Zasady demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej zawarte w art. 2 Konstytucji mogą stanowić źródło konstytucyjnych praw lub wolności dopiero wówczas, gdy dane prawo lub wolność nie wynikają z innych norm konstytucyjnych, a skarżący, zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, wskaże je oraz uzasadni jego naruszenie.

Nie jest prawidłowe stanowisko skarżącej upatrujące przyczyny zarzucanego naruszenia praw konstytucyjnych wyłącznie w treści samoistnie ujmowanego art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.),nawet bowiem ewentualne uchylenie zaskarżonego przepisu nie prowadziłoby do usunięcia

Wzorcami kontroli zainicjowanej w trybie skargi konstytucyjnej mogą być tylko te przepisy Konstytucji, które stanowią źródło praw, wolności i obowiązków jednostki. Powołane przez skarżącego art. 139 oraz art. 144 ust. 1-3 Konstytucji mają charakter ustrojowy i kompetencyjny. Nie mogą więc stanowić samoistnego wzorca kontroli, gdyż nie wynika z nich żadne prawo ani obowiązek skarżącego.

Osiągając ex lege korzyść majątkową z opłat eksploatacyjnych, gminy nie stają się jednak stroną w postępowaniach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które dotyczą ustalenia wysokości opłaty eksploatacyjnej.

Zbędne jest merytoryczne orzekanie w sytuacji, w której w stosunku do normy prawnej zakwestionowanej w skardze wypowiedział się już Trybunał Konstytucyjny, tym bardziej w sytuacji, w której orzeczono niekonstytucyjność kwestionowanego przepisu i utratę jego mocy obowiązującej.

Naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, których ochrony skarżący chce dochodzić w trybie skargi konstytucyjnej, ma być efektem niekonstytucyjnej treści przepisu zastosowanego przy rozpatrywaniu sprawy skarżącego, nie zaś wynikać z niewłaściwego zastosowania tego przepisu przez orzekające w sprawie organy.

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do zgodności art. 405 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. postanawia:

Wydanie wyroku o zgodności kwestionowanego art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c. ze wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi wykluczyło zarówno wywołanie skutku generalnego w postaci derogowania kwestionowanych unormowań, jak i osiągnięcie indywidualnego efektu sanującego zarzucany przez skarżącego stan niekonstytucyjności, a polegającego na wznowieniu postępowania w sprawie, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną

Choć w przypadku małżonka winnego rozkładu pożycia brak jest określonego kalendarzowo terminu ograniczającego zakres czasowy jego obowiązku alimentacyjnego, to jednak obowiązek ten nie powstaje lub wygasa, jeżeli drugi z małżonków nie pozostaje w niedostatku. Pozwala to zachować zasadę, że za materialny poziom życia po rozwodzie zasadniczo odpowiedzialni są indywidualnie sami byli małżonkowie, a obowiązek

Art. 42 Konstytucji znajduje wprost zastosowanie tylko do odpowiedzialności stricte karnej i do postępowania karnego, nie obejmując swoim zakresem innych postępowań represyjnych czy quasi-represyjnych (np. postępowania dyscyplinarne), co do których gwarancje w nim zawarte mogą znaleźć zastosowanie pośrednie poprzez zasadę demokratycznego państwa prawnego. Ponadto, zasadniczo odsetki ustawowe też nie

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Art. 92 Konstytucji normujący konstytucyjne zasady wydawania aktów wykonawczych do ustawy nie jest samoistnym źródłem praw podmiotowych, ochrony których skarżący mógłby domagać się w skardze konstytucyjnej.

Art. 63 ust. 3 i 4 w zw. z art. 27a ust. 1 u.stawy o komornikach sądowych i egzekucji nie może być podstawą skargi kasacyjnej.

Złożenie skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego nie wpływa na prawomocność rozstrzygnięcia. Uruchomienie kasacyjnych kompetencji Sądu Najwyższego pozostaje poza zakresem konstytucyjnego wymogu wyczerpania drogi prawnej.

Z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji, który uzależnia dopuszczalność skargi od przesłanki „naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw”, w sytuacji nieistnienia naruszenia, skarga nie może podlegać merytorycznemu rozpatrzeniu.

Fakt umieszczenia niepełnosprawnego dziecka w placówce zapewniającej całodobową opiekę jest przejawem pomocy rodzicom w trudnej sytuacji życiowej, wspiera więc, a nie ogranicza w wykonywaniu praw i obowiązków rodzicielskich, a ponadto pozwala - rodzicom na podjęcie pracy (nawet w niepełnym wymiarze czasu pracy) i uzyskanie dodatkowych środków finansowych niezbędnych przecież w procesie rehabilitacji

Umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ulega rozwiązaniu z chwilą udokumentowania trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym”.

Dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw w trybie skargi konstytucyjnej podstawy poszukiwać należy nie w ogólnej klauzuli demokratycznego państwa prawnego, lecz w konkretnych postanowieniach Konstytucji.

Dopuszczalność powołania się w skardze konstytucyjnej na naruszenie zasady równości winna zostać ograniczona wyłącznie do przypadków, w których zostanie wskazane konkretne podmiotowe prawo, wolność lub obowiązek o charakterze konstytucyjnym, w zakresie których zasada ta została naruszona.

Osiągając ex lege korzyść majątkową z opłat eksploatacyjnych, gminy nie stają się stroną w postępowaniach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które dotyczą ustalenia wysokości opłaty eksploatacyjnej.

Teza o naruszeniu wymogów przyzwoitej legislacji, skutkującym rozbieżnością w stosowaniu danej regulacji prawnej, winna znaleźć potwierdzenie w jednoznacznie zarysowanym rozdzieleniu się stanowisk sądów orzekających w indywidualnych sprawach.

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.

Umowy międzynarodowe nie mogą stanowić wzorca kontroli konstytucyjności aktów normatywnych w postępowaniu skargowym.

Konstrukcja skargi konstytucyjnej, wymaga dla merytorycznego rozpatrzenia tego środka zaistnienia naruszenia przysługującego skarżącemu konstytucyjnego prawa o charakterze podmiotowym lub konstytucyjnej wolności.