Przyjęcie, że w przypadku przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), muszą występować co najmniej dwa podmioty stosunku zobowiązaniowego w prywatnoprawnym znaczeniu, a nie dwaj podatnicy podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 tej ustawy, prowadzi do

Art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm. w stanie prawnym obowiązującym w 1999 r./ nie wskazuje wprost osoby, która zobowiązana jest do wydatkowania przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a-c" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

1) W ramach zarzutów naruszenia prawa materialnego, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na błędne (kwestionowane przez stronę) ustalenie faktu.2) Umowy sprzedaży dotyczące rzeczy ze składu celnego, utworzonego na podstawie ustawy- Prawo celne, również podlegają opłacie skarbowej, gdyż w rozumieniu ustawy o opłacie skarbowej towary sprzedawane ze składu celnego niewątpliwie nie znajdują się za

1. Wyznaczenie przez ustawodawcę ram czasowych do dokonania określonych czynności w toku postępowania poprzez wskazanie w ustawie terminów, których wyekspirowanie powoduje bezskuteczność czynności ma na celu usunięcie stanu niepewności w stosunkach procesowych (co do dalszego biegu czy też zakończenia postępowania). Realizując ten cel ustawodawca przewidział jednocześnie instytucję procesową, mającą

Zwolnienie z podatku od nieruchomości dla podmiotu posiadającego status zakładu pracy chronionej ma zastosowanie wyłącznie do nieruchomości, które były w posiadaniu tego podmiotu w momencie przyznawania statusu i wchodzą w skład zakładu zgodnie z decyzją o przyznaniu takiego statusu

1. Wniesienie odwołania powoduje konieczność wydania decyzji przez organ odwoławczy, gdyż art. 70b Ordynacji podatkowej w postępowaniu odwoławczym nie ma zastosowania. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wygasło na skutek przedawnienia w toku postępowania przed organem drugiej instancji, organ ten powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej

1. Wniesienie odwołania powoduje konieczność wydania decyzji przez organ odwoławczy, gdyż art. 70b Ordynacji podatkowej w postępowaniu odwoławczym nie ma zastosowania. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wygasło na skutek przedawnienia w toku postępowania przed organem drugiej instancji, organ ten powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej

1. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej należy zwrócić uwagę, że podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania, należy w skardze kasacyjnej wskazać przepisy procedury sądowej. Dlatego zarzut taki może być uznany za skuteczny tylko wtedy, gdy następuje wskazanie konkretnych przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. 2. Artykuł ten w § 1

1. Wejście w życie od dnia 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./, według której to nie spółka cywilna, a jej wspólnicy mają status przedsiębiorców /p. art. 2 ust. 3 Prawa o działalności gospodarczej; tak samo art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - Dz.U. nr 173 poz. 1807 ze

Udział pełnomocnika w postępowaniu przed sądem administracyjnym nie wyklucza udziału strony w tym postępowaniu i podpisanie skargi kasacyjnej także przez wnoszącego skargę kasacyjną, w żadnej mierze nie daje podstaw do jej odrzucenia. Jeśli organy podatkowe sięgają do materiałów zgromadzonych w postępowaniu karnym, to nie mogą czynić tego w sposób wyrywkowy i powinny wskazać w uzasadnieniu decyzji,

Jeśli Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, że w dacie otrzymania faktur dokumentujących dostawę towarów skarżąca nie była zwolniona od podatku i to ustalenie nie zostało skutecznie podważone w skardze kasacyjnej, to do tego stanu faktycznego art. 88 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 54 poz. 535 ze zm./ nie miał zastosowania. Rejestracji

1. Jeżeli sąd administracyjny dokonuje samodzielnie ustaleń odmiennych od ustaleń organów podatkowych to obowiązany jest wziąć pod uwagę cały materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy, gdyż obliguje go do tego wskazany art. 133 § 1 ustawy p.p.s.a. 2. Art. 141 § 4 ustawy p.p.s.a. określający składniki uzasadnienia wyroku w sformułowaniu zwięzłe przedstawienie stanu sprawy" nakazuje przyjąć zarówno

Wojewódzki Sąd Administracyjny, którego kognicja wynika z art. 175 Konstytucji RP oraz art. 1 par. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm./ nie mógł zatem dokonywać oceny zgodności art. 23 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ z Konstytucją RP. W orzecznictwie

1. Tak sformułowany zarzut nie może być rozpatrzony przez NSA, który jest związany granicami skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 p.ps.a.), z uwagi na to, że - wbrew wymogowi zawartemu w art. 176 p.p.s.a. - nie został on w ogóle uzasadniony zarówno w skardze kasacyjnej, jak i w piśmie ją uzupełniającym. Jak również dotyczy naruszenia art. 166 § 1 o.p., ale bez odniesienia do któregokolwiek wskazanego przepisu

1. Sąd w zaskarżonym wyroku oceniał zaskarżoną decyzję właśnie z punktu widzenia rozpatrzenia przez organ administracji przesłanek stwierdzenia nieważności z art. 247 § 1 o.p. Podkreślono przy tym, że istotą stwierdzenia nieważności decyzji jest to, aby przesłanka będąca przyczyną stwierdzenia nieważności istniała już w chwili wydania tej decyzji, czego w konkretnej sprawie nie wykazano. Stwierdzono