Przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom uprawnionym do alimentacji w kolejności dalszej niż pierwszy stopień spokrewnienia wymaga, aby osoby zobowiązane do alimentacji w pierwszej kolejności legitymowały się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

W myśl artykułu 30 ust. 9 ustawy o świadczeniach rodzinnych, organ administracyjny ma prawo odroczyć płatność niesłusznie pobranego świadczenia rodzinnego wraz z odsetkami, całkowicie lub częściowo, jeśli istnieją istotnie uzasadnione powody związane z sytuacją danej rodziny.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b, przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego jest możliwe jedynie po rezygnacji z wcześniej przyznanego świadczenia konkurencyjnego, takiego jak zasiłek dla opiekuna, z uwagi na przepisy wykluczające możliwość jednoczesnego pobierania kilku świadczeń przysługujących z tego samego tytułu. Rezygnacja musi być wyraźna i skuteczna, co oznacza wyeliminowanie z obrotu prawnego

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje osobie sprawującej opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, który pozostaje w związku małżeńskim, jeżeli małżonek osoby niepełnosprawnej nie jest legitymowany orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Jeżeli osoba spełniająca warunki do przyznania wyższego świadczenia pielęgnacyjnego chce je otrzymać, a pobiera emeryturę, powinna mieć możliwość wyboru tego wyższego świadczenia, poprzez rezygnację z pobierania świadczenia niższego, tj. emerytury. Wyboru tego można dokonać przez złożenie do organu rentowego wniosku o zawieszenie prawa do emerytury na podstawie art. 103 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998

Jeżeli wnioskodawca złożył wniosek o świadczenie pielęgnacyjne wraz z oświadczeniem o rezygnacji z prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego, to świadczenie pielęgnacyjne powinno zostać przyznane od miesiąca, w którym wpłynął wniosek, bez względu na wcześniejsze przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego.

Rozstrzygnięcie o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego nie może ignorować potrzeby zapewnienia ochrony socjalnej osobom opiekującym się niepełnosprawnymi, co wyraża się poprzez umożliwienie wyboru świadczeń na podstawie art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych, w kontekście gwarantowania równego traktowania.

Posiadanie ustalonego prawa do emerytury nie wyklucza możliwości uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli wnioskodawca zdecyduje się na zawieszenie prawa do emerytury, zgodnie z wykładnią systemową, funkcjonalną oraz prokonstytucyjną art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Warunek rezygnacji z zatrudnienia lub niepodejmowania pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności jest spełniony, gdy zakres tej opieki wypełnia ustawowe przesłanki wykluczające możliwość pogodzenia jej z pracą zarobkową, a związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy opieką a niemożnością podjęcia zatrudnienia jest bezpośredni i

Opiekun prawny dziecka, który nie spełnia warunków wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych, ponieważ nie ciąży na nim obowiązek alimentacyjny w rozumieniu Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nie ma prawa do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tego tytułu, nawet jeżeli sprawuje on faktyczną opiekę nad dzieckiem, na które nie zostało jeszcze nałożone przez sąd orzeczenie

Podjęcie zatrudnienia przez osobę wymagającą opieki, na którą pobierane jest świadczenie pielęgnacyjne, stanowi zmianę sytuacji, która wymaga zgłoszenia organowi wypłacającemu świadczenie i może skutkować uznaniem pobranych świadczeń za nienależne, jeśli nie zostało to zgłoszone.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga nie tylko posiadania przez osobę wymagającą opieki orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, ale również istnienia bezpośredniego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia (lub jego niepodejmowaniem) a koniecznością sprawowania stałej lub długotrwałej opieki

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, osoba sprawująca opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny ma prawo wyboru między świadczeniem pielęgnacyjnym a innym świadczeniem emerytalno-rentowym, które posiada, pod warunkiem złożenia oświadczenia o rezygnacji z prawa do renty.

W sytuacji zbiegu praw do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna, prawo do wybranego świadczenia pielęgnacyjnego przysługuje od momentu uchylenia decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla opiekuna, a nie od daty złożenia wniosku o świadczenie pielęgnacyjne.

Otrzymanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z pracy wymaga udowodnienia, że opieka nad osobą niepełnosprawną uniemożliwia kontynuację zatrudnienia.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, według art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, jest spełnienie ustalonych prawem przesłanek przez opiekuna oraz legitymowanie się przez rodzica osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności; samo faktyczne sprawowanie opieki nad chorym członkiem rodziny nie jest wystarczające.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin, właściwość organu odwoławczego w sprawach świadczeń rodzinnych, ograniczona jest do spraw z wniosków o ustalenie prawa do świadczeń rodzinnych, złożonych przed 1 stycznia 2019 r.

Właściwość organu do rozpatrzenia odwołania w sprawie świadczeń rodzinnych jest determinowana przez moment złożenia wniosku oraz rodzaj postępowania, przy czym dla wniosków złożonych po 1 stycznia 2019 r. i w sprawach dotyczących nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych właściwym organem jest Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Funkcję art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. należy rozumieć jako sposób uniknięcia kumulacji pobieranych świadczeń, nie zaś jako wykluczenie możliwości ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o to świadczenie spełnia przesłanki do uzyskania innego świadczenia określonego w tym przepisie.

Właściwość organu do rozpatrzenia odwołania w sprawie świadczeń rodzinnych jest determinowana przez moment złożenia wniosku oraz rodzaj postępowania, przy czym dla wniosków złożonych po 1 stycznia 2019 r. i w sprawach dotyczących nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych właściwym organem jest Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Przepisy art. 99 ust. 3-4 ustawy prawo farmaceutyczne podlegają bezpośredniemu zastosowaniu jedynie w postępowaniu w sprawie o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1 tej ustawy, a nie w postępowaniu w sprawie zmiany tego rodzaju zezwolenia.

Organem właściwym do rozpatrzenia odwołania w sprawach dotyczących uznania świadczeń rodzinnych za nienależnie pobrane powstałych po 1 stycznia 2019 r., jest właściwy minister, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje od miesiąca złożenia wniosku, gdy brak dokumentu wymagany przepisami wynika z opóźnienia organu, a nie z winy wnioskodawcy.

Na mocy art. 494 § 1 i 2 KSH, przy połączeniu spółek, prawa i obowiązki, w tym zezwolenia, przechodzą na spółkę przejmującą, chyba że przepisy specjalne stanowią inaczej. Przy zmianie zezwolenia na aptekę, połączenie spółek nie przeszkadza w sukcesji zezwoleń, a wnioski o zmianę powinny być rozpatrywane zgodnie z obecną sytuacją prawną i faktyczną.