1. W świetle art. 9 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie ma znaczenia faktyczna kontynuacja działalności gospodarczej innego podmiotu gospodarczego /podatnika/. Każdy podatnik, o którym mowa w art. 5 ustawy, niezależnie od przedmiotu i zakresu prowadzonej działalności /z zastrzeżeniem art. 9 ust. 3/, obowiązany jest

1. Wydatki poniesione przez skarżącego na zakup krzewów, kwiatów i humusu związane były z obowiązkiem utrzymania "estetycznego porządku" wokół posesji /art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. 2. Skoro organy podatkowe nie wyjaśniły w sposób wymagany przez art. 7, art. 77 i art. 107 par. 3 Kpa, wszystkich okoliczności

Podatnik uiszczający należność podatkową dobrowolnie nie tylko powoduje jej wygaśnięcie /art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ale jednocześnie pozbawia się prawa o umorzenie tej należności /art. 31 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych/. Stanowisko to uzasadnione jest nie tylko pierwszym z wyżej przytoczonych przepisów

Wydanie decyzji o zarejestrowaniu pojazdu stanowi zdarzenie, o którym mowa w art. 21 par. 2 Kpa, i oznacza, że właściwym organem podatkowym dla podatku od środków transportowych będących przedmiotem współwłasności osób fizycznych jest organ tej gminy, na której terenie mieszka współwłaściciel - adresat decyzji o zarejestrowaniu pojazdu, którego nazwisko zostało wpisane do dowodu rejestracyjnego. Jednocześnie

Wywóz towaru ze składu celnego za granicę nie może być uznany za dokonany w ramach eksportu, ponieważ nie był dopuszczony do obrotu na polskim obszarze celnym i nie podlegał obowiązkowi celnemu zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, skoro nie został w świetle powyższego przywieziony z zagranicy na polski obszar celny. Sprzedaż towarów

Przychód z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach spółki jawnej jest przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Naruszenie przepisów par. 7 ust. 1 i par. 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U. nr 65 poz. 278 ze zm./ skutkuje brakiem możliwości odliczenia od podatku należnego kwot wydatkowanych na zakup kas.

Przy interpretacji pojęcia "zagrożenie egzystencji podatnika" /art. 22 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ należy brać pod uwagę przepisy ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, a zatem czy osoba, której odmówiono zaniechania poboru w całości, nie znalazła się w sytuacji uprawniającej ją do

Z art. 10 ust. 1 i art. 26 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika zasada, że okresem podatkowym w podatku VAT jest miesiąc kalendarzowy. Z powyższego płynie konsekwencja, że orzekając na podstawie art. 10 ust. 2 cyt. ustawy organ podatkowy określa zobowiązanie podatkowe lub kwotę różnicy podatku w odniesieniu do miesiąca

Realizacji prawa podatnika do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie mogą dokonać organy podatkowe. Skoro bowiem jest to uprawnienie, a nie obowiązek podatnika, zaś realizacja tego prawa nie została powierzona organom podatkowym, uwzględnienie z urzędu tego typu odliczeń w decyzji organu podatkowego wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Powinien również działać w przekonaniu, jednak ocenianym w sensie obiektywnym, a nie subiektywnym, że poniesienie kosztu po uwzględnieniu związków przyczynowo-skutkowych powinno doprowadzić do osiągnięcia przychodu.

Ustalenie podstawy opodatkowania w drodze zastosowania art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 482 ze zm./ nie odbiera decyzji wymiarowej przymiotu decyzji deklaratoryjnej, gdyż rozstrzyga tylko o wysokości zobowiązania, nie zaś o jego bycie.

Przepis art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1996 r., nie zawierał żadnych ograniczeń co do liczby lokali w domu wielorodzinnym.

W świetle uchwały Rady Ministrów nr 44 z dnia 27 marca 1990 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz dostarczania odzieży roboczej /M.P. nr 14 poz. 109 ze zm./ i przepisów art. 237[7] Kp pracodawca może dokonać dowolnej zamiany typu odzieży roboczej na inny typ nie odpowiadający specyfice i charakterowi pracy i uznać ten właśnie typ za odzież roboczą. W takim

1. Niedokonanie zgłoszenia rejestracyjnego w terminie, a więc brak rejestracji przed pierwszą czynnością, wywołuje negatywne efekty w postaci niemożliwości obniżenia kwoty podatku należnego. Podatniczka prowadząc działalność w okresie oczekiwania na dokonanie wpisu w ewidencji osób prowadzących działalność gospodarczą, bez wymaganego zgłoszenia rejestracyjnego - podatkowego, musiała liczyć się z tymi

1. Naruszenie przez podatnika obowiązku określonego w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ powoduje, iż na podstawie art. 29 ust. 2 tej ustawy traci on prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towarów i usług wyłącznie w stosunku do tej części obrotu, która podlega ewidencjonowaniu

1. Art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jest odstępstwem od generalnej zasady obowiązującej w konstrukcji podatków dochodowych, iż za przychody należy uważać sumy /wartości/ rzeczywiście przez podatnika osiągnięte tj. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika, którymi może on regularnie dysponować. Tymczasem przychodem

Komisant zobowiązany jest wyłącznie do prowadzenia ewidencji VAT dotyczącej swojej sprzedaży /prowizja, wynagrodzenie/ i zakupów związanych z prowadzoną działalnością. Nie jest natomiast wymagane prowadzenie przez komisanta ewidencji VAT zakupów czy sprzedaży towarów będących przedmiotem umowy komisu.

W prawie podatkowym funkcjonuje zakaz analogii jako jedna z podstawowych zasad tego prawa.

Art. 99 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ utracił moc z dniem 1 stycznia 1992 r. na podstawie art. 54 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Przepis art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie wyraża samodzielnej myśli i musi być odczytywany łącznie z ust. 1 tego artykułu zawierającym podstawową zasadę, według której obniża się wysokość podatku należnego. Analiza tych przepisów prowadzi do wniosku, iż warunkiem zmniejszenia wysokości podatku należnego

Ponoszenie przez podatnika okresowych wydatków z tytułu umowy leasingowej pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z uzyskiwanymi i spodziewanymi przychodami tak długo, jak długo miał on obiektywną możliwość korzystania z przedmiotu tej umowy. Utrata przedmiotu umowy, niezależnie od okoliczności w jakich nastąpiła, pozbawia podatnika możliwości korzystania z przedmiotu leasingu i uzyskiwania

Od 1 stycznia 1992 r. stosunek służbowy policjanta należy uznać za źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, a jego uposażenie za przychód ze stosunku służbowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy.