1. Wydatki poniesione na eksploatację samochodu stanowią koszt uzyskania przychodu. 2. Koszty naprawy rzeczy użyczonej stanowią zwykle koszty utrzymania tej rzeczy, a tym samym stanowią koszt uzyskania przychodu.

Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ określa zarówno przedmiot opodatkowania, tj. sprzedaż towarów i usług itd. /art. 2/, jak i podstawę opodatkowania, tj. obrót /art. 15/, a także i podmioty tego podatku, którymi zgodnie z art. 5 ust. 1 są: osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości

Gdy podatnik czyni wydatki związane ze składnikami majątku, które zgodnie z przepisami podatkowymi zaliczane są do środków trwałych, kosztem uzyskania przychodu mogą być tylko odpisy amortyzacyjne, także wtedy, gdy środek trwały nie został przez podatnika umieszczony w ewidencji tych środków.

1. Odpowiedź organu odwoławczego na skargę /art. 200 par. 5 Kpa/ nie może "uzupełniać" zaskarżonej decyzji o nowe ustalenia faktyczne oraz nowe rozważania i oceny. Praktyka taka nie jest właściwa, gdyż w istocie rzeczy narusza prawa strony - w tym prawo do obrony strony przed nowo podniesioną argumentacją. 2. Do ustalenia, że podatnicy "wprowadzili w błąd urząd skarbowy" jest to czy te fakty były im

1. Ustalenie innej klasyfikacji samochodu na użytek podatku od towarów i usług wymaga wykazania w sposób nie budzący wątpliwości, że klasyfikacja w dowodzie rejestracyjnym jest błędna. 2. O zmianie klasyfikacji pojazdu będzie decydować zakres dokonanych w nim zmian, pozwalających na przyjęcie, że podstawową jego funkcją będzie transport towarów, a nie przewóz osób.

Zasada zaufania obywatela do państwa i stanowionego w nim prawa upoważnia podatników do takiej interpretacji gałęzi i branż Klasyfikacji Usług, która była stosowana przed wejściem w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ dotyczy wyłącznie aktów prawnych o charakterze ogólnym; w aktach tych Minister Finansów może zarządzać zaniechanie ustalania zobowiązań podatkowych i poboru podatków, w tym również zaległości podatkowych. Natomiast pozostała część art. 8 /ust. 2 i 3/ oraz przepis art. 31 tej ustawy dotyczą

1. Obowiązek podatkowy z tytułu opłaty targowej ma charakter publicznoprawny, albowiem takim to walorem /znamieniem/ odznacza się samo przymusowe, nieodpłatne świadczenie na rzecz dysponenta targowiska. Z mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 12 ze zm./ dokonujący sprzedaży na targowisku winni poddać się poborowi opłaty targowej. Spełnienie

Poszczególne lokale, znajdujące się w budynku, nawet stanowiące odrębną nieruchomość lokalową w rozumieniu art. 46 par. 1 Kc są częścią budynku i jeżeli podlega zwolnieniu cały budynek, to należy rozumieć, iż podlegają zwolnieniu również jego części.

Skoro wszyscy wspólnicy spółka cywilnej zgłosili likwidację działalności spółki i wpis z ewidencji o działalności gospodarczej został wykreślony na mocy art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, to w świetle prawa podmiot gospodarczy w postaci spółki przestał istnieć. Wobec nieistnienia spółki nie mają zastosowania przepisy art.

1. Potrzeba zapewnienia, aby strona nie była w gorszej sytuacji niż podatnicy na terenie kraju, to zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes indywidualny, uzasadniające uchylenie decyzji ostatecznej. 2. W trybie art. 155 Kpa można uchylać lub zmieniać prawidłowe /niewadliwe/ decyzje deklaratoryjne organów podatkowych określające zobowiązania podatkowe.

1. Unormowania zawarte w art. 168 Kpa wprowadzają zasadę domniemania wiarygodności zeznania podatkowego. Wiarygodność ta /poza przypadkami ustalenia zobowiązania podatkowego w inny sposób, przewidziany przepisami szczególnymi/ może być zakwestionowana jedynie stwierdzeniem nierzetelności zeznania. Organ nie może wydać decyzji określającej zobowiązanie podatkowe, jeżeli uprzednio nie podważył wiarygodności

1. Wydatkami ponoszonymi pośrednio na rzecz pracowników są np. koszty funkcjonowania zakładowej przychodni zdrowia, z której pracownicy korzystają nieodpłatnie. Do kosztów tych nie można więc zaliczyć wydatków na rzecz konkretnego pracownika z tytułu diet i innych należności przysługujących w związku z odbytymi przez niego podróżami służbowymi. 2. Przepisy o prowadzeniu ksiąg rachunkowych nie zobowiązują

Brak jest związku między wydatkiem na dodatkowe, dobrowolne świadczenia spółki na rzecz pracowników a osiągnięciem przychodu.

Ani umowa polsko-szwajcarska, ani też ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują, co należy rozumieć przez określenie "należności za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego". Nie oznacza to jednak, że użyte w tych przepisach określenie "użytkowanie" należy utożsamiać z instytucją użytkowania, o której mowa w art. 252 Kodeksu Cywilnego. Określenie

Warunkiem uznania faktury VAT za dającą podstawę do odliczenia podatku należnego, jest jej zgodność z wymogami określonymi w par. 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zm./. W przypadku, gdy podatnik sprzedaje w kraju towary lub usługi objęte stawką niższą niż 22 proc. lub zerową zgodnie z ust. 3 par. 19 cytowanego

1. Samochód osobowy stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. 2. Przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu leasingu samochodu osobowego mieści się w dyspozycji art.

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że urząd skarbowy ustali je w innej wysokości. W razie wątpliwości co do rzetelności złożonego zeznania, organ podatkowy powinien zastosować art. 168

Do wierzytelności wobec Skarbu Państwa, z której na podstawie art. 28 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ potrącone zostało zobowiązanie podatkowe, nie mają zastosowania przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Wierzytelność ta, po potrąceniu z niej zobowiązania podatkowego, nie nabiera cech zobowiązania podatkowego ani nie staje się

1. Przepisy procedury administracyjnej nie zabraniają wszczęcia postępowania innego niż postępowanie wymiarowe w oparciu o wstępne wyniki kontroli. Wszczęcie postępowania w zakresie utraty prawa do zwolnienia nie musiało oczekiwać na zakończenie całej procedury kontrolnej aż do sformułowania wyniku kontroli i żądania przez podatniczkę skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych

Wstrzymanie się z wydaniem decyzji "wymiarowej" do czasu rozstrzygnięcia kwestii zaniechania ustalania zobowiązania podatkowego pozostaje w sprzeczności z treścią art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, który zawiera wyraźny zakaz zaniechania ustalania przedmiotowego podatku. Organ podatkowy musi w takiej sytuacji dokonać wymiaru

Jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że domaga się odmiennego, niż wynika to z zeznania podatkowego, ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, organ podatkowy powinien wszcząć postępowanie i zakończyć je wydaniem decyzji.