Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego cudzoziemcowi zależy nie tylko od adnotacji "dostęp do rynku pracy", ale od ogólnego prawa do legalnego zatrudnienia w Polsce, co wyklucza ograniczoną wykładnię przepisów odnoszących się do świadczeń rodzinnych.

Osoba nieobciążona obowiązkiem alimentacyjnym, jak np. wujek, nie jest uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 1 i 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Przepisy wyraźnie wiążą prawo do świadczenia z obowiązkiem alimentacyjnym.

Nieważność postępowania nie zachodziła. Skarga kasacyjna została oddalona, gdyż zażalenie wniesione po terminie 7 dni było bezskuteczne, co zgodne jest z art. 134 oraz art. 141 § 2 k.p.a. Uzyskane doręczenie było skuteczne.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego skutkującego rezygnacją z zatrudnienia musi istnieć bezpośredni związek przyczynowy tej rezygnacji z koniecznością opieki, która uniemożliwia podjęcie pracy.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie opiekującej się niepełnosprawnym, jeżeli małżonek niepełnosprawnego nie posiada orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Rezygnacja z zatrudnienia musi bezpośrednio wynikać z konieczności sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, aby przyznano świadczenie pielęgnacyjne, a ich współistnienie jest niewystarczające.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przekroczenie trzymiesięcznego terminu określonego w art. 24 ust. 2a u.ś.r. wyklucza przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego od wcześniejszej daty. Wobec braku przesłanek do uwzględnienia skargi kasacyjnej, NSA oddalił skargę, uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy.

Skarga kasacyjna D.G. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona przez NSA, stwierdzając, że pobrane świadczenie wychowawcze było nienależnie pobrane, a przy ocenie zarzutów kasacyjnych nie doszukano się istotnych naruszeń prawa.

Skarga kasacyjna, której podstawy nie zostały prawidłowo określone, a jej argumentacja nie specyfikuje wyraźnych błędów wykładni i zastosowania prawa, nie może być skutecznie uwzględniona przez Naczelny Sąd Administracyjny. Skutek: oddalenie skargi.

Rolnik nie traci prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli zaprzestał prowadzenia gospodarstwa zgodnie z wymogami ustawowymi, przy jednoczesnym braku obowiązku alimentacyjnego autonomicznie nakazującego dzielenie się opieką nad osobą niepełnosprawną z innymi członkami rodziny.

NSA oddala skargę kasacyjną ZUS, utrzymując wyrok WSA wskazujący na konieczność pełnego wyjaśnienia kwestii przedawnienia składek i dokumentację przesłanek całkowitej nieściągalności, potwierdzając naruszenie zasad postępowania przez ZUS.

Skarga kasacyjna dotycząca stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia zażalenia, wniesiona przez I.B., nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż doręczenie zostało skutecznie zrealizowane, a wymogi proceduralne zostały dochowane przez organy administracyjne.

Świadczenie pielęgnacyjne przyznaje się na wniosek. W razie upływu terminu poprzedniego świadczenia, konieczne jest złożenie nowego wniosku niezależnie od ciągłości niepełnosprawności. Zaskarżony wyrok WSA odpowiada prawu; skarga kasacyjna oddalona.

Decyzja odmawiająca świadczenia pielęgnacyjnego musi być poprzedzona rzetelną oceną całokształtu materiału dowodowego. Organy administracji publicznej nie mogą samodzielnie oceniać dokumentacji medycznej, naruszając tym samym przepisy Kodeksu Postępowania Administracyjnego i ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Osadzenie skarżącego w zakładzie karnym per se nie uzasadnia przywrócenia uchybionego terminu do wniesienia odwołania, jeśli nie wykazano szczególnych okoliczności niezależnych od skarżącego, co wskazuje na wysoki stopień prawdopodobieństwa braku winy (art. 58 § 1 k.p.a.).

Skarga kasacyjna Ł.P. przeciwko decyzji odmawiającej umorzenia należności alimentacyjnych z funduszu została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził brak zasadności zarzutów błędnej wykładni art. 30 ust. 2 upoua, potwierdzając prawidłowość oceny sytuacji dochodowej i przesłanek umorzenia dokonanej przez sąd I instancji.

Sąd przyjął, że pobieranie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wyłącza przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, chyba że beneficjent zawiesi prawo do renty, eliminując negatywną przesłankę wynikającą z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r., co zgodne jest z obecnym orzecznictwem i wyrokiem TK.

Osoba sprawująca faktyczną, intensywną opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, uniemożliwiającą jej podejmowanie pracy zarobkowej, uprawniona jest do świadczenia pielęgnacyjnego, niezależnie od istnienia innych zobowiązanych do alimentacji krewnych.

Rezygnacja z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną stanowi uzasadnioną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli wykonywane obowiązki opiekuńcze uniemożliwiają podjęcie pracy zarobkowej.