Operator publicznego transportu zbiorowego jest zobligowany do uzyskania zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do wykonywania takich przewozów, co weryfikowane jest przez organy kontrolne, a jego brak uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Brak okazania wymaganej dokumentacji w trakcie kontroli przez przedsiębiorcę transportowego, obowiązanego do rejestrowania czasu pracy kierowców w przypadku przewozów przekraczających 50 km, uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, o ile uniemożliwia to przeprowadzenie efektywnej kontroli zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych określonych w art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym uzasadnia nałożenie kary, niezależnie od zgłoszenia licencji. Zamówienie takiego przewozu poprzez aplikację mobilną potwierdza jego charakter zarobkowy i nie zwalnia z wymogów przewozu okazjonalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż oddala skargę kasacyjną w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, podtrzymując prawidłowość zastosowanej wykładni i uznając zarzuty skargi za niezasadne.

NSA orzekł, że decyzja cofająca wypis z licencji wspólnotowej i zawieszająca wydawanie nowych świadectw kierowców jest zgodna z prawem, jako że wynika z ustalonego naruszenia przepisów unijnych dotyczących niewłaściwego wykorzystywania świadectwa kierowcy, co obliguje organ do wydania decyzji bez możliwości uznaniowości.

Profesjonalny zarządzający transportem drogowym nie może powoływać się na nieznajomość przepisów czy wyjątkowych okoliczności pandemii COVID-19 jako podstawy do uniknięcia kary, gdy formalnie ogłoszono przepisy niestosowania pewnych ulg.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uchylenie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu jest czynnością informacyjną, niewymagającą podstawy prawnej jako rozstrzygająca, co uzasadnia oddalenie skargi na decyzję.

NSA oddala skargę kasacyjną z uwagi na jej formalne wady, podkreślając konieczność precyzyjnego i prawidłowego formułowania zarzutów kasacyjnych oraz respektowanie przymusu adwokackiego, co warunkuje możliwość skutecznej kontroli orzeczeń WSA.

Oznaczenie "coffee break" nie posiada charakteru odróżniającego wymaganego dla znaku towarowego w rozumieniu art. 1291 ust. 1 pkt 2 p.w.p., ponieważ stanowi jedynie komunikat o powszechnie znanej treści nieodróżniającej, co wyklucza jego rejestrację jako znak towarowy.

Stwierdzenie o uchyleniu dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a jedynie informacyjną konsekwencją wyrejestrowania pojazdu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za prawidłową i uzasadnioną decyzję administracyjną o nałożeniu kary na Spółkę A. w związku z nielegalnym przewozem odpadów, stwierdzając, że zebrany materiał dowodowy wystarczająco potwierdzał wymagany status odpadowy ładunku.

Stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu praw autorskich w ramach stosunku pracy to popularna forma optymalizacji podatkowej dla osób wykonujących działalność twórczą. Aby jednak skorzystać z tej preferencji, konieczne jest spełnienie precyzyjnie określonych warunków formalnych i materialnych. Kluczowe znaczenie ma m.in. wyodrębnienie honorarium autorskiego w umowie o pracę oraz prowadzenie

Doręczenie decyzji administracyjnej na adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne, nawet jeśli przedsiębiorca wskazał w CEIDG inny adres do doręczeń, pod warunkiem niezgłoszenia odmiennego adresu w toku postępowania administracyjnego.

Skarga kasacyjna na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zostaje oddalona; doręczenia uznano za prawidłowe, a uchybienie terminu stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza, że brak należytej staranności przy wypełnianiu wniosku o płatność rolnośrodowiskową wyklucza uznanie działania w dobrej wierze, jak określa art. 4 rozporządzenia 809/2014.

Przedsiębiorstwo nie może uchylać się od odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia ustawy o transporcie drogowym poprzez powoływanie się na niezależne działania pracowników, gdy nie zapewniło prawidłowej organizacji i dyscypliny pracy umożliwiającej przestrzeganie przepisów o transporcie.