Sankcja przewidziana w art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jest sankcją prawa podatkowego, nie opiera się na konstrukcji winy podatnika, nie mają więc znaczenia okoliczności, które spowodowały, iż w ewidencji podatkowej nastąpiło zawyżenie podatku naliczonego. Zastosowanie sankcji podatkowych przewidzianych

W myśl art. 7 Kpa organ administracji państwowej przy rozpoznawaniu każdej sprawy ma obowiązek dążyć do pogodzenia interesu społecznego ze słusznym interesem obywateli. Dotyczy to także spraw rozstrzyganych w oparciu o art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - z tym jednak, że ten ostatni przepis ustanawia prymat interesu społecznego

1. Zwiększenie wysokości podatku naliczonego, ustanowione w art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie jest uzależnione od winy podatnika. 2. Podatnik może dokonywać korekty rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, dopóki nie nastąpi stwierdzenie przez organ podatkowy zawyżenia podatku naliczonego

Jeżeli umowa dzierżawy określa wysokość czynszu na podstawie towarów ekwiwalentnych /np. cena zboża, oleju napędowego, dolarów USA/, a wartość tych towarów ulega zmianie - podwyższeniu, to podwyższona kwota czynszu pociąga za sobą obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej na podstawie art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.

Tylko w sytuacji, gdy ewidencja jest na tyle niekompletna, że mimo aktywnej postawy organów podatkowych niemożliwe staje się ustalenie bądź to podstawy, bądź to przedmiotu opodatkowania, dopuszczalne jest skorzystanie z instrumentu uregulowanego w art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Organy administracji

Podatnik może zrezygnować ze zwolnienia z podatku od towarów i usług pod warunkiem, że zawiadomi o tym zamiarze właściwy Urząd Skarbowy przed początkiem miesiąca, w którym rezygnuje ze zwolnienia /art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Podatnik korzystający ze zwolnienia z mocy par. 18 rozporządzenia Ministra

Zgodnie z art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ członek spółki wodnej obowiązany jest do wnoszenia na jej rzecz m.in. składek. Składka ta nie jest darowizną /na cele ochrony środowiska/ w rozumieniu art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady

Organ orzekający w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych /odsetek za zwłokę/ może merytorycznie wypowiadać się w tym przedmiocie jedynie wtedy, gdy zaległość istnieje w chwili podjęcia decyzji, a w sytuacji, gdy zaległość już nie istnieje organ orzekający powinien na podstawie art. 105 par. 1 Kpa postępowanie umorzyć, jako bezprzedmiotowe.

Podatnik nie może skutecznie powoływać się na fakt przyjmowania od niego przez urząd skarbowy deklaracji podatkowych, jako na okoliczność wpływającą na to czy był bądź nie był zwolniony od podatku od towarów i usług, skoro w 1994 r. był on zwolniony od tego podatku z mocy prawa - art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ podatnikami są między innymi osoby fizyczne, natomiast ust. 2 tego artykułu przewiduje, że za zgodą urzędu skarbowego podatnikami mogą być również zakłady osoby prawnej. Wynika z tego, że podatnik będący osobą fizyczną nie może odrębnie opodatkować różnych części działalności

Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej w przypadku umów sprzedaży powstaje wówczas, gdy po stronie osoby sprzedającej zbycie nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej.

1. Wobec braku expressis verbis definicji stypendium naukowego, o naukowym charakterze stypendium winien każdorazowo decydować cel i rodzaj działalności stypendysty, nie zaś formalna nazwa stypendium /art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. 2. Ciężar dowodu na okoliczność, że w konkretnym przypadku stypendium

1. "Cenniki" sporządzane przez organy podatkowe, dotyczące wartości rynkowej nieruchomości i lokali, są materiałem pomocniczym, jedną z "przesłanek" do wyceny wartości nieruchomości i nie mogą być one środkiem nacisku, czy też ograniczać wprost swobodę biegłych przy wycenie wartości nieruchomości. 2. Błędem organu podatkowego jest przyjęcie, iż art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie

W 1992 r. ograniczenie, iż koszty zaniechanych inwestycji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów nie miało uzasadnienia w postanowieniach ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, nie można takiego ograniczenia wyinterpretować - jak to czynią organy podatkowe - ze swoistej

1. Działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu robót budowlano-montażowych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą w okresie do 31 grudnia 1995 r. podlega opodatkowaniu według stawki 7 procent. 2. Powyższa działalność mogłaby być opodatkowana "0" procentową stawką VAT tylko w sytuacji, gdyby była ona zgodna z przesłankami określonymi w par. 40a rozporządzenia Ministra

Alimenty ustalone procentowo na rzecz dzieci oblicza się od kwoty świadczenia emerytalno-rentowego pomniejszonego o należną zaliczkę na poczet podatku dochodowego (art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.).

Jeśli rada gminy, w granicach uprawnień ustanowionych w art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. nr 52 poz. 268 ze zm./, nie podjęła uchwały o obniżeniu ceny skupu żyta, to podstawą obliczenia podatku rolnego na obszarze tej gminy stanowią ceny skupu żyta ustalone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Prawo odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na budowę domu mieszkalnego na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie obejmuje wydatków na urządzenie i zagospodarowanie terenu przylegającego do tego budynku /droga dojazdowa, chodnik/.

Warunkiem skorzystania przez podatnika z odliczenia od podstawy opodatkowania wydatku opisanego w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ jest wybudowanie budynku na własne potrzeby mieszkaniowe podatnika.

1. Nie można pokrywać strat w następnych latach, jeżeli przy ustalaniu straty niedopuszczalne było uwzględnienie przychodów, z których dochody nie podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub były wolne od tego podatku. 2. Użyte w art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ sformułowania "nie podlegają opodatkowaniu" oraz

Zaprzestanie przez podatnika prowadzenia na stałe działalności gospodarczej w okresie zwolnienia lub w ciągu dwóch lat po tym okresie stanowi niedopełnienie warunku zawieszającego, z zastrzeżeniem którego wydano decyzję o zwolnieniu i powoduje wygaśnięcie tej decyzji, gdyż wskutek nieziszczenia się warunku podatnik nie nabył prawa do zwolnienia; wygaśnięcie decyzji organ podatkowy stwierdza w decyzji

Prawo odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na budowę budynku mieszkalnego na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie obejmuje wydatków na urządzenie i zagospodarowanie terenu przylegającego do tego budynku /droga dojazdowa, chodnik/.

Działalność lombardu /spółki z ograniczoną odpowiedzialnością działającej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej/, polegająca na udzielaniu bez zezwolenia Prezesa NBP pożyczek pieniężnych pod zastaw, nie jest usługą bankową w rozumieniu symbolu 941 Klasyfikacji usług GUS obowiązującej w 1993 r. i nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, ustanowionego w art. 7 ust. 1 pkt 2