informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu - redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administrcyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

W świetle wykładni systemowej (zasady respektowania aktów normatywnych wyższych hierarchicznie) art. 19 § 1 i 2 oraz art. 22 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) oraz § 6 ustępów 3 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji

Okoliczność, że upływ terminu przewidzianego w art. 285f § 1 P.p.s.a. powoduje niemożność dochodzenia roszczenia odszkodowawczego z tytułu niezgodności orzeczenia sądowego z prawem, czyni go terminem zawitym. Oznacza to, że upływ tego terminu, mającego charakter prawnomaterialny, skutkuje tym, że nie podlega on przywróceniu na podstawie art. 86 i nast. P.p.s.a.

Nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej w sprawie o zaprzeczenie ojcostwa, w której były mąż matki dziecka, niebędący biolo-gicznym ojcem dziecka, powołał - poza zdarzeniami, które uzasadniały w sprawie prawomocnie osądzonej oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. - nowe okoliczności, żądając ich oceny w płaszczyźnie zasad współżycia społecznego.

W świetle art. 285a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) skarga o stwierdzenie niegodności z prawem prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego przysługuje zarówno względem tych orzeczeń, które w ogóle nie były zaskarżone skarga kasacyjną, jak i tych, które uprawomocniły się w wyniku oddalenia przez

Możliwość wystąpienia w trybie art. 441§1 k.p.k. z pytaniem prawnym, musi dotyczyć, zgodnie z dyspozycją tego przepisu, wyłonienia się zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy, nie zaś wyjaśnienia wątpliwości nasuwających się przy analizowaniu orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Teza informacyjna: Artykuł 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) wyłącza możliwość odpowiedniego stosowania na podstawie art. 193 p.p.s.a. przepisów art. 61 § 3-5 p.p.s.a. przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, w odniesieniu do tych spraw, w których sąd pierwszej instancji uwzględnił skargę i wypowiedział się na

Art. 101 § 1 k.k. uzależnia, co prawda, długość terminów przedawnienia od wysokości ustawowego zagrożenia za określone przestępstwo, niemniej chodzi o tę wysokość ustawowego zagrożenia, jaka przewidziana jest na gruncie ustawy, która ma zastosowanie do oceny czynu, zgodnie z regułą kolizyjną wyrażoną w art. 4 § 1 k.k.

Na postanowienie sądu pierwszej instancji uchylające postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu upominawczym przysługuje zażalenie (art. 795 § 1 k.p.c.).

Udział sędziego w składzie sądu drugiej instancji rozpoznającego apelację, który uchylił orzeczenie sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, nie stanowi samoistnej przyczyny włączenia go ze składu tego sądu orzekającego w sprawie powtórnie. W sytuacji szczególnej możliwe jest jednak wyłączenie sędziego na wniosek strony, jeżeli w konkretnej sprawie, na skutek tego, że wyraził

Uzasadnionymi wydatkami stron w rozumieniu art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k., które w razie uniewinnienia obwinionego lub umorzenia postępowania w sprawie o wykroczenie ponosi w myśl art. 118 § 2 k.p.s.w. Skarb Państwa i które zasądza się na rzecz obwinionego, jeżeli postępowanie toczyło się z wniosku oskarżyciela publiczne-go, są opłaty wyłożone za czynności obrończe zarówno przez samego obwinionego, jak

W postępowaniu wieczystoksięgowym wnioskodawca (współwnioskodawca) ma interes prawny w zaskarżeniu skargą wpisu prawa własności (współwłasności), dokonanego przez referendarza sądowego także wtedy, gdy wpisu dokonano zgodnie z jego wnioskiem a w skardze wskazuje on na przyczyny podważające skuteczność czynności prawnej stanowiącej podstawę wpisu.

Norma zawarta w art. 254 § 3 k.p.k. odnosi się do postępowania odwoławczego inicjowanego zażaleniami stron złożonymi na wszelkie postanowienia sądu, podejmowane w trybie art. 254 § 1 k.p.k., a więc także i zażaleniem prokuratora na postanowienie sądu o uwzględnieniu wniosku oskarżonego (czy jego obrońcy) i uchyleniu tymczasowego aresztowania.

Przepis art. 300 § 2 k.k. udziela ochrony również wierzytelnościom nie związanym z obrotem gospodarczym, w tym wynikającym z zobowiązań podatkowych.

Wykluczone jest, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego (lub odwrotnie).

Użytkownik wieczysty kilku nieruchomości stanowiących całość gospodarczą lub graniczących z sobą może żądać połączenia ich w księdze wieczystej w jedną nieruchomość, jeżeli nieruchomości te należą do tego samego właściciela (art. 21 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, jedn. tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.).

1. Fakt wyjazdu z kraju przez osobę uprzednio przekazaną w trybie europejskiego nakazu aresztowania oraz jej powrotu do kraju, gdy następuje to w toku dotyczącego jej postępowania karnego nie może być rozumiany jako uchylenie ograniczeń jej ścigania wynikających z § 1 art. 607e k.p.k., gdyż art. 607e § 3 pkt 3 k.p.k. uchylenie takie wiąże jedynie z wyjazdem i powrotem do kraju osoby, wobec której miała

Użyty w art. 376 § 2 k.p.k. zwrot „zawiadomiony” oznacza poinformowanie oskarżonego o terminie rozprawy przerwanej albo odroczonej zarówno za pomocą wezwania, jak i zawiadomienia, o których mowa w art. 129 § 1 i 2 k.p.k.; art. 16 § 2 k.p.k. nie zobowiązuje sądu do pouczania oskarżonego o konsekwencjach wskazanych w art. 376 § 2 k.p.k.

Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ustalająca wysokość należności z tytułu składek, doręczona dłużnikowi po zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece ustawą z 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075), nie stanowi podstawy wpisu w księdze wieczystej hipoteki przymusowej na nieruchomości będącej przedmiotem

Obowiązek "zachowania szczególnej ostrożności", w swej podstawowej postaci, został zdefiniowany w art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), natomiast dalej idący nakaz upewnienia się co do tego, że istnieją warunki do podjęcia określonych manewrów bez spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa ruchu, został wyraźnie odniesiony przez