O naliczaniu i wpłacaniu zaliczki podatku dochodowego /w świetle par. 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 stycznia 1982 r. w sprawie zaliczek na podatki dochodowy i obrotowy /Dz.U. nr 4 poz. 29/ decydują efekty /dochód/ faktycznie osiągnięte a dowodem tego są przede wszystkim zeznania i księgi prowadzone przez podatnika. Powstanie wątpliwości co do rzetelności złożonego zeznania
Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/ stanowiący o obowiązku pobrania odsetek za zwłokę w przypadku istnienia zaległości w opłacaniu podatków w ogóle nie zajmuje się zagadnieniem, z czyjej winy zaległości te powstały. Oznacza to, że w każdej sytuacji faktycznej istnienie zaległości podatkowych rodzi dla podatnika następstwa w postaci obowiązku
Ani art. 169 Kpa, ani przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./ nie zawierają podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji o odmowie uznania ksiąg prowadzonych przez podatnika za dowód w postępowaniu podatkowym.
Decyzja Ministra Finansów jako akt adresowany do organów podatkowych, czy też podatników i podwyższająca stawki podatku obrotowego, nie jest ogólnie obowiązującym aktem prawa materialnego i nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej, gdyż ustalenie nowych stawek podatku obrotowego wymaga co najmniej zarządzenia należycie opublikowanego /art. 15 ust. 8 ustawy z dnia 16 lutego 1982 r