1. Źródłem obowiązku podatkowego może być wyłącznie ustawa, nie może nim być zarządzenie wojewody wydane na podstawie ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. 1990 nr 51 poz. 298/, ani umowa zawarta w formie aktu notarialnego. 2. Odpowiedzialność spółki pracowniczej za zobowiązania podatkowe zlikwidowanego przedsiębiorstwa należy ocenić w świetle przepisów art

Zakup samochodu inwalidzkiego przez osobę niepełnosprawną nie stanowi, w rozumieniu par. 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 124 poz. 553/ w związku z art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350 ze zm./

Postanowienia ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /t.j. Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./, a w szczególności jej art. 12 ust. 2 pkt 1 i art. 13 pkt 1 nie pozwalają na klasyfikowanie pożyczek bankowych na te, od których odsetki stanowią koszty uzyskania przychodu oraz na takie przy spłacie których odsetki nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ podstawą obliczenia opłaty skarbowej od umowy sprzedaży nieruchomości jest jej wartość określona na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie w danej miejscowości. Jeżeli wartość przedmiotu czynności cywilnoprawnej nie odpowiada jej wartości rynkowej, to organ podatkowy ma obowiązek

Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 1990 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od osób fizycznych i osób prawnych nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej oraz ulg, zwolnień i trybu płatności tego podatku /Dz.U. nr 27 poz. 156 ze zm./, w okresie ich obowiązywania, dotyczyły spółek prawa cywilnego.

Obowiązek świadczeń ludności na cele publiczne, wprowadzony w drodze samoopodatkowania na podstawie referendum gminnego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ma charakter obowiązku podatkowego i wszelkie sprawy związane z wykonywaniem tych świadczeń, a także z odraczaniem, zwalnianiem, umarzaniem i zaniechaniem poboru

Zgodnie z art. 18 w związku z art. 40 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ rady gminy mogą w drodze uchwały wprowadzać opłaty administracyjne /art. 18 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ jedynie za czynności urzędowe podejmowane w zakresie swoich zadań własnych.

1. Sporządzanie protokołów z zeznań świadków dla spraw emerytalno-rentowych rolników nie należy do zadań własnych organów gminy, w związku z czym czynności takich nie można uznać za czynności urzędowe, o jakich mowa w art. 18 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. 2. Art. 18 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje możliwość wprowadzenia

Dla uzyskania ustanowionego w par. 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1992 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od towarów sprowadzanych z lub nadsyłanych z zagranicy oraz zwolnień od tego podatku /Dz.U. nr 32 poz. 140/ zwolnienia od podatku obrotowego, nie wystarczy wpis do ewidencji działalności gospodarczej, lecz konieczne jest faktyczne prowadzenie takiej działalności

Utrata w trybie par. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej prawa do zwolnienia od wymienionych podatków następuje z mocy prawa w razie zaistnienia przewidzianych w tym przepisie przesłanek.

Ustalenie stawek opłaty targowej, w różnej wysokości dla różnych targowisk w obrębie gminy, mieści się w granicach ustawowego upoważnienia dla rady gminy zawartego w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/.

Podatnicy, którzy w roku 1989 nabyli na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1989 nr 3 poz. 12 ze zm./ uprawnienia do odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków związanych z realizowaną inwestycją z zakresu rozwoju nauki i techniki zachowują prawo do odliczenia 100 procent wydatków od podstawy obliczenia podatku także w latach

1. Art. 15 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ stwarza podstawę do pobierania opłaty targowej od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach. Dokonywanie sprzedaży na targowiskach nie może oznaczać nic innego, jak zawieranie umów sprzedaży w rozumieniu art. 535 Kc. Samo zajęcie miejsca na targowisku lub poza nim nie jest równoznaczne

Kioski i podobne obiekty, które wzniesione zostały zarówno zgodnie z udzielonym pozwoleniem na ich budowę, jak i bez takiego pozwolenia, czy samowolnie, w których prowadzona jest działalność handlowa w formie sklepu, nie są targowiskami w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 3 dekretu z 2 sierpnia 1951 r. o targach i targowiskach /Dz.U. nr 41 poz. 312 ze zm./ oraz art. 15 ust. 2 ustawy z 12 stycznia 1991

1. Złożenie przez nabywcę towarów pisemnego oświadczenia, że przeznaczone są one na cele zaopatrzeniowe bądź inwestycyjne jest materialnoprawną przesłanką zwolnienia sprzedawcy od podatku obrotowego /par. 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 kwietnia 1991 r. w sprawie podatku obrotowego od osób fizycznych oraz nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej osób prawnych i innych

Zweryfikowanie bilansu nie jest równoznaczne ani z ustaleniem obowiązku podatkowego, ani z wymiarem podatku.

Opłaty administracyjne, wprowadzane przez radę gminy na podstawie art. 18 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, nie mogą obejmować czynności urzędowych, których wykonanie łączy się z obowiązkiem organu administracji wyczerpującego zebrania materiału dowodowego, wynikającym z art. 77 par. 1 Kpa.

Wysokość opłaty targowej nie może być uzależniona od podmiotu dokonującego sprzedaży.

1. Uchwały rad gmin, podjęte na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, nie mogą być adresowane do konkretnie /imiennie/ określonych podmiotów; muszą one być adresowane do nie określonego kręgu osób, bez względu na to, jakiej faktycznie ich liczby będą dotyczyły. 2. Uchwała rady gminy zwalniająca od podatku

Konieczność pobrania dodatkowej kwoty podatku obrotowego od towarów sprowadzanych z zagranicy, wynikająca z podwyższenia przez organy celne wartości celnej i cła wymaga określenia wysokości dodatkowego zobowiązania w sposób przewidziany przez art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. Niedopuszczalne jest w tej sytuacji wznowienie postępowania

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216 ze zm./ przesłanką zaliczenia rezerwy utworzonej na pokrycie należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, jest nieściągalność należności, to jest obiektywnie istniejący fakt powodujący niemożliwość zaspokojenia wierzyciela. Nieściągalność należności jako przesłanka

1. Usługi projektowania architektonicznego nie są rozporządzeniem prawem autorskim. 2. Koszty uzyskania przychodu z takiej działalności, przy ustalaniu podatku od osób fizycznych, nie mogą być określone ryczałtowo na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350/.

Ustanowiony w art. 11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ obowiązek uiszczenia bez wezwania podatku od środków transportowych nie jest zależny od uprzedniego wydania decyzji ustalającej ten obowiązek lub wysokość tego podatku.

1. Z przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dotyczących opłaty targowej nie wynika więc, aby stawki podatku /opłaty targowej/ mogły być różne dla odrębnych typów targowisk. Mogą być one inne przy sprzedaży z ręki, koszów, samochodu, stoiska itp. W szczególności zaś ustawa nie różnicuje targowisk na targowiska miejskie i te, które nie mają cech targowiska miejskiego i nie wyróżnia opłat targowych