Przedmiotem orzekania sądu administracyjnego jest sprawa, której granice wyznacza tożsamość elementów podmiotowych – podmiotu będącego adresatem praw lub obowiązków oraz tożsamość przedmiotowa, a tożsamość praw i obowiązków opartych na danej podstawie prawnej i faktycznej.

O właściwości sądu administracyjnego przesądzają przepisy regulujące postępowanie sądowoadministracyjne obowiązujące w dniu rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej.

Ciężar dowodu w zakresie wykazania okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie kontrolowanego aktu faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków.

Przepisy procedury sądowoadministracyjnej przewidują możliwość jedynie wstrzymania wykonania aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy, na podstawie których prowadzona jest egzekucja, nie udzielają natomiast kompetencji do wstrzymania czy też zawieszenia samego postępowania egzekucyjnego.

Skarga unormowana w art. 4241 i nast. k.p.c. przysługuje od wyroków, które uprawomocniły się po 17 października 1997 r. (po wejściu w życie Konstytucji RP), z tym że jeżeli do uprawomocnienia doszło przed 1 września 2004 r., skarga mogła być wniesiona w ciągu dwóch lat od 25 września 2010 r., czyli przed 25 września 2012 r. Od wyroków, które uprawomocniły się po 1 września 2004 r., skarga przysługiwała

Podkreślenia wymaga, na co również zwrócił szczególną uwagę Sąd I instancji, że zawodowy charakter działalności adwokata powoduje, iż odpowiedzialność pełnomocnika względem swojego mocodawcy obejmuje działania wszystkich osób, którymi posługuje się wykonując swój zawód. Innymi słowy to na profesjonalnym pełnomocniku ciąży odpowiedzialność, wywierająca skutki w sferze podmiotu, który reprezentuje, za

Sąd jest związany stanem rzeczy obowiązującym w chwili zgłoszenia pierwszego wniosku, a więc nie ma zastosowania art. 316 § 1 k.p.c., a nie to, że sąd nie może oprzeć się na materiale pochodzącym z innego źródła niż wskazane w art. 6268 § 2 k.p.c. Sąd wieczystoksięgowy powinien uwzględnić materiał znany mu urzędowo w każdym przypadku, a więc także w sytuacji, gdy dochodzi do kolizji wniosków, choć

Art. 380 k.p.c. ma zastosowanie także w postępowaniu przed Sądem Najwyższym wywołanym wniesieniem zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną.

Pojęcie "innej osoby, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja" nie zostało zdefiniowane w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Z określenia tego podmiotu, użytego w art. 47711 § 1 k.p.c. wynika, że chodzi o osobę, na której sferę prawną zaskarżona decyzja oddziałuje bezpośrednio, przy czym jest to podmiot inny od ubezpieczonego oraz od zainteresowanego. Podobnie jak ubezpieczony,

Przepisy art. 1146 § 1 pkt 3 i 4 k.p.c. nie wymagają, aby doręczenia w postępowaniu przed sądem państwa pochodzenia następowały w każdej sytuacji do rąk własnych adresata

Przepisy art. 1146 § 1 pkt 3 i 4 k.p.c. nie wymagają, aby doręczenia w postępowaniu przed sądem państwa pochodzenia następowały w każdej sytuacji do rąk własnych adresata

Mimo iż w świetle art. 336 k.c. o posiadaniu decyduje wyłącznie fatyczne władanie rzeczą w granicach określonego prawa, ustalenie w danym przypadku, czy sprawowane nad rzeczą władztwo stanowi posiadanie samoistne, czy też tylko posiadanie zależne, albo w ogóle nie kwalifikuje się do uznania za posiadanie, może wymagać odwołania się do podstawy objęcia rzeczy we władanie. Sam np. fakt uprawiania gruntu

W sytuacji oddalenia powództwa i żądania ewentualnego zawartego w pozwie, brak rozstrzygnięcia o drugim żądaniu ewentualnym czyni orzeczenie niekompletnym i uzasadnia złożenie przez stronę wniosku o jego uzupełnienie. Takie uprawnienie strony ustawa przewiduje na wypadek, gdyby sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które

Osoby wymienione w art. 132 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych nie mogą być podwykonawcami świadczeń zdrowotnych, udzielanych przez zatrudniający je podmiot medyczny w ramach zawartej z Funduszem umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Legalne jest jedynie zawieranie umów na wykonywanie świadczeń zdrowotnych odrębnych rodzajowo od umów regulowanych

Do dokonania czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli (art. 199 k.c.). W konsekwencji zamanifestowanie w stosunku do innego współwłaściciela zmiany charakteru posiadania wynikającego z umownego podziału nieruchomości do korzystania na posiadanie właścicielskie powinno przejawiać się poprzez dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego

W art. 76 ust. 5 u.k.w.h. należy również upatrywać argumentu przemawiającego za rozstrzyganiem wszelkich wątpliwości co do zakresu ochrony klientów deweloperów na gruncie wcześniejszego stanu prawnego, na ich korzyść. Dodać należy, że jeżeli ustawodawca zaniedbał udzielania takiej ochrony klientom dewelopera wcześniej, dokonanie wykładni przepisów, która uniemożliwiłaby przerzucenie ryzyka prowadzenia

Udział spadkowy, który przypadłby z ustawy wydziedziczonemu przez spadkodawcę jego dziecku, przypada zstępnym wydziedziczonego.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw możliwe jest dokonanie wpisu do księgi wieczystej hipoteki umownej, w sytuacji ustanowienia dozwolonej przed zmianą przepisów u.k.w.h. hipoteki umownej zwykłej lub hipoteki kaucyjnej, jeżeli treść oświadczenia o ustanowieniu hipoteki odpowiada przesłankom właściwym także

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego takie działania skarżącego nie zasługują na ochronę prawną, ponieważ nie są nakierowane na obronę jego interesu prawnego, a stanowią nadużycie przysługującego mu prawa do terminowego załatwienia sprawy. W doktrynie przyjmuje się, że nadużycie praw procesowych należy uznać za samoistną instytucję prawa procesowego. Do nadużycia prawa dochodzi w sytuacjach, gdy

Uczestnik postępowania nie jest uprawniony do wniesienia środka odwoławczego wyłącznie na korzyść innego uczestnika. Brak interesu prawnego we wniesieniu skargi kasacyjnej skutkuje jej odrzuceniem.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, termin postępowanie administracyjne niewątpliwie należy traktować szeroko, a stwierdzenie, że powinno ono dotyczyć wszelkich postępowań objętych sądową kontrolą jest oczywiście prawidłowe.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, odpisem pisma procesowego jest każdy dalszy jego egzemplarz, zgodny z oryginałem. Może być to kopia maszynowa, a także kopia wykonana przy użyciu każdej innej techniki powielania, np. wydruk komputerowy. Takie rozumienie pojęcia odpisu jest ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Możliwość zastosowania art. 121 pkt 4 w związku z art. 175 k.c. w odniesieniu do okresu przed 1989 r. wchodzi w rachubę wówczas, gdy dana osoba wykaże, że w ramach dopuszczalnych środków prawnych rzeczywiście podejmowała w tym czasie próby realizacji praw (np. odzyskania nieruchomości) i nie były one skuteczne albo że ich niepodjęcie wynikało z uzasadnionego zagrożenia dla niej lub jej bliskich.

Surogacja może polegać nie tylko na zastąpieniu nowym elementem majątkowym innego elementu (surogacja "transferowa"), ale także na odpowiednim przekształceniu wcześniej istniejącego prawa w inne prawo, nawet o innej treści, zwłaszcza wówczas, gdy przekształcenie to odnosi się do tożsamej rzeczy (surogacja "transformacyjna").