Wydatki związane z organizacją wycieczki dla kontrahentów firmy czy koszty związane z przyjmowaniem przedstawicieli kontrahentów, spotkań z nimi, zapewnieniem im noclegów i poczęstunków, czy wreszcie wręczenie w ramach reklamy firmy różnych przedmiotów /upominków/, stanowią koszty uzyskania przychodu, ale podatnik wykazać musi nie tylko fakt ich poniesienia, przedstawiając w tym zakresie faktury i

Ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług na podstawie art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ dopuszczalne być może wyłącznie w stosunku do podmiotu, który składając deklarację podatkową wadliwą dla przywoływanego przepisu prawa był podatnikiem w rozumieniu podmiotowych i przedmiotowych

Określenie wysokości konkretnego obrotu pomiędzy podmiotami powiązanymi na podstawie i w sposób określony w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ ma na celu nie tylko określenie prawidłowej wartości podstawy opodatkowania ale również poprzedzające powyższe ustalenie, czy i jaki wpływ na wysokość obrotu

Na podatnika został nałożony obowiązek udokumentowania faktu poniesienia wydatków i ich wysokości za pomocą ściśle wskazanych dowodów.

1. Obowiązek złożenia przez podatnika we właściwym urzędzie skarbowym przed rozpoczęciem ewidencjonowania pisemnego oświadczenia o liczbie stanowisk kasowych w danym punkcie /obiekcie/ sprzedaży detalicznej wraz z podaniem miejsca /adresu/, w którym ta działalność jest prowadzona, określony w par. 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 1996 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U

1. Ustawodawca w podatku dochodowym nie posługuje się kategorią kosztów prowadzonej działalności jako instytucją samodzielną, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Pierwotnym czynnikiem pozwalającym uznać wydatek za koszt uzyskania jest zawsze przychód. Ciężar udowodnienia poniesionych wydatków związanych z przychodem spoczywa zawsze na podatniku, który z tego wywodzi korzystne dla siebie

Spółka nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w zakresie wpłat z zysku. Obowiązek podatkowy jest obowiązkiem osobistym, który nie może być przenoszony na inny podmiot w drodze umowy cywilnoprawnej. Wszelkie obowiązki podatkowe, a także związane z nimi uprawnienia wynikać mogą tylko i wyłącznie z ustaw podatkowych i nie mogą być znoszone, zmieniane czy poszerzane umowami cywilnoprawnymi. Skarżąca nie

Spółka nie uruchomiła żadnej z działalności mieszczących się w zakresie działalności ujętym w akcie notarialnym założenia spółki. Jednakże najem /dzierżawa/ nieruchomości świadczony na rzecz innego podmiotu stanowi o wykonywaniu działalności w postaci usług, objętych obowiązkiem podatkowym w podatku VAT.

Umowa o oddanie mienia Skarbu Państwa do odpłatnego korzystania zawarta została na podstawie art. 39 w związku z art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ oraz art. 64 i art. 40 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 118 poz. 561/ nie miał do skarżącej

Na podstawie art. 123 par. 1 in initio w zw. z art. 190 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ strona winna być zawiadomiona o przeprowadzeniu przez organ podatkowy dowodu z wykładni organu statystyki publicznej niezbędnej dla rozstrzygnięcia o obowiązku podatkowym przynajmniej na siedem dni przed terminem wystąpienia o taką wykładnię.

Nawet w wypadku nieuzupełnienia przez stronę rzeczywistych braków odwołania, brak jest podstaw do umorzenia postępowania odwoławczego. W takim wypadku nie sposób mówić o bezprzedmiotowości postępowania /art. 208 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Przedmiot sprawy nadal istnieje. Niepodanie przez stronę w wyznaczonym terminie elementów wymaganych

Gmina nabywając mienie po zlikwidowanych jednostkach nie miała na celu wykorzystania go dla zaspokojenia potrzeb komunalnych, lecz dalszą jego odsprzedaż. Sprzedawane towary były częścią majątku Gminy, która tego mienia nie wykorzystywała w ramach prowadzonej działalności własnej o której mowa w art. 7 ust. 1 i art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminy /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74

1. Art. 332 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nakazując stosowanie do odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe powstałe przed dniem 1 stycznia 1998 r. przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych odnosi się wyłącznie do materialnoprawnych przepisów określających zasady tej odpowiedzialności /art. 40-47 ustawy z dnia 19 grudnia 1980

Wobec tego, że podatnicy nie prowadzili szczegółowej 'dokumentacji' pozwalającej na precyzyjne ustalenie uzyskanej produkcji gotowej i ubytków, uznać należy za uzasadnione zastosowanie rozliczenia produkcji według wskaźników i opracowania książkowego. Rozchód surowca mięsnego uzyskanego z uboju nie znalazł bowiem odzwierciedlenia w zrealizowanych przychodach uzyskanych ze sprzedaży mięsa i wędlin.

Spadkobierca /obdarowany/, który zbył udział w lokalu /budynku/ innej osobie nie będącej spadkobiercą /obdarowanym/, nie traci z tego powodu prawa do ulgi przewidzianej w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1989 r. o podatku od spadków i darowizn /t.j. Dz.U. 1997 nr 16 poz. 89 ze zm./, jeżeli będzie nadal w tym lokalu /budynku/ mieszkał przez okres 5 lat od dnia określonego w ust. 2 pkt 5 lit. "a

Zwrot wypłaconych przez zakład ubezpieczeń odszkodowań nie może być zaliczony do wydatków na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych i inne cele statutowe spółdzielni mieszkaniowych.

Postępowanie w trybie wznowienia postępowania nie jest postępowaniem odwoławczym. Nie ma więc do niego zastosowania art. 335 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz.926 ze zm./.

Przepisy art. 193 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie przewidują, odmiennie niż w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 1997 r. art. 169 par. 2 Kpa, aby ujawnienie sprzeczności ekonomicznych mogło samo w sobie stanowić podstawę pominięcia ksiąg jako dowodu w postępowaniu podatkowym.

1. Zgodnie z Klasyfikacją Usług do usług finansowych /KU 94/ zaliczać należało usługi bankowe /podbranża 9401/, czyli usługi związane z udzielaniem kredytów oraz z obsługą obrotu gotówkowego i bezgotówkowego. Sprzedaż papierów wartościowych, do których zaliczyć należy akcje, nie może więc być uznana za usługę bankową tj. finansową, korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ podatnikami są osoby fizyczne wykonujące we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2 w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały one wykonane jednorazowo.

Skoro żadna ze stron umowy nie prowadziła przedsiębiorstwa maklerskiego, brak jest podstawy prawnej do zwolnienia skarżących od opłaty skarbowej.

W przypadku gdy stwierdzone zostanie, iż poniesione wydatki nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz w zgromadzonych wcześniej zasobach finansowych, organy podatkowe zyskują uprawnienie do przyjęcia, iż podatnik osiągnął przychody ze źródeł, których nie ujawnił. Nie ma zatem znaczenia, czy podatnik uzyskał z ujawnionych źródeł wyższe przychody, aniżeli zadeklarował, czy też w ogóle