Jeżeli strony umowy darowizny wyraźnie określiły w akcie notarialnym to, że wszelkie korzyści i ciężary przechodzą na obdarowanego, to powoływanie się w postępowaniu podatkowym na fakt dokonania przez niego nakładów na nieruchomość w czasie przed przejściem własności nie może wywołać skutków prawnych, o jakich mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U

1. Na podstawie par. 54 ust. 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./ urząd skarbowy właściwy dla nabywcy towaru lub usługi od zakładu pracy chronionej upoważniony został jedynie do potwierdzania istnienia lub nie istnienia wzajemnych należności i zobowiązań

Nie do przyjęcia jest pogląd, zgodnie z którym dodanie do konkretnej umowy wymienionej w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ dodatkowych elementów, które nie przekreślają jej charakteru jako jednej z czynności cywilnoprawnych wymienionych w tym przepisie, uwalniałoby strony takiej umowy od obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej.

Renta w rozumieniu art. 903 Kodeksu cywilnego jest trwałym ciężarem, podlegającym odliczeniu od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Unormowanie zawarte w art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /t.j. Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./ stanowi lex specialis, w stosunku do zasady wynikającej z art. 6 ust. 1 i 2 tej ustawy i jako uregulowanie wyjątkowe dla ustalenia podstawy obliczania podatku rolnego, nie może być - bez jednoznacznego do niego odesłania w przepisach ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach

1. Sprzedażą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jest niewątpliwie również odsprzedaż dostawcy opakowań zwrotnych. 2. Dla celów podatku od towarów i usług aport wniesiony przez skarżącą w postaci towarów wymienionych w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz

1. Potraktowanie decyzji o podatku dochodowym, jako wiążącą w sprawie podatku VAT stoi w sprzeczności z zasadami procedury administracyjnej. Stanowisko wyrażone przez organ w jednej konkretnej sprawie nie wiąże tego organu także w innych sprawach. Nie przesądza to jednak o możliwości wykorzystania dla celów wymiaru podatku VAT decyzji wydanej w innej sprawie /np. podatku dochodowego/, która poddana

Art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowią, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Prawo to może zrealizować wyłącznie na podstawie oryginałów /lub duplikatów/ faktur /art. 19 ust. 2 i 3 ustawy w zw. z par. 35 ust. 1 rozporządzenia

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika, z wyjątkiem odpisów i wpłat na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

Skoro ubezpieczenie dobrowolne, nie obejmowało kraju, na terenie którego szkoda powstała, to nie ma żadnych podstaw faktycznych ani prawnych uzasadniających twierdzenie, że samochód był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem /art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Wszystkie, a nie tylko niektóre wyroby zgrupowane w gałęziach SWW 07 i 08, stanowiące zespoły, części, wyposażenie i akcesoria środków transportu samochodowego, motocykli, skuterów i motorowerów, są wyłączone ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w poz. 10 tabeli stawek podatku obrotowego, stanowiącej załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 1991 r. w sprawie stawek

Jeżeli w świetle art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wystawienie paragonu podmiotowi gospodarczemu jest niedopuszczalne, to organ podatkowy może przyjąć domniemanie faktyczne, iż paragon wystawiono osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Z przywileju podatkowego określonego w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./ nie może korzystać osoba, która nabyła grunty na utworzenie nowego gospodarstwa na podstawie umowy przeniesienia własności innej niż umowa sprzedaży wymieniona w powyższym przepisie oraz w ust. 2 tego artykułu.

W przypadku wątpliwości dotyczących właściwości miejscowej organów podatkowych, rozstrzygnięcie tego zagadnienia jest podstawowym i wstępnym problemem sporu.

Przy ocenie, w toku postępowania podatkowego, czy dany wydatek jest kosztem uzyskania przychodów, zastosowanie znajduje art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Powyższe wyznacza granice kontroli legalności zapadłych w tym względzie rozstrzygnięć, która nie może naruszać zasady swobodnej oceny dowodów.

Niedopuszczalnym jest pominięcie w decyzji określającej wysokość opłaty skarbowej jednej z osób odpowiedzialnych solidarnie za to zobowiązania podatkowe.

1. Zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej uzależniona jest między innymi od osiągnięcia przychodu, istnienia bezpośredniego związku przyczynowego między tym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku

Zawarte w art. 38 pkt 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (jedn. tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.) upoważnienie dla Ministra Finansów do wprowadzenia w drodze rozporządzenia tam określonych obowiązków dla osób zobowiązanych do prowadzenia ksiąg, zamiast ich określenia w przepisach cytowanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych, nie uzasadnia skazania z art.

Wysokość zwrotu różnicy podatku naliczonego nad podatkiem należnym może wynikać wyłącznie z deklaracji podatkowej albo z decyzji organu podatkowego wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Nawet gdyby istotnie urząd skarbowy pozostawał w zwłoce ze zwrotem nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okres poprzedni, to brak byłoby podstawy prawnej dla ponownego wykazywania tej nadpłaty w deklaracji. Nadpłaty nie podlegają nigdy potrąceniu przez podatnika. Ochrona interesów podatnika następuje tutaj poprzez o procentowanie kwoty podlegającej zwrotom od dnia powstania nadpłaty.

1. W odniesieniu do art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy przypomnieć, że ma on zastosowanie tylko w stosunku do podatników prowadzących w okresie rozliczeniowym podatku od towarów i usług równocześnie sprzedaż opodatkowaną i nieopodatkowaną. 2. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

1. Skoro umowa sprzedaży zawarta została przez podatnika, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ była czynnością objętą obowiązkiem podatkowym w tym podatku, a okoliczności jej wykonania powodowały powstanie obowiązku podatkowego wobec osoby jej dokonującej, to umowa ta mieściła się w katalogu czynności

Dokonana w trakcie 1995 r. aktualizacja wyceny budowli może zastać uwzględniona dopiero przy określeniu podstawy opodatkowania w następnych latach Przepisy wprowadzające te aktualizacje weszły bowiem w życie w trakcie 1995 r. W orzeczeniu K 13/93 z dnia 29 marca 1994 r. Trybunał Konstytucyjny sformułował zaś zasadę zakazu zmian podatków o rocznym okresie rozliczeniowym w trakcie roku podatkowego. Zasada

W ustępie 2 art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ przytoczono tylko niektóre przypadki ustalania dnia powstania nadpłaty. W pozostałych przypadkach, zgodnie z regułami języka polskiego, datą powstania nadpłaty jest dzień dokonania wpłaty nienależnej lub wyższej od należnej.