Zgodnie z art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym w związku z art. 5d i art. 5e tej ustawy, przedsiębiorca pośredniczący w przewozach osób ma obowiązek przed rozpoczęciem współpracy z przewoźnikiem zweryfikować nie tylko posiadanie przez niego odpowiedniej licencji, ale także czy przewóz będzie wykonywany pojazdem spełniającym wymagania techniczne i wyposażeniowe właściwe dla tej licencji

Pośrednik przy przewozie osób zobowiązany jest do sprawdzenia, czy przewoźnik posiada odpowiednią licencję oraz spełnia wymagane warunki techniczne i oznaczeniowe pojazdu. Przekazanie zlecenia przewozu podmiotowi, który tych wymogów nie spełnia, stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Decyzja administracyjna o odmowie rejestracji pojazdu powinna być oparta na pełnym i rzetelnym materiale dowodowym, uwzględniającym wszystkie okoliczności faktyczne i prawne, w tym przepisy prawa obcego, jeżeli mają zastosowanie do stanu faktycznego sprawy.

Dla ustalenia odszkodowania za działki wydzielone pod drogi publiczne zgodnie z art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami kluczowe znaczenie ma aktualny stan prawny ujawniony w księdze wieczystej, a organ administracji publicznej nie może samodzielnie ustalać stanu prawnego działki odmiennego niż wynika z księgi wieczystej.

Art. 19 ust. 1 oraz art. 5 ustawy nowelizującej z 2003 r. nie przewidują automatycznego przedłużenia ważności zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych stref ekonomicznych wydanych przed dniem 1 stycznia 2001 r.; okres obowiązywania takich zezwoleń może być zmieniany na wniosek przedsiębiorcy na podstawie ogólnych przepisów u.s.s.e.

Organ administracyjny nie jest zobowiązany do powoływania biegłego, jeżeli posiada wystarczającą wiedzę specjalistyczną do oceny stanu faktycznego, a skarga kasacyjna musi precyzyjnie wskazywać naruszone przepisy prawa wraz z ich uzasadnieniem oraz wpływem na wynik sprawy.

Podobieństwo oznaczeń towarowych, nawet gdy różnice graficzne występują, oraz komplementarność usług oznaczanych tymi znakami, mogą prowadzić do wprowadzenia w błąd przeciętnego konsumenta co do pochodzenia towarów lub usług, co stanowi podstawę do odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy.