Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że posiadanie Licencji Taksówkowej nie stanowi podstawy do wykonywania przewozu okazjonalnego, a brak spełnienia wymogów regulacyjnych skutkuje nałożeniem kary pieniężnej na podstawie ustawy o transporcie drogowym.

Zarządzający transportem odpowiada za zgodność operacji z prawem, niezależnie od umów z przedsiębiorcą. Nawet gdy przedsiębiorca został ukarany, zarządzający nie unika odpowiedzialności, jeśli jego błędy przyczyniły się do naruszeń.

Doręczenie decyzji administracyjnej na adres działalności gospodarczej nie jest skuteczne, jeśli przesyłkę odbiera osoba nieupoważniona; brak skutecznego doręczenia wstrzymuje bieg terminu do wniesienia odwołania.

Stwierdzenie utraty dobrej reputacji w świetle art. 7d u.t.d. jest uzasadnione, gdy ciężar i liczba naruszeń przepisów transportowych istotnie zagraża bezpieczeństwu, a brak przesłanek zwolnienia z tej sankcji, takich jak skuteczna poprawa sytuacji w przedsiębiorstwie, stanowi podstawę do utrzymania w mocy decyzji administracyjnych.

Skarga kasacyjna Dyrektora Izby Administracji Skarbowej została oddalona, a doręczenie decyzji organu I instancji uznano za nieskuteczne z powodu wadliwego doręczenia adresatowi prowadzącemu działalność gospodarczą.

Uchwała Rady Powiatu w Siedlcach w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów przekraczała zakres upoważnienia ustawowego oraz miała charakter arbitralny, co uzasadniało stwierdzenie jej nieważności z powodu naruszenia art. 130a ust. 6 p.r.d.

Skarga kasacyjna "M." Sp. z o.o. przeciwko wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie uchylenia decyzji administracyjnej została oddalona; brak podstaw do stwierdzenia naruszenia procedury w postępowaniu sądowym dotyczącym zatwierdzenia taryf wod-kan.