Dopuszczalna jest skarga kasacyjna (art. 3981 § 1 k.p.c.) na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji odrzucające odwołanie od decyzji organu rentowego na podstawie art. 4779 § 31 k.p.c.

Wniosek o doręczenie orzeczenia sądu drugiej instancji wraz z uzasadnieniem złożony na podstawie art. 387 § 3 k.p.c. nie jest czynnością procesową związaną z postępowaniem przed Sądem Najwyższym w rozumieniu art. 871 § 1 k.p.c.

Postanowienie sądu II instancji rozstrzygające o kosztach zastępstwa procesowego nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. Kasacja od takiego postanowienia nie jest dopuszczalna.

W sytuacji bezczynności organu w sprawach stwierdzenia choroby zawodowej Sąd, zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, uwzględniając skargę, może orzec jedynie o obowiązku wydania decyzji w przedmiotowej sprawie, nie może natomiast nakazywać organowi sposobu rozstrzygnięcia ani też bezpośrednio orzekać o stwierdzeniu tej choroby

1. Wyznacznikiem czynności lub aktu "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest to, żeby czynność lub akt upoważnionego organu miały na celu bezpośrednie wywołanie skutków o charakterze publicznoprawnym w stosunku do podmiotów nie powiązanych organizacyjnie z organem orzekającym

Skierowanie bądź odmowa skierowania do sanatorium, jak również ustalenie terminu pobytu w sanatorium nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Orzekające w tych sprawach komisje lekarskie nie są organami administracji w rozumieniu art. 1 par. 1 Kpa. Orzeczenia te nie mieszczą się w art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Dyspozycją art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich /Dz.U. nr 30 poz. 158 ze zm./ nie są objęte uchwały organów samorządu lekarzy, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza /Dz.U. nr 50 poz. 458 ze zm./. Oznacza to niedopuszczalność zaskarżenia do sądu administracyjnego uchwały zobowiązującej lekarza do odbycia przeszkolenia

Tryb i sposób przeprowadzenia konkursu na naczelną pielęgniarkę Zakładu Opieki Zdrowotnej, a nawet aprobata komisji konkursowej nie odpowiada cechom żadnego z aktów podlegających kontroli sądowoadministracyjnej. W rezultacie tryb i sposób przeprowadzenia konkursu nie mogą być skutecznie zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Sąd Najwyższy umarza postępowanie w razie cofnięcia przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej wniosku o stwierdzenie nieważności uchwał Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych (art. 355 § 1 k.p.c.).

Prezes Izby Aptekarskiej nie jest organem tejże Izby i nie jest osobą uprawnioną do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.