Skoro ubezpieczenie dobrowolne, nie obejmowało kraju, na terenie którego szkoda powstała, to nie ma żadnych podstaw faktycznych ani prawnych uzasadniających twierdzenie, że samochód był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem /art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

W przypadku wątpliwości dotyczących właściwości miejscowej organów podatkowych, rozstrzygnięcie tego zagadnienia jest podstawowym i wstępnym problemem sporu.

Z przywileju podatkowego określonego w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./ nie może korzystać osoba, która nabyła grunty na utworzenie nowego gospodarstwa na podstawie umowy przeniesienia własności innej niż umowa sprzedaży wymieniona w powyższym przepisie oraz w ust. 2 tego artykułu.

Jeżeli w świetle art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wystawienie paragonu podmiotowi gospodarczemu jest niedopuszczalne, to organ podatkowy może przyjąć domniemanie faktyczne, iż paragon wystawiono osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Przy ocenie, w toku postępowania podatkowego, czy dany wydatek jest kosztem uzyskania przychodów, zastosowanie znajduje art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Powyższe wyznacza granice kontroli legalności zapadłych w tym względzie rozstrzygnięć, która nie może naruszać zasady swobodnej oceny dowodów.

1. Zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej uzależniona jest między innymi od osiągnięcia przychodu, istnienia bezpośredniego związku przyczynowego między tym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku

Niedopuszczalnym jest pominięcie w decyzji określającej wysokość opłaty skarbowej jednej z osób odpowiedzialnych solidarnie za to zobowiązania podatkowe.

Zawarte w art. 38 pkt 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (jedn. tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.) upoważnienie dla Ministra Finansów do wprowadzenia w drodze rozporządzenia tam określonych obowiązków dla osób zobowiązanych do prowadzenia ksiąg, zamiast ich określenia w przepisach cytowanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych, nie uzasadnia skazania z art.

Wysokość zwrotu różnicy podatku naliczonego nad podatkiem należnym może wynikać wyłącznie z deklaracji podatkowej albo z decyzji organu podatkowego wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Nawet gdyby istotnie urząd skarbowy pozostawał w zwłoce ze zwrotem nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okres poprzedni, to brak byłoby podstawy prawnej dla ponownego wykazywania tej nadpłaty w deklaracji. Nadpłaty nie podlegają nigdy potrąceniu przez podatnika. Ochrona interesów podatnika następuje tutaj poprzez o procentowanie kwoty podlegającej zwrotom od dnia powstania nadpłaty.

1. W odniesieniu do art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy przypomnieć, że ma on zastosowanie tylko w stosunku do podatników prowadzących w okresie rozliczeniowym podatku od towarów i usług równocześnie sprzedaż opodatkowaną i nieopodatkowaną. 2. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

1. Skoro umowa sprzedaży zawarta została przez podatnika, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ była czynnością objętą obowiązkiem podatkowym w tym podatku, a okoliczności jej wykonania powodowały powstanie obowiązku podatkowego wobec osoby jej dokonującej, to umowa ta mieściła się w katalogu czynności

Dokonana w trakcie 1995 r. aktualizacja wyceny budowli może zastać uwzględniona dopiero przy określeniu podstawy opodatkowania w następnych latach Przepisy wprowadzające te aktualizacje weszły bowiem w życie w trakcie 1995 r. W orzeczeniu K 13/93 z dnia 29 marca 1994 r. Trybunał Konstytucyjny sformułował zaś zasadę zakazu zmian podatków o rocznym okresie rozliczeniowym w trakcie roku podatkowego. Zasada

W ustępie 2 art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ przytoczono tylko niektóre przypadki ustalania dnia powstania nadpłaty. W pozostałych przypadkach, zgodnie z regułami języka polskiego, datą powstania nadpłaty jest dzień dokonania wpłaty nienależnej lub wyższej od należnej.

Zgodnie z par. 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U. nr 69 poz. 278 ze zm./ zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku od towarów i usług przy zastosowaniu kas rejestrujących, w okresie od dnia 1 lipca 1994 r. do terminów określonych w tabeli różne grupy podatników. W punkcie 1 tabeli wymieniono podatników świadczących

Wyliczenie źródeł przychodu w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie jest podziałem rozłącznym. Oznacza to, że najem i dzierżawa będące zasadniczo źródłem czerpania pożytków z prawa do rzeczy na podstawie stosunku cywilnoprawnego /art. 53 par. 2 Kc/ w pewnych sytuacjach mogą być formą prowadzenia działalności

Paragraf 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./, a także par. 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. o tym samym tytule /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ wydane zostały z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego

Kodeks postępowania administracyjnego, jak i ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie zna dowodu z pisemnych "oświadczeń kontrahentów". Dowodem natomiast w konkretnej sprawie mogą, być zeznania tych osób /kontrahentów/ w charakterze świadków złożone przed organem podatkowym w określonym trybie i przy zachowaniu zasad ustalonych w kodeksie postępowania

O tym, czy sytuacja materialna podatników uzasadnia zastosowania art. 67 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, rozstrzyga organ podatkowy.

Obowiązek podatkowy określają przepisy prawa podatkowego, ale gdy odwołują się ogólnie lub wprost do innych ustaw, nie jest uzasadnione twierdzenie, że do ustaw tych nie można sięgać, gdyż miałoby to stanowić naruszenie zasady autonomiczności prawa podatkowego. Brak stosownego zezwolenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego na prowadzenie działalności w zakresie udzielania pożyczek powoduje, że spółki

Prawodawca na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ zwolnił ogólnie z podatku od nieruchomości budynki przeznaczone do prowadzenia gospodarstwa rolnego. W przypadku wątpliwości co do przeznaczenia powierzchni budynku podstawą do rozstrzygnięcia nie mogą być tylko oględziny spornej części budynku, lecz generalne rozważanie

Bieg przedawnienia /art. 30 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ zostanie przerwany przez samo doręczenie tytułu wykonawczego, które stanowi czynność egzekucyjną w rozumieniu art. 32 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./.

Zakwestionowanie przez organy podatkowe na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżenia przez stronę skarżącą podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług pośrednictwa przy zakupie i sprzedaży obligacji oraz zaciąganiu pożyczki na kupno tych obligacji uznać trzeba za naruszenie art.

Zakwestionowanie przez organy podatkowe na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżenia przez stronę skarżącą podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług pośrednictwa przy zakupie i sprzedaży obligacji oraz zaciąganiu pożyczki na kupno tych obligacji uznać trzeba za naruszenie art.